உயிரை
உருக்கிக் குடிக்கும்
குளிர் காற்று
எரிச்சலூட்டுகிறது
நச நசத்து ஒழுகும்
மழையின் ஈரம்
சகிக்கவில்லை
புலர்ந்து உலர்த்தும்
வெயிலின் வாடையில்
குமட்டல் கூடும்
மரங்களின் அசைவிலும்
புணர்ச்சியின் சித்திரம்
தலையை பிளக்கும்
அந்த
அதிகாலை குயிலின்
குரல்
கழன்றோடிய
கனவின்
செயற்கை பாதுகாப்பை
தொடையிடுக்கு சூடாய்
நினைவுறுத்தும்
Sunday, December 27, 2009
Tuesday, December 15, 2009
Baraka - A Visual Experience!
Baraka!
Stunning compilation of visuals. The clarity and angles are breathtaking, indeed.
Most themes are composed, in my opinion, with three basic movements.
a) the subject moves in the frame
b) the camera moves for compensating a still object and/or
c) fantastically, time moves!
As in the case of an aerial view of a canyon, night falls, dawn breaks, day lingers and dusk falls - all creating movement in an otherwise still frame. Fantastic!
In one memorable shot, a buddhist monk walks slowly entering the frame from left to light, clinging a bell...
The camera moves all of a sudden - along with him, in the same forward direction, at the same speed of his, in resonance with his rhythmic walk and bell's sound, creating an unbelievable effect...
The film, traversing through all spheres of human life in almost all habited parts of world, places few important inferences for me.
• Basic human emotions such as love and hunger are most memorably expressed in similar fashions
• Poverty and seeking solace with either fellow companionship or in religion (often mistaken for spirituality) are universal
• All world religions, without any exception, tend to keep people entrenched in religious rituals. Shots describing massive temples, synagogues, mosques and churches all testify that. They create an awe in a 'small' man invoking obedience and allegiance
• Finally, nature is and should be the true religion, which is omnipresent, majestic, still guiding and feeding the humanity
Stunning compilation of visuals. The clarity and angles are breathtaking, indeed.Extraordinary use of time-lapse and multiple exposure shots...
The director/cinematographer, Ron Fricke, and editors (three of them, one is Ron Fricke) have all revolved with a constraint of having to create an impact within two to three minutes, which seems to be the length of a theme...
Background score has fallen short of my expectations, however, to this brilliantly edited film.
Most themes are composed, in my opinion, with three basic movements.
a) the subject moves in the frame
b) the camera moves for compensating a still object and/or
c) fantastically, time moves!
As in the case of an aerial view of a canyon, night falls, dawn breaks, day lingers and dusk falls - all creating movement in an otherwise still frame. Fantastic!
In one memorable shot, a buddhist monk walks slowly entering the frame from left to light, clinging a bell...
The camera moves all of a sudden - along with him, in the same forward direction, at the same speed of his, in resonance with his rhythmic walk and bell's sound, creating an unbelievable effect...
The film, traversing through all spheres of human life in almost all habited parts of world, places few important inferences for me.
• Basic human emotions such as love and hunger are most memorably expressed in similar fashions
• Poverty and seeking solace with either fellow companionship or in religion (often mistaken for spirituality) are universal
• All world religions, without any exception, tend to keep people entrenched in religious rituals. Shots describing massive temples, synagogues, mosques and churches all testify that. They create an awe in a 'small' man invoking obedience and allegiance
• Finally, nature is and should be the true religion, which is omnipresent, majestic, still guiding and feeding the humanity
Saturday, December 12, 2009
Tuesday, December 8, 2009
Sunday, November 15, 2009
நகரம்
குளிரூட்டியை காரணமாக்கி கதவையும் சன்னல்களையும் இறுக்கி அடைத்து படுத்திருந்த போடும் உறக்கம் வரவில்லை அன்றொரு நாள். யோசித்து கொண்டே இருந்தேன். அறையினுள் இருள் கண்களுக்கு பழகிய பின் தான் தோன்றியது இரவின் இருள் இருளாக இல்லை என்று.
சிறு வயதில் விளையாடி முடித்து வீடு திரும்பி கை கால் கழுவி உணவருந்தி தாயிடம் கதை கேட்டு பாய் விரித்து படுத்தவுடன் தாய் விளக்கை அணைத்ததும், அந்த எளிய சிறிய அறைக்குள் வந்து பரவும் இருளின் வெம்மையை என்னால் இன்றும் கண் மூடி நினைவுக்குள் சேகரிக்க முடிகிறது. கண்களை அழுத்தும் அசதிக்கு கூடுதல் சக்தி தந்தது அந்த இருட்டு.
விளையாட வெளியே தெரிவில் சென்றாலும் குழல் விளக்குகளின் அடியிற் தவிர எங்கெங்கும் இருள் காத்திருக்கும், பற்பல கதைகளும் ஆட்டங்களும் அச்சங்களும் மறைத்து வைத்தபடி.
முழுபரிட்சை (ஆண்டிறுதி தேர்வு) விடுமுறைகளில் பாட்டனின் கிராமத்திற்கு சென்ற நினைவுகளிலும் இருளின் ஆதிக்கம். சுற்றிலும் வயல்கள் மணம் பரப்ப அச்சத்திற்கு நடுவே இருந்த பாட்டனின் வீட்டு முற்றப் பரப்பில் தான் படுக்கை. உணவுக்கு பின் ஒரு கதை, வறுத்த கொள்ளோ, கடலையோ கருப்பட்டி கடுங்காப்பியுடன் முடித்ததும் விளக்கணைத்து வானம் பார்த்து படுத்தால்....
திடீரென்று ஒரு மாபெரும் சாளரமே திறந்துகொண்டார் போலிருக்கும். கோடி கோடிக்கணக்கான விண்மீன்கள் நம்மைப் பார்த்து கதை பேசி படுத்திருக்கும் அந்த வெளியில் நம்மை சுற்றி அழுத்திய இருளின் அடர்வை அதன் பின்னர் நகர வாழ்விற்கு நகர்ந்த பின்னர் நான் உணரவில்லை.
நகரமயமாதலின் இன்னபிற அழுத்தங்களினூடே, காதலும் கலவியும் பிடிப்பும் அடர்த்தியுமற்று இருப்பதற்கோர் காரணம், இருளின் அடர்த்தியும் குறைந்ததே என்று நான் சொன்னால் நீங்கள் மறுக்க மாட்டீர்கள் தானே?
விளையாட வெளியே தெரிவில் சென்றாலும் குழல் விளக்குகளின் அடியிற் தவிர எங்கெங்கும் இருள் காத்திருக்கும், பற்பல கதைகளும் ஆட்டங்களும் அச்சங்களும் மறைத்து வைத்தபடி.
முழுபரிட்சை (ஆண்டிறுதி தேர்வு) விடுமுறைகளில் பாட்டனின் கிராமத்திற்கு சென்ற நினைவுகளிலும் இருளின் ஆதிக்கம். சுற்றிலும் வயல்கள் மணம் பரப்ப அச்சத்திற்கு நடுவே இருந்த பாட்டனின் வீட்டு முற்றப் பரப்பில் தான் படுக்கை. உணவுக்கு பின் ஒரு கதை, வறுத்த கொள்ளோ, கடலையோ கருப்பட்டி கடுங்காப்பியுடன் முடித்ததும் விளக்கணைத்து வானம் பார்த்து படுத்தால்....
திடீரென்று ஒரு மாபெரும் சாளரமே திறந்துகொண்டார் போலிருக்கும். கோடி கோடிக்கணக்கான விண்மீன்கள் நம்மைப் பார்த்து கதை பேசி படுத்திருக்கும் அந்த வெளியில் நம்மை சுற்றி அழுத்திய இருளின் அடர்வை அதன் பின்னர் நகர வாழ்விற்கு நகர்ந்த பின்னர் நான் உணரவில்லை.
நகரமயமாதலின் இன்னபிற அழுத்தங்களினூடே, காதலும் கலவியும் பிடிப்பும் அடர்த்தியுமற்று இருப்பதற்கோர் காரணம், இருளின் அடர்த்தியும் குறைந்ததே என்று நான் சொன்னால் நீங்கள் மறுக்க மாட்டீர்கள் தானே?
Saturday, November 14, 2009
Letters to Jeyamohan - 6
அன்புள்ள ஜெயமோகன்,
நீண்ட நாட்களின் வேலைப்பளுவிற்கு பின் 'முறையீடு' பதிவைப் படித்தேன்.
அலங்காரங்கள் ஏதுமற்ற, சொற்கள் உணர்வின் வெளிப்பாடுகளை சிதைக்காத, மிக நுண்ணிய ஆனால் மிக நேரடியான, அது, அதை பதிவு அல்லது கட்டுரை என்றெல்லாம் குறுக்க முடியாத, ஓர் உணர்ச்சி...
பொதுவாக பிறவுயிர்களின் அவலம் கூறும் எழுத்துகளில் தன்னேற்றம் ஒரு தடையென மாறி விடுவதுண்டு. அநாதரவான அந்த உயிரின் நிலை ஏற்படுத்த வேண்டிய உணர்வழுத்தம், சுய விவரனையிலோ கழிவிரக்கத்தினாலோ பின்னுக்கு தள்ளப்பட்டு நீர்ப்பதுண்டு.
முறையீட்டில் அது மிக இயல்பாக உருபெற்றிருக்கிறது. காரணம், எவ்வித உடன்பாடுகளும் மறுதளிப்புகளும் இல்லாமல், எந்த கற்பிதமும் இல்லாமல் அந்த உயிரின் வலியை உங்களால் உணர முடிந்திருக்கிறது.
பரிபூரணமாக கைவிடப்பட்டவனின் அழுகையைப் போல இந்த உலகத்தின் அத்தனை அழகுகளையும் இன்பங்களையும் ஒருசேர அருவருப்பாக்கத்தக்க வேறொன்று இல்லவேயில்லை. வேதம் கூறும் மகா வாக்கியம் போலொரு உண்மை. நாம் வாழும் வாழ்க்கையும், அனுபவிக்கும் இன்பங்களும், இடும் போட்டிகளும், கொள்ளும் தந்திரங்களும், இத்தகையதோர் கணத்தில் நம்மை கடையனிலும் கடையனாக உணரச் செய்கின்றன.
சுடர்மிகும் அறிவின் விளைவாய் ஒருபுறம், உயிர்களின் மீதான காதலும், மறுபுறம் மூளையின் கூர்மையை மழுங்கச் செய்ய வேண்டும் ஏற்புகளும்...
ஆனால், எத்தகைய உணர்வையும் சித்திரமாய் வடித்து விடும் வல்லமை வரப் பெற்றவனுக்கு முறையீடுகளும் ஓர் ஓவியவெளிதானோ?
இதயம் தொட்ட பதிவிற்கு மிக்க நன்றி,
வணக்கத்துடன்
சரவணன்
சிங்கப்பூர்
நீண்ட நாட்களின் வேலைப்பளுவிற்கு பின் 'முறையீடு' பதிவைப் படித்தேன்.
அலங்காரங்கள் ஏதுமற்ற, சொற்கள் உணர்வின் வெளிப்பாடுகளை சிதைக்காத, மிக நுண்ணிய ஆனால் மிக நேரடியான, அது, அதை பதிவு அல்லது கட்டுரை என்றெல்லாம் குறுக்க முடியாத, ஓர் உணர்ச்சி...
பொதுவாக பிறவுயிர்களின் அவலம் கூறும் எழுத்துகளில் தன்னேற்றம் ஒரு தடையென மாறி விடுவதுண்டு. அநாதரவான அந்த உயிரின் நிலை ஏற்படுத்த வேண்டிய உணர்வழுத்தம், சுய விவரனையிலோ கழிவிரக்கத்தினாலோ பின்னுக்கு தள்ளப்பட்டு நீர்ப்பதுண்டு.
முறையீட்டில் அது மிக இயல்பாக உருபெற்றிருக்கிறது. காரணம், எவ்வித உடன்பாடுகளும் மறுதளிப்புகளும் இல்லாமல், எந்த கற்பிதமும் இல்லாமல் அந்த உயிரின் வலியை உங்களால் உணர முடிந்திருக்கிறது.
பரிபூரணமாக கைவிடப்பட்டவனின் அழுகையைப் போல இந்த உலகத்தின் அத்தனை அழகுகளையும் இன்பங்களையும் ஒருசேர அருவருப்பாக்கத்தக்க வேறொன்று இல்லவேயில்லை. வேதம் கூறும் மகா வாக்கியம் போலொரு உண்மை. நாம் வாழும் வாழ்க்கையும், அனுபவிக்கும் இன்பங்களும், இடும் போட்டிகளும், கொள்ளும் தந்திரங்களும், இத்தகையதோர் கணத்தில் நம்மை கடையனிலும் கடையனாக உணரச் செய்கின்றன.
சுடர்மிகும் அறிவின் விளைவாய் ஒருபுறம், உயிர்களின் மீதான காதலும், மறுபுறம் மூளையின் கூர்மையை மழுங்கச் செய்ய வேண்டும் ஏற்புகளும்...
ஆனால், எத்தகைய உணர்வையும் சித்திரமாய் வடித்து விடும் வல்லமை வரப் பெற்றவனுக்கு முறையீடுகளும் ஓர் ஓவியவெளிதானோ?
இதயம் தொட்ட பதிவிற்கு மிக்க நன்றி,
வணக்கத்துடன்
சரவணன்
சிங்கப்பூர்
Thursday, November 12, 2009
நம்மில்...
மெலிந்து சுருங்கிய
முகத்தினில்
ஒளி சுடர் விடும் கண்கள்
வற்றிக் குறுகிய உடல்
களைத்துத் தொங்கும் கைகள்
அவ்வப்போது
காற்றில் எழுந்து
அனைத்து விரல்களாலும்
எல்லாத் திசைகளிலும்
சித்திரம் வரைந்து
திரும்பும்
மீண்டும் எழுந்து விரையும்
ஓரிடம் நில்லாமல்
முன்னும் பின்னும்
நகரும் கால்களை போலவே
ஓயாமல்
பேசிக்கொண்டிருக்கும்
அவனைப் பார்க்காமல்
மறுதலிப்பது கடினம்
யாருமே கேட்க
மறுக்கும்படி
கூறுவதற்கு
அவனிடம் என்ன இருக்க முடியும்
அப்போதும் பேசியவாறு
அருகில் நின்ற
அவன் கண்களைப்
பரிதாபத்துடன் பார்த்தேன்
உறைய வைக்கும்
ஏளனம்
முகத்தினில்
ஒளி சுடர் விடும் கண்கள்
வற்றிக் குறுகிய உடல்
களைத்துத் தொங்கும் கைகள்
அவ்வப்போது
காற்றில் எழுந்து
அனைத்து விரல்களாலும்
எல்லாத் திசைகளிலும்
சித்திரம் வரைந்து
திரும்பும்
மீண்டும் எழுந்து விரையும்
ஓரிடம் நில்லாமல்
முன்னும் பின்னும்
நகரும் கால்களை போலவே
ஓயாமல்
பேசிக்கொண்டிருக்கும்
அவனைப் பார்க்காமல்
மறுதலிப்பது கடினம்
யாருமே கேட்க
மறுக்கும்படி
கூறுவதற்கு
அவனிடம் என்ன இருக்க முடியும்
அப்போதும் பேசியவாறு
அருகில் நின்ற
அவன் கண்களைப்
பரிதாபத்துடன் பார்த்தேன்
உறைய வைக்கும்
ஏளனம்
Sunday, November 8, 2009
The Kybalion, Hindu Philosophy and the Four Maha Vaakyas (Grand Statements)
The other day, I was searching for Aldous Huxley’s writings and chanced upon a century-old school of thought, propounded by Hermus Trismegistus. The philosopher’s preaching, compiled ‘by three initiates’ in a book titled, ‘The Kybalion’, if not for its name, the contents of which, was intriguing enough for many of its similarities with the Hindu philosophy. At least to the extent that I know of.
Rather than being founded on vast internal searching, arguments, experiments and debates with other sects of philosophies and evolving on those foundations over centuries, if not millennia, allowing for constructive mutation, ‘The Kybalion’ was simple, direct, did not show any proof of long evolutionary process and yet resembles Hindu philosophy in more than many ways.
Acknowledging mind-body dualism, belief, subject-object metaphysical relation, prevalence of truth and falsity are few of those. Though, I would not completely term Hindu philosophy a typcial folk psychology, ‘The Kybalion’, which stronly resembles Hindu philosophy, seems founded and to be thriving on it.
One good example of its folk psychological orientation is where it declares that the book and its wisdom would make their appearance in one's life at an appropriated time for the person to receive them. I was reminded of so many occasions in Indian Hindu lives where we were advised to cross-over a hurdle, a misfortune or a loss caused by inexperience and ill-fortitude, as the time was not yet right for us to receive them.
Thus, being a receiver of good wisdom and fortune, henceforth also is a factor of appropriate timing in one's life, widely believed karmic, the basis of Hindu philosophy.
Hindus often undertake committed (to God, of course, by way of prayers) pilgrimage to various temples in India, though not bound by the scriptures to do so. While plans would be afoot to reach a temple shrine, mostly preceded by 40 days’ structured life style, denouncing sex, meat, smoke, liquour, comforts (even soft beds, hot water and three meals – only two are allowed and not to forget the non-usage of footwear!) and daily congregational prayers in the evenings, few may not make it to the pilgrimage, owing to many unavoidable reasons.
“The time to make the pilgrimage and be THERE to receive His blessings has not yet come”, would be the consoling words given by elders.
Receiving good wisdom, good companionship and mental peace and satisfaction, usually are connected to an appropriate divine timing, usually out of bounds for human beings' control or manoeveuring.
Comparing Hindu Philosophical Components to The Kybalion
Samkhya, the oldest of many philosophical systems of Hinduism, is a dualistic philosophy between the soul and matter, as against the Kybalion, which advocates the dualism between mind and the body. Atman, the soul, is different from mind, by its characteristics which state that atman is the absolute reality which is all-pervasive, eternal, indivisible, attributeless and the pure consciousness. It is non-matter and is beyond intellect.
Hence Hindu philosophical tenets are founded on the acceptance of atman’s existence – Jeevaatma, which is indestructible, as against Kybalion’s defining the duality with, what its calls, ‘The principle of Mentality’, the first of its seven principles. ‘All that is’, is mentality, the Kybalion states.
Four Mahavakyas (Grand Statements) of Hinduism and the seven Principles of The Kybalion
Principle of Mentalism
“All that is Mind” is the principle of mentalism by Kybalion. This connotes that the power of one’s mind is limitless. If one could master his own mind, he is mastering himself and hence could master the universe.
Equivalently, ‘Looking into thyself’, is how Hindu philosophy states. Looking into oneself is the most excruciating task in the Hindu spirituality which has led to scores of yogis penancing collectively for thousands of years.
Many great Hindu treatises have been written on just that one statement. The great sage Ramana Maharishi from the south of India had stated that ‘while trying to look into oneself, appreciate that the mind keeps wavering from one point to the other. One should not try to hard to stop it at one point, initially though, since for an untrained mind, it is near impossible. Go with it, oscillate and improve and increase the insight into the mind. This is possible only with a rigorous practice’.
There is nothing called a part achievement in this process. Either it is there or not. The Mind is everything.
The manifestations of mind, Brahma in best characterised in the four Mahavakyas - the grand statements, as it is called in Sanskrit
Delving deeper into these four grand statements, presents one with the four missing pieces of one jigsaw puzzle, which when fitted and seen together, gives a compelling and fulfilling picture of soul, mind and consciousness.
The Four Mahavakyas
1. Prajnanam Brahma - "Consciousness is Brahman" (Aitareya Upanishad 3.3 of the Rig Veda)
2. Ayam Atma Brahma - "This Self (Atman) is Brahman" (Mandukya Upanishad 1.2 of the Atharva Veda)
3. Tat Tvam Asi - "Thou art That" (Chandogya Upanishad 6.8.7 of the Sama Veda)
4. Aham Brahmasmi - "I am Brahman" (Brhadaranyaka Upanishad 1.4.10 of the Yajur Veda)
Pragyanam Brahma - "The self or the consciousness is Brahman" or "knowledge (Pragyan) is Brahman".
This mahavakya is called ‘Lakshana vakya’, meaning that the statement explains the characteristic of Brahman.
Think this in connection with Principle of Mentality which states mind is everything, the All. Pragyanam Brahma states that consciousness, which is the manifestation and chief characteristic of mind, is Brahman or everything.
Ayam Atma Brahma- "The self is Brahman".
This statement is termed ‘anubhav vakya’, meaning that the statement originates from the direct experience when seeker’s consciousness unites with Brahman.
Tatvamasi - "Thou art that ".
This statement is called ‘Updesha vakya’, meaning that it instructs a seeker on the nature of Brahman.
Aham Brahmasmi - "I am Brahman".
This statement is termed ‘prasthav vakya’, meaning that it comes as a final, suggestive statement after merging with the Brahman.
As per the Hindu Vedas, the four states of “I am ness” are:
1. I am aware that I exist but I cannot conceptualize it
2. I am aware that I exist in relationship with things, objects and beings
3. I am aware that I exist. I am also aware that I am existence itself – tatvamasi – state of atman
4. I am I am – state of no duality. I am limitless and absolute, state of indivisible, infinite, immeasurable, unknowable state of being.
The last mahavakya, ‘Aham Brahmasmi' – ‘I am I am’ is the supreme state of self realisation and is denoted, I would believe, by the principle of Mentality in The Kybalion. All other stages of realisation in the Hindu Philosophy are more exactly capturing one’s progress in looking unto oneself and achieving higher self realisation.
However, Principle of Mentalism sums up the stages and equates to ‘Aham Brahmasmi’.
Principle of Correspondence
The Kybalion’s second Principle of Correspondence states that there is always a correspondence between the laws of phenomena of the various "planes" of being and life.
‘As above, so below; as below, so above’
This principle also states that there is a harmony, agreement and correspondence between these planes, delineated as
• The Great Physical Plane
• The Great Mental Plane
• The Great Spiritual Plane
By the above statement, one can observe that there is literally no reference point between the correspondence planes. They are, ‘as above, so below; and, as below, so above’.
Principle of Vibration
The Kybalion’s third, Principle of Vibration, states that motion is manifested in everything in the Universe, that nothing rests, and everything moves, vibrates, and circles.
This principle explains that the differences between different manifestations of Matter, Energy, Mind, and even Spirit, are the result of only different "vibrations". The higher a person is on the achievement or self initiation scale, the higher the rate of vibration will be.
However, the interesting point the principle makes, which is worth noting is, that at the ultimate level, The All is purported to be at an infinite level of vibration, almost to the point of being at rest. There are said to be millions upon millions of varying degrees between the highest level, The All, which is at highest level of vibration (or otherwise at a state of rest), other objects of the lowest vibration and objects with intermediate vibrations, all forming the universe.
The Kybalion proposes that, ‘mental transmutation is described as the practical application of this principle. To change one's mental state is to change the degree of vibration. One may do this by an effort of Will, by means of deliberately "fixing the attention" upon a more desirable state’.
It is common in Hindu spiritual knowledge to denote a spiritually acclaimed and achieved person to posses ‘higher vibration of energy’. Going one step further, different temples – the abodes of divine energy, too, are categorised as possessing various degrees of vibration.
As higher the vibration one feels in the vicinity of an achieved ‘atma’, the closer the ‘atma’ is to God, it is stated in Hindu belief. At the highest level, many yogis, sadhus and gurus are worshipped as God. All the efforts which go into achieving higher vibration is to get closer to Godhood, either by one’s one will or by the divine design.
Principle of Polarity
The Kybalion’s fourth, The Principle of Polarity, embodies the idea that everything is dual, everything has two poles, and everything has its opposite. All manifested things have two sides, two aspects, or two poles.
The next interesting facet to this principle is that ‘everything "is" and "is not" at the same time, all truths are but half truths and every truth is half false, there are two sides to everything, opposites are identical in nature, yet different in degree, extremes meet, and all paradoxes may be reconciled.
Another extension of duality principle.
So, if every truth is half false, how to accept it (the truth)? Having known that false contains truth and vice versa, how to handle that knowledge? Which is true and which should be accepted?
If what is stated in The Kybalion is to be taken as the truth and nothing but truth, then as per its own principle, it must be containing half false. The Kybalion does not address this paradox for the reader and resolve the conflict.
Principle of Rhythm
The Principle of Rhythm, is The Kybalion’s next principle which embodies the idea that in everything there is manifested a measured motion, a to and fro, a flow and inflow, a swing backward and forward, a pendulum-like movement. This principle explains that there is rhythm between every pair of opposites, or poles, and is closely related to the Principle of Polarity. It can be seen that this Principle enables transition from one pole to the other, and not necessarily poles of extreme opposites.
I believe, in effect, this principle is a combination of the two previous principles, the principle of vibration and principle of polarity. As vibration constitutes a rhythm of movements from various degrees.
Another question arises: If truth is at one pole and false is at other diametrical end, how could one reach truth from falsehood, if his path is oscillating? By one’s own will, if one intends to increase his level of vibration, to achieve the level of higher mentality, how is he to travel within these poles?
Principle of Cause and Effect
The Principle of Cause and Effect explains that there is a cause for every effect, and an effect for every cause. It also states that there is no such thing as chance, that chance is merely a term indicating extant causes not recognized or perceived.
This principle seems an extension of the Hindu Karmic principles. ‘Whatever has been given unto you, has been done so, as you have earned it’, says Lord Krishna, in his treatise, Bhagavat Gita.
‘Nothing is given to you or you are not enduring anything which is not fit of and which you do not deserve of’, is what the Lord says.
Bhagavad Gita takes it one step further, being a practical tool for a Gruhasta (a person who is leading a familial life and yet is bound by, and could perform, the spiritual and righteous duties, as against a sage), by saying that one should ‘be the cause of an activity and need not long for the effect of his activity’, which shall be given unto him, rightfully.
Principle of Gender
The last and one of interesting Kybalion principle is Principle of Gender which states that gender is manifested in everything. The three initiates or the authors of The Kybalion state that this does not relate explicitly to the commonly understood notion of sex, but rather "... to beget; to procreate, to generate, to create, or to produce..." in general. Gender is manifested as the Masculine and Feminine principles, and manifests itself on all planes.
The principle does not refer to the physical gender of someone, nor does it suggest that someone of a certain physical gender necessarily has the same mental gender. Ideally, one wants to have a balanced mental gender.
The Masculine principle is always in the direction of giving out or expressing, and contents itself with the "Will" in its varied phases.
The Feminine principle is always in the direction of receiving impressions, and has a much more varied field of operation than the Masculine. The Feminine conducts the work of generating new thoughts, concepts, and ideas, including the work of the imagination.
It is said that there must be a balance in these two forces. Without the Feminine, the Masculine is apt to act without restraint, order, or reason, resulting in chaos. The Feminine alone, on the other hand, is apt to constantly reflect and fail to actually do anything, resulting in stagnation. With both the Masculine and Feminine working in conjunction, there is thoughtful action that breeds success which points out that both the Feminine and the Masculine fulfill each other and complement each other.
The satvik and Saivistic principles of Hinduism states that all animate and inanimate things in the universe or manifestations of Shiva (the male equivalent), the doer and Shakthi (the female equivalent), the energy. They are equal and opposite, complement each other and cannot survive without each other.
Rather than being founded on vast internal searching, arguments, experiments and debates with other sects of philosophies and evolving on those foundations over centuries, if not millennia, allowing for constructive mutation, ‘The Kybalion’ was simple, direct, did not show any proof of long evolutionary process and yet resembles Hindu philosophy in more than many ways.
Acknowledging mind-body dualism, belief, subject-object metaphysical relation, prevalence of truth and falsity are few of those. Though, I would not completely term Hindu philosophy a typcial folk psychology, ‘The Kybalion’, which stronly resembles Hindu philosophy, seems founded and to be thriving on it.
One good example of its folk psychological orientation is where it declares that the book and its wisdom would make their appearance in one's life at an appropriated time for the person to receive them. I was reminded of so many occasions in Indian Hindu lives where we were advised to cross-over a hurdle, a misfortune or a loss caused by inexperience and ill-fortitude, as the time was not yet right for us to receive them.
Thus, being a receiver of good wisdom and fortune, henceforth also is a factor of appropriate timing in one's life, widely believed karmic, the basis of Hindu philosophy.
Hindus often undertake committed (to God, of course, by way of prayers) pilgrimage to various temples in India, though not bound by the scriptures to do so. While plans would be afoot to reach a temple shrine, mostly preceded by 40 days’ structured life style, denouncing sex, meat, smoke, liquour, comforts (even soft beds, hot water and three meals – only two are allowed and not to forget the non-usage of footwear!) and daily congregational prayers in the evenings, few may not make it to the pilgrimage, owing to many unavoidable reasons.
“The time to make the pilgrimage and be THERE to receive His blessings has not yet come”, would be the consoling words given by elders.
Receiving good wisdom, good companionship and mental peace and satisfaction, usually are connected to an appropriate divine timing, usually out of bounds for human beings' control or manoeveuring.
Comparing Hindu Philosophical Components to The Kybalion
Samkhya, the oldest of many philosophical systems of Hinduism, is a dualistic philosophy between the soul and matter, as against the Kybalion, which advocates the dualism between mind and the body. Atman, the soul, is different from mind, by its characteristics which state that atman is the absolute reality which is all-pervasive, eternal, indivisible, attributeless and the pure consciousness. It is non-matter and is beyond intellect.
Hence Hindu philosophical tenets are founded on the acceptance of atman’s existence – Jeevaatma, which is indestructible, as against Kybalion’s defining the duality with, what its calls, ‘The principle of Mentality’, the first of its seven principles. ‘All that is’, is mentality, the Kybalion states.
Four Mahavakyas (Grand Statements) of Hinduism and the seven Principles of The Kybalion
Principle of Mentalism
“All that is Mind” is the principle of mentalism by Kybalion. This connotes that the power of one’s mind is limitless. If one could master his own mind, he is mastering himself and hence could master the universe.
Equivalently, ‘Looking into thyself’, is how Hindu philosophy states. Looking into oneself is the most excruciating task in the Hindu spirituality which has led to scores of yogis penancing collectively for thousands of years.
Many great Hindu treatises have been written on just that one statement. The great sage Ramana Maharishi from the south of India had stated that ‘while trying to look into oneself, appreciate that the mind keeps wavering from one point to the other. One should not try to hard to stop it at one point, initially though, since for an untrained mind, it is near impossible. Go with it, oscillate and improve and increase the insight into the mind. This is possible only with a rigorous practice’.
There is nothing called a part achievement in this process. Either it is there or not. The Mind is everything.
The manifestations of mind, Brahma in best characterised in the four Mahavakyas - the grand statements, as it is called in Sanskrit
Delving deeper into these four grand statements, presents one with the four missing pieces of one jigsaw puzzle, which when fitted and seen together, gives a compelling and fulfilling picture of soul, mind and consciousness.
The Four Mahavakyas
1. Prajnanam Brahma - "Consciousness is Brahman" (Aitareya Upanishad 3.3 of the Rig Veda)
2. Ayam Atma Brahma - "This Self (Atman) is Brahman" (Mandukya Upanishad 1.2 of the Atharva Veda)
3. Tat Tvam Asi - "Thou art That" (Chandogya Upanishad 6.8.7 of the Sama Veda)
4. Aham Brahmasmi - "I am Brahman" (Brhadaranyaka Upanishad 1.4.10 of the Yajur Veda)
Pragyanam Brahma - "The self or the consciousness is Brahman" or "knowledge (Pragyan) is Brahman".
This mahavakya is called ‘Lakshana vakya’, meaning that the statement explains the characteristic of Brahman.
Think this in connection with Principle of Mentality which states mind is everything, the All. Pragyanam Brahma states that consciousness, which is the manifestation and chief characteristic of mind, is Brahman or everything.
Ayam Atma Brahma- "The self is Brahman".
This statement is termed ‘anubhav vakya’, meaning that the statement originates from the direct experience when seeker’s consciousness unites with Brahman.
Tatvamasi - "Thou art that ".
This statement is called ‘Updesha vakya’, meaning that it instructs a seeker on the nature of Brahman.
Aham Brahmasmi - "I am Brahman".
This statement is termed ‘prasthav vakya’, meaning that it comes as a final, suggestive statement after merging with the Brahman.
As per the Hindu Vedas, the four states of “I am ness” are:
1. I am aware that I exist but I cannot conceptualize it
2. I am aware that I exist in relationship with things, objects and beings
3. I am aware that I exist. I am also aware that I am existence itself – tatvamasi – state of atman
4. I am I am – state of no duality. I am limitless and absolute, state of indivisible, infinite, immeasurable, unknowable state of being.
The last mahavakya, ‘Aham Brahmasmi' – ‘I am I am’ is the supreme state of self realisation and is denoted, I would believe, by the principle of Mentality in The Kybalion. All other stages of realisation in the Hindu Philosophy are more exactly capturing one’s progress in looking unto oneself and achieving higher self realisation.
However, Principle of Mentalism sums up the stages and equates to ‘Aham Brahmasmi’.
Principle of Correspondence
The Kybalion’s second Principle of Correspondence states that there is always a correspondence between the laws of phenomena of the various "planes" of being and life.
‘As above, so below; as below, so above’
This principle also states that there is a harmony, agreement and correspondence between these planes, delineated as
• The Great Physical Plane
• The Great Mental Plane
• The Great Spiritual Plane
By the above statement, one can observe that there is literally no reference point between the correspondence planes. They are, ‘as above, so below; and, as below, so above’.
Principle of Vibration
The Kybalion’s third, Principle of Vibration, states that motion is manifested in everything in the Universe, that nothing rests, and everything moves, vibrates, and circles.
This principle explains that the differences between different manifestations of Matter, Energy, Mind, and even Spirit, are the result of only different "vibrations". The higher a person is on the achievement or self initiation scale, the higher the rate of vibration will be.
However, the interesting point the principle makes, which is worth noting is, that at the ultimate level, The All is purported to be at an infinite level of vibration, almost to the point of being at rest. There are said to be millions upon millions of varying degrees between the highest level, The All, which is at highest level of vibration (or otherwise at a state of rest), other objects of the lowest vibration and objects with intermediate vibrations, all forming the universe.
The Kybalion proposes that, ‘mental transmutation is described as the practical application of this principle. To change one's mental state is to change the degree of vibration. One may do this by an effort of Will, by means of deliberately "fixing the attention" upon a more desirable state’.
It is common in Hindu spiritual knowledge to denote a spiritually acclaimed and achieved person to posses ‘higher vibration of energy’. Going one step further, different temples – the abodes of divine energy, too, are categorised as possessing various degrees of vibration.
As higher the vibration one feels in the vicinity of an achieved ‘atma’, the closer the ‘atma’ is to God, it is stated in Hindu belief. At the highest level, many yogis, sadhus and gurus are worshipped as God. All the efforts which go into achieving higher vibration is to get closer to Godhood, either by one’s one will or by the divine design.
Principle of Polarity
The Kybalion’s fourth, The Principle of Polarity, embodies the idea that everything is dual, everything has two poles, and everything has its opposite. All manifested things have two sides, two aspects, or two poles.
The next interesting facet to this principle is that ‘everything "is" and "is not" at the same time, all truths are but half truths and every truth is half false, there are two sides to everything, opposites are identical in nature, yet different in degree, extremes meet, and all paradoxes may be reconciled.
Another extension of duality principle.
So, if every truth is half false, how to accept it (the truth)? Having known that false contains truth and vice versa, how to handle that knowledge? Which is true and which should be accepted?
If what is stated in The Kybalion is to be taken as the truth and nothing but truth, then as per its own principle, it must be containing half false. The Kybalion does not address this paradox for the reader and resolve the conflict.
Principle of Rhythm
The Principle of Rhythm, is The Kybalion’s next principle which embodies the idea that in everything there is manifested a measured motion, a to and fro, a flow and inflow, a swing backward and forward, a pendulum-like movement. This principle explains that there is rhythm between every pair of opposites, or poles, and is closely related to the Principle of Polarity. It can be seen that this Principle enables transition from one pole to the other, and not necessarily poles of extreme opposites.
I believe, in effect, this principle is a combination of the two previous principles, the principle of vibration and principle of polarity. As vibration constitutes a rhythm of movements from various degrees.
Another question arises: If truth is at one pole and false is at other diametrical end, how could one reach truth from falsehood, if his path is oscillating? By one’s own will, if one intends to increase his level of vibration, to achieve the level of higher mentality, how is he to travel within these poles?
Principle of Cause and Effect
The Principle of Cause and Effect explains that there is a cause for every effect, and an effect for every cause. It also states that there is no such thing as chance, that chance is merely a term indicating extant causes not recognized or perceived.
This principle seems an extension of the Hindu Karmic principles. ‘Whatever has been given unto you, has been done so, as you have earned it’, says Lord Krishna, in his treatise, Bhagavat Gita.
‘Nothing is given to you or you are not enduring anything which is not fit of and which you do not deserve of’, is what the Lord says.
Bhagavad Gita takes it one step further, being a practical tool for a Gruhasta (a person who is leading a familial life and yet is bound by, and could perform, the spiritual and righteous duties, as against a sage), by saying that one should ‘be the cause of an activity and need not long for the effect of his activity’, which shall be given unto him, rightfully.
Principle of Gender
The last and one of interesting Kybalion principle is Principle of Gender which states that gender is manifested in everything. The three initiates or the authors of The Kybalion state that this does not relate explicitly to the commonly understood notion of sex, but rather "... to beget; to procreate, to generate, to create, or to produce..." in general. Gender is manifested as the Masculine and Feminine principles, and manifests itself on all planes.
The principle does not refer to the physical gender of someone, nor does it suggest that someone of a certain physical gender necessarily has the same mental gender. Ideally, one wants to have a balanced mental gender.
The Masculine principle is always in the direction of giving out or expressing, and contents itself with the "Will" in its varied phases.
The Feminine principle is always in the direction of receiving impressions, and has a much more varied field of operation than the Masculine. The Feminine conducts the work of generating new thoughts, concepts, and ideas, including the work of the imagination.
It is said that there must be a balance in these two forces. Without the Feminine, the Masculine is apt to act without restraint, order, or reason, resulting in chaos. The Feminine alone, on the other hand, is apt to constantly reflect and fail to actually do anything, resulting in stagnation. With both the Masculine and Feminine working in conjunction, there is thoughtful action that breeds success which points out that both the Feminine and the Masculine fulfill each other and complement each other.
The satvik and Saivistic principles of Hinduism states that all animate and inanimate things in the universe or manifestations of Shiva (the male equivalent), the doer and Shakthi (the female equivalent), the energy. They are equal and opposite, complement each other and cannot survive without each other.
If Shakthi, the female quotient, is absent and taken out of the equation, nothing could be done as only she provides the prime force for any activity. Similarly, if Shiva was not to be there, mere energy, Shakthi, will not be able to execute anything.
All these musings rendered me one inference: the great religion of Indian subcontinent had inspired Hermus Trismegistus in formulating the seven principles of The Kybalion. I am sure much deeper insights are required by experts into the understanding of dual existence and achievement of higher vibration.
Sources: The Kybalion
The Philosophy of The Panchadasi by Swami Krishnananda
ஓரங்கம்
என்னை பற்றிய
உன் புரிதல்களின் மேல்
எழுப்பப்பட்ட
இந்த உறவுக்கு
இறுதி விடை கேட்டு
காத்திருக்கிறாய்
என்னை பற்றிய
என் புரிதல்களும்
நானிறுக்க வேண்டிய
விடையின்
ஓரங்கம்
என்று புரியாமல்
Saturday, November 7, 2009
Efficient State Health Delivery System and Social Conservatism
Societal affiliations and restrictions on humans tend to be stronger and more pervasive wherever the state’s health and welfare provisions are either inadequate or absent.
Parents from a developing, third world country’s society is more likely to hold to their growing children to a much longer period, marry them off with their consent, within their social strata and religious/communal boundaries and play more decisive and influential role, than would a parent from a developed nation with a better health management and delivery system.
Women tend to be freer, individualistic and independent of their parents, husbands and other relationship connections, in a country where pre and post natal care is adequate and affordable. Legality of abortions is another factor inducing women to be liberalized from their societal bonds.
In Asian countries, barring a few, and in Africa, sticking to traditional and outdated maternity-natal practices, confounded by the impoverished state expenditure, has led to thousands of women dying every year during child birth and pre natal complications.
In a reverse application of the above statement, one can infer that, the higher and better the state intervention into its peoples’ health and welfare, the farther the people move away from their conservative, sentimentalist and, what is often believed as, traditional upbringing and mentoring of their off-springs, which would, on the longer run, lead to an egalitarian society devoid of deep rooted striations.
Parents from a developing, third world country’s society is more likely to hold to their growing children to a much longer period, marry them off with their consent, within their social strata and religious/communal boundaries and play more decisive and influential role, than would a parent from a developed nation with a better health management and delivery system.
Women tend to be freer, individualistic and independent of their parents, husbands and other relationship connections, in a country where pre and post natal care is adequate and affordable. Legality of abortions is another factor inducing women to be liberalized from their societal bonds.
In Asian countries, barring a few, and in Africa, sticking to traditional and outdated maternity-natal practices, confounded by the impoverished state expenditure, has led to thousands of women dying every year during child birth and pre natal complications.
In a reverse application of the above statement, one can infer that, the higher and better the state intervention into its peoples’ health and welfare, the farther the people move away from their conservative, sentimentalist and, what is often believed as, traditional upbringing and mentoring of their off-springs, which would, on the longer run, lead to an egalitarian society devoid of deep rooted striations.
Tuesday, September 22, 2009
Akira Kurosawa’s ‘Seven Samurai’ – A Review
Akira Kurosawa’s Seven Samurai has received and will be receiving numerous glowing reviews. Mine, for this 1954 film which is set in the 16th century Japan, should be forgiven for its limited understanding and constrained knowledge.
This is my second experience with Kurosawa, the first being his ‘Rashomon’, another classic. I was to write about Rashomon, but watching ‘Seven Samurai’ made the decision reversed and an immediate urge to express my feelings on this masterpiece was irresistible.
The film is 3 hours 27 minutes long, co-written, edited and directed by Akira Kurosawa. Music is by Fumio Hayasaka and cinematography is by Asakazu Nakai. Story revolves around a village of farmers who are repeatedly looted by a group of bandits hire seven samurai to fight and destroy the bandits.
Kurosawa’s two preferred actors for most of his films play the lead roles. Takashi Shimura plays Kambei Shimada, the aged, strategic samurai who is the leader of the seven. Toshirō Mifune, the energetic bandit in Rashomon, plays the role of Kakuchiyo, the playful, show-off, brave outcast who is later accepted as a samurai.
Cinematography
Very slick and concise in camera movements, cinematography for this black and white film is memorable for three reasons: one, as widely acknowledged, Kurosawa’s use of wide angle lenses which tends to flatten the depth of field. He addresses that issue by enhancing the contrast between foreground, midfield and background subjects. Combining light and darkness/shade for the foreground objects to the background creates a stunning painting like quality, hallmark of Kurosawa.
Second, composition of frames. Shots without faster camera movements are invariably composed systematically, symmetrically and aesthetically. I could not recollect even one frame which is not elegantly composed.
Third, creating sense of movement. Be it horses speeding through mountainous jungles or samurai running across the thick shrub, the speed with which camera moves with the subject creates the sense of viewer moving with the subject. Be it difficult terrain with steep gradient or thick forests, the precision and maintenance of focus is absoloute.
Music
As in Rashomon, mostly single instrument is preferred, but in Seven Samurai, there are certain orchestration and strings involved, often mingled with chorus. In critical situations, Kurosawa leaves with actual BGM and cuts off any instrumental accompaniment as in the climax.
BGM
Very sensitive and meticulous mixing of actual BGMs run throughout the film. The hut in which the seven samurai stay has a small stream running by the side. Whenever the camera enters the hut, distant gurgling of water starts. Not one scene misses it.
In the climax, a calculated mix of sounds of rain, feet crumpling in the mud, trampling horses’ hooves and human cries with the editing of Kurosawa projects a very powerful visual. Larger legs of horses and thin legs of men move in an intertwined pattern of back and forth in the close-up shot creating the mayhem in the viewer’s mind.
Acting
Takashi Shimura as Kambei Shimada, the leader of the samurai, is a philosophical, war scarred veteran. The wry smile and cool headedness, even during the most trying times like unwelcoming attitude of the farmers initially, their accusations, losing his men – he holds aloft the character.
Only scene where his eyes gloss with tears, that too a suggestion, was when Kakuchiyo pours out that it was samurai who had made the farmers greedy and ruthless by killing them and raping their women. By his histrionics, Kakuchiyo reveals unintentionally that he was not a samurai by birth, but a farmer’s son himself. Kambei Shimada, sitting quietly all through the show, lifts his head to Kakuchiyo and as camera moves to a closer shot, one could see his face as calm as ever, lips uttering, ‘You are a farmer’s son!’ but eyes filling up.
I do not recollect such histrionics in performing an ebullient and rebellious character. May be M.N. Nambiar of Tamil filmdom, I think I can equate to Toshiro Mifune’s Kakuchiyo in Seven Samurai. Kakuchiyo is fun loving, poking the villagers to be brave, loud and often mischievous. Brave and often trying extra hard to prove a point to the leader (probably because he is originally an outcast and not a samurai) in his commitment to the cause, he dies in the climax, killing the bandit leader.
There was this 3 minutes solo scene for Mifune, when the samurai team finds out that the farmers are not as innocent as they look and they have killed samurai earlier in fear of losing their women to samurai. As the team sits and muses over it, Kakuchiyo (Mifune), wearing an armour of a deceased samurai, performs a scene which I think is matched only by Al Pacino in the climax scene of ‘The Devil’s Advocate’ as a Satan, for its grace and intensity.
Kikuchiyo accepts that the farmers are deceiving and yes, they had killed samurai earlier as well. But who had made them do that? It was samurai, he accuses, pointing his finger at the other six sitting watching his intensity. He finishes, breaks and falls to the ground and weeps.
Again the composition of the shot is marvelous. To Kakuchiyo’s back was the opening to the hut, outside which was brightly lit, so brightly lit that no objects were identifiable. The squarish opening to the hut forms the background canvas for the bearded Kakuchiyo with dark metal helmet and armour, moving across the canvas in a mid long shot. Looking directly into the camera for almost the entire shot, Mifune gives an unforgettable performance.
Editing
Akira Kurosawa’s editing is crisp, to say the least. Not one shot or the length of any frame is superfluous in the entire film. Uncomplicated cuts and mix of close-ups and mid shots make one wonder how adequate it would be for master director to be editors themselves!
Human Values
When samurai enter the village, the farmers are unwelcoming since they fear that samurai could covet their women and say so to them. Yet they finally settle down amicably with samurai to fight against the bandits. Kambei, the leader of samurai, commits nothing to the villagers on that and sets about setting the place right.
But mid way through their preparations, the youngest samurai of the seven, Katsushiro falls in love with Shino, a village girl, who stimulates him to be with her. When he hesitates, she even calls him, chicken.
On the eve of the final battle with the bandits, she pulls him into a hut and they come out of it after a union. Father of the girl catches them red handed and becomes furious. In front of the leader, he accuses that the samurai had seduced his daughter. The girl cries silently not refuting the allegation. The high point of the scene is Kambei remains silent and when the father refuses to get calm, one by one, the crowd, the father, Kambei and his men leave the scene, all in different direction into the night, leaving the weeping girl on the ground and the young samurai alone facing different directions – from an aerial view.
The girl was selfish – representing the farmers’ collective opinion about samurai and their utility to them. When the final battle with the bandits was won, losing four samurai, including Mifune, they prepare to leave the village. The villagers were enjoying, playing drums and singing songs and planting paddy seedlings – none of them accompanying the remaining three samurai.
As the three depart, the girl approaches and crosses the young samurai without a word, goes over to her field. The samurai hesitates, turns from his master toward the girls and steps with a hurt look. The girl glances back on him, and in a swift move to her work as it to swipe everything off what happened the previous night, she starts to plant the seedlings with a hurried song.
She had, while luring the samurai into the hut the previous night, says to him that they may not live the next day, meaning time is short and that they should make love. The unsuspecting young samurai replies, “We may live”.
The farmers feigned weakness and fear of the bandits. Yet they hid the fact that they had killed some samurai earlier. The farmers had lost very few in the defeat of the bandits for paying just three meals a day to the samurai and as their goal is achieved, their innocence or cowardice was taken over by their crude happiness. Kambei muses dryly to the other samurai that they were defeated and it was the farmers who had won. He means that they had fought other’s battle and were not reciprocated.
That single statement was the only expression of resentment from the samurai who otherwise was a committed soldier. This questions the values of fighting for a cause and the reciprocation for the losses suffered. How a class is ruthless, extracting and yet surreptitiously vile to others is depicted subtly.
Use of Nature as Elements
As always Akira Kurosawa uses all natural elements – jungle, mountains, streams, trees and even wind to maximize the composition of frames and enhance the impact value of the scenes.
His favourite element, rain, returns in the climax to a grand effect, creating a dark mood. Felling of humans and horses, mud sodden bodies and criss-crossing shots amidst the non-ceasing rain and thick BGM adds to the heightening climax.
In contrast, the immediate next scene depicts the samurai leaving the village, as the farmers return to their fields, singing in bright sunshine, in clear mix of shots. The shock value created of this intentional mix of mood and contrast is immense.
A master’s true masterpiece!
Sunday, September 20, 2009
ஓ! எந்தோ!
ஜெயமோகன் ஒரு தடவை அவரது வலைப்பதிவில் திரைப்பாடல்கள் குறித்து எழுதி இருந்தார். சில பாடல்கள் அல்லது இசை துணுக்குகள் அல்லது சில வரிகள் கேட்கும் போது நாம் ரசித்து கொண்டிருப்போம். மெல்ல உள்ளே நுழைந்து நமக்கே தெரியாமல் ஆக்கிரமிப்பு செய்து கொண்டு விடும் அவை, பிறகு நமது எல்லா வேலைகளிலும் பின்னணி இசை போல மூளைக்குள் ஓடிக் கொண்டே இருக்கும்.
இவை ஒரு வகை என்றால், இன்னொரு வகை, எப்போதோ எங்கோ கேட்ட அற்புதமான அபூர்வமான சில திரைப்பாடல்கள் அப்படியே மனதின் உச்சக்கட்ட ஆழத்தில் உறைந்து போய் கிடப்பது.
அப்படிப்பட்ட, என்னில் சிறு வயது முதல் எதற்காகவோ பதிந்து, இன்றும் நான் தேடும் இரண்டு பாடல்களை பற்றி...
என்னுடைய பதின்ம வயதில் இளையராஜா தமிழ் திரைஇசையில் அசைக்க முடியாத இடத்துக்கு வந்து விட்டார். அப்போதிருந்து கேட்டு வந்த பாடல்களில் நான் மேற்கூறிய, சிறு வயது பொதிந்து, பின் தேடும் நிகழ்வு ஏற்படவில்லை. ஊடகங்கள் கூடி விட்ட காரணமோ, அன்றி ரசிப்பில் ஏற்பட்ட தெளிவோ நானறியேன்.
ராஜாவின் காலத்துக்கு முந்தைய பாடல்கள் அவை. எனக்கு ஏழு அல்லது எட்டு வயதிருக்கலாம். என்றால் 1975. விஸ்வநாதனின் காலம். ரசித்து கேட்ட அவரின் அத்தனை பாடல்களையும் இன்றும் நினைவுகூர முடிகிறது, அவ்வப்போது கேட்ட முடிகிறது. மிக பெரும்பாலான பாடல்களை பல்வேறு தொகுப்புகளின் கீழ் நானே சேகரித்து வைத்துமிருக்கிறேன்.
ஆனால் இந்தப்பாடல்கள்?
முதல் பாடல் - ஒரு டூயட். பி. சுசீலாவும், ஆண்குரல் யாரென்று ஞாபகமில்லை, யேசுதாசாக இருக்கலாம். வீடுகளில் டேப் ரெக்கார்டர்கள் இல்லாத காலம். எனது வீட்டில் இருந்ததும் ஒரு ரேடியோ மற்றும் ரெகார்ட் பிளேயர் மட்டுமே. அப்போது ஆல் இந்தியா ரேடியோவின் விவித் பாரதி வர்த்தக ஒலி பரப்பில் கேட்டது அந்த பாடல்.
"பெற்றெடுத்தல் அன்னை கடன்
மற்றதெல்லாம் தந்தை கடன் - ஆண் குரல்
பிறந்தேன் ஒரு பிறவி - கண்ணா
உன்னை பெற்றெடுத்தேன் மறு பிறவி - சுசீலா
இது பல்லவி.
மிக எளிமையான வரிகள். வெறும் தபலா மட்டும் ஓடும் இந்த நான்கு வரிகள் மட்டுமே நினைவில் இருக்கிறது. சரணமோ, இடை இசையோ, படத்தின் பெயரோ, இசை அமைப்பாளரின் பெயரோ ஒன்றுமே தெரியாமல் என் நினைவில் நிற்கும் இந்த நான்கு வரிகள் முப்பது வருடங்களுக்கும் மேலாக கூடவே வந்து கொண்டிருக்கின்றன.
இவ்வளவு வியப்புடன் குறிப்பாக சொல்லக் காரணம், மிக மிக பெரும்பாலான பாடல்கள், எனக்கு பிடித்தவையாக இருந்தால், அத்தனை விவரங்கள், வரிகள், இடை இசை, அனைத்தும் பதிந்து விடும் எனக்கு, இந்த பாடல் குறித்த வேறு ஒன்றுமே தெரியாமல் போனது வியப்பு மட்டுமல்லாமல் வேதனையும் கூட.
திரை இசையில் அகராதிகளாக வலம் வந்து கொண்டிருந்த, கொண்டிருக்கும் எனது பல நண்பர்களுக்கு கூட இந்தப் பாடல் குறித்து ஒன்றும் தெரியவில்லை. சிறு வயதில் தொலைந்து போன பிள்ளையின் மிகச் சில சாயல்களை மட்டும் நினைவில் கொண்டு திரியும் தகப்பனைப் போல காத்திருக்கிறேன்.
அடுத்த பாடல் இந்தளவுக்கு துரதிர்ஷ்டம் இல்லை. படம் - பாலச்சந்தரின் நான் அவனில்லை. பாடியவர்கள், ஜெயச்சந்திரன், எல். ஆர். ஈஸ்வரி. இசை- எம்.எஸ்.விஸ்வநாதன். அதே காலக் கட்டத்தில் கேட்டதுதான் இந்தப் பாடலும்.
'மந்தார மலரே, மந்தார மலரே,
நீராட்டு கழினல்லே
மன்மத ஷேத்ரத்தில்
எந்நாளும் பூஜா
நீகூட வருமில்லே - எல். ஆர். ஈஸ்வரி
பிறகு, ஜெயச்சந்திரன், மலையாளத்தில், "மன்மதன் இவிடே தன்னே உண்டு" என்பார்.
ஒரு விரிவான வயலின் இசை கோர்வைக்கு பின், ஈஸ்வரி, " ஓ, எந்தோ!" என்பார் பாருங்கள்!
அந்த இரு வார்த்தைகளின் அசைவுகள், அவற்றிலிருந்த பெண்மை - என்னை மயக்கி விட்டன. மனதில் செதுக்கி இருந்த அந்த இரு வார்த்தைகள்!
இந்தப் பாடலையும் முப்பது வருடங்களுக்கும் மேலாக நான் கேட்கவேயில்லை. மிக யதேச்சையாக இரண்டு வருடங்களுக்கு முன் இந்த பாடலை ஒரு வலைத்தளத்தில் கேட்ட போது நான் அடைந்த மகிழ்ச்சிக்கு அளவே இல்லை!
மந்தார மலரே என்ற இந்த பாடல் பல விஷயங்களுக்காக தனித்துவமான ஒரு பாடல். தமிழில் அதற்க்கு முன்பு இப்படி தமிழும் மலையாளமும் மணிப்ப்ரவாலமாக கலந்தொரு பாடலை நான் கேட்டதில்லை. வரிகளும் மிக உயரிய கவிதைச் சித்திரம். சண்டை மேளம், குழல் என்று விஸ்வநாதன் கொடுத்திருக்கும் மலையாள பண் அசல் கேரள வாசனை வீசும் ஒரு படைப்பு.
மீண்டும் இந்தப் பாடலை கேட்டதும் ஒரு நாளெல்லாம் அனுபவித்து கொண்டிருந்தேன்.
ஓ! எந்தோ!
mandhara malare.mp3
காலை கண் விழித்தவுடன் மனதில் முதலில் ஓடும் அந்த பாடல் வரியாகத்தான் இருக்கும்; பல் தேய்க்கும் போது; குளிக்கையில், உணவருந்தும் போது, பணிக்கு செல்லும் போதும் என தொடர்ந்து மனதின் மூலையில் ஒலித்து கூடவே வரும் அந்த சலனம் சில சமயம் தவிர்க்க கடினமாக இருந்திருக்கிறது. மூன்று நான்கு நாட்கள் கூட சில பாடல்கள் இவ்வாறு ஒலிப்பது உண்டு. மற்ற பாடல்களையோ இசையையோ நுழைய விடாமல் எண்ணத்தை அடைகாக்கும் ஆளுமை இவற்றிற்கு இருப்பதை அவதானிக்கிறேன்.
இவை ஒரு வகை என்றால், இன்னொரு வகை, எப்போதோ எங்கோ கேட்ட அற்புதமான அபூர்வமான சில திரைப்பாடல்கள் அப்படியே மனதின் உச்சக்கட்ட ஆழத்தில் உறைந்து போய் கிடப்பது.
அப்படிப்பட்ட, என்னில் சிறு வயது முதல் எதற்காகவோ பதிந்து, இன்றும் நான் தேடும் இரண்டு பாடல்களை பற்றி...
என்னுடைய பதின்ம வயதில் இளையராஜா தமிழ் திரைஇசையில் அசைக்க முடியாத இடத்துக்கு வந்து விட்டார். அப்போதிருந்து கேட்டு வந்த பாடல்களில் நான் மேற்கூறிய, சிறு வயது பொதிந்து, பின் தேடும் நிகழ்வு ஏற்படவில்லை. ஊடகங்கள் கூடி விட்ட காரணமோ, அன்றி ரசிப்பில் ஏற்பட்ட தெளிவோ நானறியேன்.
ராஜாவின் காலத்துக்கு முந்தைய பாடல்கள் அவை. எனக்கு ஏழு அல்லது எட்டு வயதிருக்கலாம். என்றால் 1975. விஸ்வநாதனின் காலம். ரசித்து கேட்ட அவரின் அத்தனை பாடல்களையும் இன்றும் நினைவுகூர முடிகிறது, அவ்வப்போது கேட்ட முடிகிறது. மிக பெரும்பாலான பாடல்களை பல்வேறு தொகுப்புகளின் கீழ் நானே சேகரித்து வைத்துமிருக்கிறேன்.
ஆனால் இந்தப்பாடல்கள்?
முதல் பாடல் - ஒரு டூயட். பி. சுசீலாவும், ஆண்குரல் யாரென்று ஞாபகமில்லை, யேசுதாசாக இருக்கலாம். வீடுகளில் டேப் ரெக்கார்டர்கள் இல்லாத காலம். எனது வீட்டில் இருந்ததும் ஒரு ரேடியோ மற்றும் ரெகார்ட் பிளேயர் மட்டுமே. அப்போது ஆல் இந்தியா ரேடியோவின் விவித் பாரதி வர்த்தக ஒலி பரப்பில் கேட்டது அந்த பாடல்.
"பெற்றெடுத்தல் அன்னை கடன்
மற்றதெல்லாம் தந்தை கடன் - ஆண் குரல்
பிறந்தேன் ஒரு பிறவி - கண்ணா
உன்னை பெற்றெடுத்தேன் மறு பிறவி - சுசீலா
இது பல்லவி.
மிக எளிமையான வரிகள். வெறும் தபலா மட்டும் ஓடும் இந்த நான்கு வரிகள் மட்டுமே நினைவில் இருக்கிறது. சரணமோ, இடை இசையோ, படத்தின் பெயரோ, இசை அமைப்பாளரின் பெயரோ ஒன்றுமே தெரியாமல் என் நினைவில் நிற்கும் இந்த நான்கு வரிகள் முப்பது வருடங்களுக்கும் மேலாக கூடவே வந்து கொண்டிருக்கின்றன.
இவ்வளவு வியப்புடன் குறிப்பாக சொல்லக் காரணம், மிக மிக பெரும்பாலான பாடல்கள், எனக்கு பிடித்தவையாக இருந்தால், அத்தனை விவரங்கள், வரிகள், இடை இசை, அனைத்தும் பதிந்து விடும் எனக்கு, இந்த பாடல் குறித்த வேறு ஒன்றுமே தெரியாமல் போனது வியப்பு மட்டுமல்லாமல் வேதனையும் கூட.
திரை இசையில் அகராதிகளாக வலம் வந்து கொண்டிருந்த, கொண்டிருக்கும் எனது பல நண்பர்களுக்கு கூட இந்தப் பாடல் குறித்து ஒன்றும் தெரியவில்லை. சிறு வயதில் தொலைந்து போன பிள்ளையின் மிகச் சில சாயல்களை மட்டும் நினைவில் கொண்டு திரியும் தகப்பனைப் போல காத்திருக்கிறேன்.
அடுத்த பாடல் இந்தளவுக்கு துரதிர்ஷ்டம் இல்லை. படம் - பாலச்சந்தரின் நான் அவனில்லை. பாடியவர்கள், ஜெயச்சந்திரன், எல். ஆர். ஈஸ்வரி. இசை- எம்.எஸ்.விஸ்வநாதன். அதே காலக் கட்டத்தில் கேட்டதுதான் இந்தப் பாடலும்.
'மந்தார மலரே, மந்தார மலரே,
நீராட்டு கழினல்லே
மன்மத ஷேத்ரத்தில்
எந்நாளும் பூஜா
நீகூட வருமில்லே - எல். ஆர். ஈஸ்வரி
பிறகு, ஜெயச்சந்திரன், மலையாளத்தில், "மன்மதன் இவிடே தன்னே உண்டு" என்பார்.
ஒரு விரிவான வயலின் இசை கோர்வைக்கு பின், ஈஸ்வரி, " ஓ, எந்தோ!" என்பார் பாருங்கள்!
அந்த இரு வார்த்தைகளின் அசைவுகள், அவற்றிலிருந்த பெண்மை - என்னை மயக்கி விட்டன. மனதில் செதுக்கி இருந்த அந்த இரு வார்த்தைகள்!
இந்தப் பாடலையும் முப்பது வருடங்களுக்கும் மேலாக நான் கேட்கவேயில்லை. மிக யதேச்சையாக இரண்டு வருடங்களுக்கு முன் இந்த பாடலை ஒரு வலைத்தளத்தில் கேட்ட போது நான் அடைந்த மகிழ்ச்சிக்கு அளவே இல்லை!
மந்தார மலரே என்ற இந்த பாடல் பல விஷயங்களுக்காக தனித்துவமான ஒரு பாடல். தமிழில் அதற்க்கு முன்பு இப்படி தமிழும் மலையாளமும் மணிப்ப்ரவாலமாக கலந்தொரு பாடலை நான் கேட்டதில்லை. வரிகளும் மிக உயரிய கவிதைச் சித்திரம். சண்டை மேளம், குழல் என்று விஸ்வநாதன் கொடுத்திருக்கும் மலையாள பண் அசல் கேரள வாசனை வீசும் ஒரு படைப்பு.
மீண்டும் இந்தப் பாடலை கேட்டதும் ஒரு நாளெல்லாம் அனுபவித்து கொண்டிருந்தேன்.
ஓ! எந்தோ!
mandhara malare.mp3
Saturday, September 19, 2009
உறுத்தல்
உடைந்த பொம்மைகள்
விளையாடும் வீடு
வெம்மையின் நினைவில்
மறுகும் புற்கள்
அழும்போது
சுரத்தலற்ற முலை
விரல்களின் தொடல்
நினைவில் உறுத்தும்
கைம்மை
மதுரை
கொட்டும் முழக்கும்
செவி நிறைக்க
வாணமும் வண்ணமும்
அள்ளித் தெளிக்க
பட்டும் புடவையும்
மேனி தடவ
மோரும் பானகமும்
இறைபட
பூவும் மஞ்சளும்
இன்பந்தர
ஐம்புலன் தடவி
கள்ளழகர் இறங்குகிறார்
நீரும் நானுமற்ற
வையையில்
Sunday, September 13, 2009
The River Within – III
I endured that day to live and tell you the story. As I say this, I consider myself a privileged one to talk about the life, its pleasures, its learning and its end…well, not exactly the end but almost as close as it could get to that.
The rivers within and outside the human mind are always hard to resist. They flow within you, originating from your perceptions, evolve as they practice their art through you and end up, as they usually do, into a sea of consequences mired with wobbling fresh streams trickling out. If controlling them is out of lesser martyrs’ reach, I must admit that I rank among the top of them.
On many occasions, I have been consumed by rivers, both in their metaphysical and philosophical senses. However, the story I am to narrate was an absolute physical experience with a ferocious river, camouflaged only by a calm exterior. The experience could be termed ‘physical’, since it could have ended my worldly physical existence, in its entirety.
Six of us left from Chennai to Trichy, the fourth biggest town in Tamil Nadu, situated on the banks of River Kaveri. She starts her winding journey from Kodagu Hills, (Mercara), in Karnataka and flows through Tamil Nadu before draining herself into Bay of Bengal. When she reaches Musiri, a village in Trichy district, where my friend’s relatives had invited us for a gathering, she attains a very massive yet very deceivingly calm look.
I never imagined that Kaveri could look so flowing, carrying unfathomable quantities of water in those swirling currents of hers. My first reaction was one that of astonishment. Earlier encounters with Kaveri were very mild, I should say, as mild as meekly crossing over her majestic perennial waters every year during the summer vacations, which my father used to send us on, from Chennai to Madurai.
I am a person who grew up with River Cooum in Chennai, to which I am indebted since it had carried my refusals as well with other millions’ and River Vaigai in Madurai which seldom had flow in it, with an annual farcical irony of government releasing a trickling stream (!) of water to facilitate the grand festival of Lord Kallalaghar entering the river in his golden horse chariot. With such inspiring credentials and perceptions, I could not appreciate myself for the view which I was certainly unprepared for.
The small village road laid only with mud and dirt (or was it laid?) led to the bank of the mighty river from my friend’s huge bungalow. The late summer evening sun was bright and parching every leaf and living thing daring to resist its dominance, nonchalantly ushered us to the river.
The approach of stone steps was pleasant, as always to an impending thrill blended with beauty and danger. The shadowing canopy of banyan trees carelessly littered the steps with grayed dry leaves. The calm flowing river surface, though adorned with minute wavelets, conveyed somehow the depth it concealed.
It was revelry all over; all the six guys screeched, danced and sang loudly as there were no discernible souls in vicinity. The river spread out a breeze onto the shore tipped with coolness. I loved the sight of the river, the breeze, shading trees and the lonely steps leading into the water…
Inviting yet surreptitious…
The river was waiting for us and we splashed into the river. Guys who could swim went farther and me with another friend played around in the steps with water at chest high level, feeling the slippery steps often at the feet and hence comfort and assurance. The water was surprisingly swift and cold.
Our wisdom was limited in not noticing the colour of the river which was muddy brown, caused by an overnight downpour upstream. In a sudden moment, vividly etched in my memory to this day and will be till I breathe my last, I was swept off my feet, either by the slippery step or by the force of the current.
It was an eternity which had no coordinates, sense of direction…
Water, tinged with sunlight percolating in all possible directions, seemed pulling me away and away. Eyes, which were seeing blue sky and green trees awhile ago, were seeing water everywhere. The pressure of the water drained out the hearing capacity. I would never know whether my friends, up and above the water, in safety under the blue skies, had ever noticed my absence or my struggle inside the water.
I went up to the surface or that is what I thought I did, but again I was dragged in. I was gasping under the water and at that point, I realized that I am going to die, at this river, which has flown from time immemorial, which had seen thousands of lives lost on its banks in wars, thousands drowning and thousands more losing their lives to its flooded fury. I will be one among them, uncounted, unsung and unheard in millennia to come…
When my senses started dimming out and lungs aching for air, I felt that I was being dragged by my friends to the shore. I do not remember a thing, lying face down on the bank, except for the violent gasping for breath. I could recall the unbearable pain my lungs were experiencing in expanding and contracting to normalize my breathing…
I believe it took atleast another 5 minutes for my breathing to regularize. None of us knew anything like CPR, which could have eased my pain and anxiety.
We left after a while, not talking to each other, consoling hands slung over my shoulders, walking an empty walk.
Before we could turn the last curve on the mud road which could have obscured the river from our view, I just turned and took a glance of the Kaveri. It was just flowing.
The rivers within and outside the human mind are always hard to resist. They flow within you, originating from your perceptions, evolve as they practice their art through you and end up, as they usually do, into a sea of consequences mired with wobbling fresh streams trickling out. If controlling them is out of lesser martyrs’ reach, I must admit that I rank among the top of them.
On many occasions, I have been consumed by rivers, both in their metaphysical and philosophical senses. However, the story I am to narrate was an absolute physical experience with a ferocious river, camouflaged only by a calm exterior. The experience could be termed ‘physical’, since it could have ended my worldly physical existence, in its entirety.
Six of us left from Chennai to Trichy, the fourth biggest town in Tamil Nadu, situated on the banks of River Kaveri. She starts her winding journey from Kodagu Hills, (Mercara), in Karnataka and flows through Tamil Nadu before draining herself into Bay of Bengal. When she reaches Musiri, a village in Trichy district, where my friend’s relatives had invited us for a gathering, she attains a very massive yet very deceivingly calm look.
I never imagined that Kaveri could look so flowing, carrying unfathomable quantities of water in those swirling currents of hers. My first reaction was one that of astonishment. Earlier encounters with Kaveri were very mild, I should say, as mild as meekly crossing over her majestic perennial waters every year during the summer vacations, which my father used to send us on, from Chennai to Madurai.
I am a person who grew up with River Cooum in Chennai, to which I am indebted since it had carried my refusals as well with other millions’ and River Vaigai in Madurai which seldom had flow in it, with an annual farcical irony of government releasing a trickling stream (!) of water to facilitate the grand festival of Lord Kallalaghar entering the river in his golden horse chariot. With such inspiring credentials and perceptions, I could not appreciate myself for the view which I was certainly unprepared for.
The small village road laid only with mud and dirt (or was it laid?) led to the bank of the mighty river from my friend’s huge bungalow. The late summer evening sun was bright and parching every leaf and living thing daring to resist its dominance, nonchalantly ushered us to the river.
The approach of stone steps was pleasant, as always to an impending thrill blended with beauty and danger. The shadowing canopy of banyan trees carelessly littered the steps with grayed dry leaves. The calm flowing river surface, though adorned with minute wavelets, conveyed somehow the depth it concealed.
It was revelry all over; all the six guys screeched, danced and sang loudly as there were no discernible souls in vicinity. The river spread out a breeze onto the shore tipped with coolness. I loved the sight of the river, the breeze, shading trees and the lonely steps leading into the water…
Inviting yet surreptitious…
The river was waiting for us and we splashed into the river. Guys who could swim went farther and me with another friend played around in the steps with water at chest high level, feeling the slippery steps often at the feet and hence comfort and assurance. The water was surprisingly swift and cold.
Our wisdom was limited in not noticing the colour of the river which was muddy brown, caused by an overnight downpour upstream. In a sudden moment, vividly etched in my memory to this day and will be till I breathe my last, I was swept off my feet, either by the slippery step or by the force of the current.
It was an eternity which had no coordinates, sense of direction…
Water, tinged with sunlight percolating in all possible directions, seemed pulling me away and away. Eyes, which were seeing blue sky and green trees awhile ago, were seeing water everywhere. The pressure of the water drained out the hearing capacity. I would never know whether my friends, up and above the water, in safety under the blue skies, had ever noticed my absence or my struggle inside the water.
I went up to the surface or that is what I thought I did, but again I was dragged in. I was gasping under the water and at that point, I realized that I am going to die, at this river, which has flown from time immemorial, which had seen thousands of lives lost on its banks in wars, thousands drowning and thousands more losing their lives to its flooded fury. I will be one among them, uncounted, unsung and unheard in millennia to come…
When my senses started dimming out and lungs aching for air, I felt that I was being dragged by my friends to the shore. I do not remember a thing, lying face down on the bank, except for the violent gasping for breath. I could recall the unbearable pain my lungs were experiencing in expanding and contracting to normalize my breathing…
I believe it took atleast another 5 minutes for my breathing to regularize. None of us knew anything like CPR, which could have eased my pain and anxiety.
We left after a while, not talking to each other, consoling hands slung over my shoulders, walking an empty walk.
Before we could turn the last curve on the mud road which could have obscured the river from our view, I just turned and took a glance of the Kaveri. It was just flowing.
Sunday, September 6, 2009
காத்திருத்தல்
கனன்று பொதிந்த
எண்ணங்களின் எச்சங்கள்
உறைந்து உறங்குகின்றன
உன்
மயிரிழை தீண்டல்
குழலுதிர் ஒற்றைப்பூ
மணம்சுமந்த சேலைநுனி
பெருநெருப்பு
மூட்டிவிடும் சாத்தியத்துடன்
நுண்புலன்
மேசை நுனியை
எதற்காகவோ
பற்றிக் காத்திருக்கும்
உன் விரல்களை
பார்க்கிறேன்
உன் விரல்களன்றி
வேறெதுவுமற்ற
பார்வைக்கோணத்தில்
உன் முகம் சிந்தும்
புன்னகையை
உணர்கிறேன்
கற்பிதம்
உன்
கொள்கைகள வேறு
என்
சித்தாந்தன்களோ வேறு
பகிருமனைத்திலும்
தேவையில்லை
இணக்கம் என்பதில்
இணக்கம் உண்டு
நம்மிடம்
துணை
இருள்கவிந்து
இலைவழி சொட்டும்
முன்பனிக்கால மரத்தினடியில் நாம்
உறக்கம் குலைக்கும்
உன் குழறல் பேச்சு கேட்டு
அனைத்து செல்வேன்
உணவை சூடு செய்து
மேசையில்
எதிரெதிர் அமர்ந்து
கண்கள் பார்த்து உண்போம்
விடியும் நாளை
நினைக்க மறுத்து
நர்த்தகி
நாட்டிய நாடகம்
காணக் கிளம்புகிறோம்
மெல்லிய இசை
கசியுமுன்
படுக்கைஅறையில்
நீ
உடைமாற்றும் வைபவம்
நடந்தேறுகிறது
நளினங்களின் ஈர்ப்பில்
பார்த்திருக்கிறேன்
அழகும் ஆளுமையும்
மிளிரும்
அசைவுகளின் முடிவில்
கரமொதுக்கி
நீ சிரிக்கிறாய்
'நர்த்தகி நீ' என்கிறேன்
அவை
நீ கேட்டும்
நான் தரக்கூடாத
துயரங்களையும்
அவலங்களையும்
தாங்கியழுந்தி
அன்றொருநாள் வந்தேன்
தோள் உரச
அமர்ந்திருந்தோம்
நீ பேசவில்லை
நான் பேசவில்லை
நாளின் முடிவில்
கிளம்பினேன்
நீ அமர
விட்டுவிட்டு
நான் தரக்கூடாத
துயரங்களையும்
அவலங்களையும்
தாங்கியழுந்தி
அன்றொருநாள் வந்தேன்
தோள் உரச
அமர்ந்திருந்தோம்
நீ பேசவில்லை
நான் பேசவில்லை
நாளின் முடிவில்
கிளம்பினேன்
நீ அமர
விட்டுவிட்டு
நாம்
கலைந்த படுக்கையில்
ஆழ்ந்துறங்கும் நீ
சன்னலோரம்
புலரும் இருள்
கண்ணாடியில் மேசைவிளக்கின்
மஞ்சள் பிம்பம்
உன் வெம்மையை
போர்த்தியபடி
இந்தக்கவிதை
எழுதும் நான்
ஆழ்ந்துறங்கும் நீ
சன்னலோரம்
புலரும் இருள்
கண்ணாடியில் மேசைவிளக்கின்
மஞ்சள் பிம்பம்
உன் வெம்மையை
போர்த்தியபடி
இந்தக்கவிதை
எழுதும் நான்
பெருகி
கொதித்துத் தகதகக்கிற
கடல்
பார்த்து அமர்ந்திருந்தோம்
பேசுவதற்கு
ஒன்றுமில்லை
என்றாலும் உணர்கிறோம்
காமம்
ஏனிப்படி
நுரைத்து வழிந்து
பெருகித் தளும்பி
பாதம் சீண்டுகிறது
என
கடல்
பார்த்து அமர்ந்திருந்தோம்
பேசுவதற்கு
ஒன்றுமில்லை
என்றாலும் உணர்கிறோம்
காமம்
ஏனிப்படி
நுரைத்து வழிந்து
பெருகித் தளும்பி
பாதம் சீண்டுகிறது
என
காட்சி
உறக்கம் கலைந்த
இரவொன்றில்
நீயற்ற தனிமை
கடக்கும்
ஒவ்வொரு நொடியும்
நானிழந்த
உன் சுவாசம்
சாளரத்தின் வெளியே-
கொஞ்சம் கொஞ்சமாய்
ஒளிபெறும்
துயரக்காட்சி
அரங்கேறும் வெளி
அழைக்காத
கைபேசியும்
நானும்
இரவொன்றில்
நீயற்ற தனிமை
கடக்கும்
ஒவ்வொரு நொடியும்
நானிழந்த
உன் சுவாசம்
சாளரத்தின் வெளியே-
கொஞ்சம் கொஞ்சமாய்
ஒளிபெறும்
துயரக்காட்சி
அரங்கேறும் வெளி
அழைக்காத
கைபேசியும்
நானும்
உன் போல்
சினம் கொண்டிருக்கிறோம்
இருவரும்
வெவ்வேறு காரணங்களுக்காக
மடி சாய்ந்திருக்கும்
தலைகோதா
உன் விரல்களின்
கோபம் புரிகிறது
ஆனாலும்
தரையூன்றியிருக்கும்
உன் கைவளைகள்
ஏன் சிணுங்குகின்றன?
இருவரும்
வெவ்வேறு காரணங்களுக்காக
மடி சாய்ந்திருக்கும்
தலைகோதா
உன் விரல்களின்
கோபம் புரிகிறது
ஆனாலும்
தரையூன்றியிருக்கும்
உன் கைவளைகள்
ஏன் சிணுங்குகின்றன?
ஏற்பு
இழப்பொன்றை எண்ணி
மறுகுகிறாய்
அமைதியாய்
பார்த்திருக்கிறேன்
ஒற்றைவரி விசும்பலொன்று
உன் கன்னத்தில்
எழுதப் பெறுகிறது
துடைக்காமலும்
காத்திருக்கிறேன்
அதை
என்
உள்ளத்தில் ஏந்தவென்று
மறுகுகிறாய்
அமைதியாய்
பார்த்திருக்கிறேன்
ஒற்றைவரி விசும்பலொன்று
உன் கன்னத்தில்
எழுதப் பெறுகிறது
துடைக்காமலும்
காத்திருக்கிறேன்
அதை
என்
உள்ளத்தில் ஏந்தவென்று
இயைவு
கைகோர்த்து நடக்கிறோம்
என் மன அழுத்தங்கள்
உனக்குள் பரிமாறிவிடாதபடி
தற்காத்து கொள்கிறேன்
விரல்களின் அதிர்வில்
கேட்கிறாய்
என்ன துன்பமென
Sunday, August 30, 2009
Lie? Or truth? (An inquisition into Presence)
Those which stand, walk, fly! – Are you
All living things a dream? – Or illusions thy?
All that is learnt, heard, considered! – Are you
All mere images? – How dense are thy fraught?
Blue sky, Tender sunlight, Forests – Are you
All mirages? – Or result of confused vision?
As sunken in the dreams are the bygone knowledges
Am I too a dream? – Or this world a lie too?
Time and perspective as factors of thoughts
Are their manifestations lies? –Their characteristics lies too?
As trees are born of seeds, hence are forests lie too?Does it merit for us to think?
If what is seen could be hidden,
Is it not possible for the hidden to be seen?
Whatever seen is present; what is not is not
What is seen is Shakti – The Eternal!
(Translation of Mahaakavi Bharathi’s poem "Poiyo? Meiyo?")
Bharath Engineering College's Light Music Troupe - 1986 -90
Passion of the small music team, we had formed in the second year of the institution itself (1986), flared up when we were sanctioned a complete set of music instruments - a drum set, a triple congos, tabla, keyboards, guitars etc. Principal Thiyagarajan sanctioned a princely sum of, I think, Rs. 15,000/-, which was indeed substantial then.
Roamed around and bought our instruments at Shruthi Musical, Madras Musicals, Burma Bazaar etc. The practice started at its earnest and Mechanical department's lab sheds - Materials Testing Lab and the fever pitch went up when the rookie team had won second prize in the light music competition in Madras Veterinary College's intercollege festival.
Apart from that the team had won prizes in MIT, Chromepet, Madras University and Stanley Medical College and particpated in as many as 10 competitions.
Following are the team members:
1. Mr. Suresh Bhaskar - Trainer and Co-ordinator, Lecturer - Electrical Engineering (The chain smoking Suresh Bhaskar is a good guitarist and vocalist too. His fervor for melody numbers and his skill in convincing us to take it up and train, I believe had our prizes)
2. Vanamaali - Percussions - Drums
3. I.B. Saravanan (Me) - Percussions - Triple Congos and Tabla
4. Samson - Rhythm guitar
5. Vinu Kuruvilla - Lead Guitar
6. Molly Chacko - Base Guitar
7. Prabhakar - Violin
8. Arun - Keyboards
9. Rajesh - Male Vocal
10. Bharathi - Female Vocal
Our main competition songs are the first five and the remaining are meant for our own colleges fests, gatherings and new year eves etc:
1. Raja Raja Cholan Naan – Rettaivaal Kuruvi
2. Ponmaanai Theduthe – Aduthaathu Albert
3. Mandram vantha thendralukku – mouna raagam
4. Rojappoo aadi vanthatho – agni natchatram
5. Singaara pennoruthi – oruvar vazhum aalayam
6. Naa maange sonaa chandhi – bobby
7. Vedhaalam vandhirukkudu – soorasamharam
8. Aadum neram idhudhan – soorasamharam
9. Kaadhal rajyam enadhu – mannavan vandhaanadi
10. Thaalattudhe vaanam – kadal meengal
11. Chella kiligalaam palliyilae – enga maama
Roamed around and bought our instruments at Shruthi Musical, Madras Musicals, Burma Bazaar etc. The practice started at its earnest and Mechanical department's lab sheds - Materials Testing Lab and the fever pitch went up when the rookie team had won second prize in the light music competition in Madras Veterinary College's intercollege festival.
Apart from that the team had won prizes in MIT, Chromepet, Madras University and Stanley Medical College and particpated in as many as 10 competitions.
Following are the team members:
1. Mr. Suresh Bhaskar - Trainer and Co-ordinator, Lecturer - Electrical Engineering (The chain smoking Suresh Bhaskar is a good guitarist and vocalist too. His fervor for melody numbers and his skill in convincing us to take it up and train, I believe had our prizes)
2. Vanamaali - Percussions - Drums
3. I.B. Saravanan (Me) - Percussions - Triple Congos and Tabla
4. Samson - Rhythm guitar
5. Vinu Kuruvilla - Lead Guitar
6. Molly Chacko - Base Guitar
7. Prabhakar - Violin
8. Arun - Keyboards
9. Rajesh - Male Vocal
10. Bharathi - Female Vocal
Our main competition songs are the first five and the remaining are meant for our own colleges fests, gatherings and new year eves etc:
1. Raja Raja Cholan Naan – Rettaivaal Kuruvi
2. Ponmaanai Theduthe – Aduthaathu Albert
3. Mandram vantha thendralukku – mouna raagam
4. Rojappoo aadi vanthatho – agni natchatram
5. Singaara pennoruthi – oruvar vazhum aalayam
6. Naa maange sonaa chandhi – bobby
7. Vedhaalam vandhirukkudu – soorasamharam
8. Aadum neram idhudhan – soorasamharam
9. Kaadhal rajyam enadhu – mannavan vandhaanadi
10. Thaalattudhe vaanam – kadal meengal
11. Chella kiligalaam palliyilae – enga maama
12. Ennai theriyuma, naan sirithu – (old MGR song)
13. Jaane Jaan Thoondhuthaa Fir 
உன் துணையாய் நான்
மற்றொரு நாள் கழிந்தது
தனிமையில் நான் இன்னும்
எப்படி இது கூடும்
என்னுடன் நீ இல்லாத இத்தனிமை
நீ விடை பெறவுமில்லை
யாரேனும் இது ஏனென்று
கூறுங்கள்
நீ போகத்தான் வேண்டுமா
என்னுலகை குளிர்க்கடலில்
ஆழ்த்தி விட்டு
தனியே அமர்ந்து
தினமும் என்னையே நான்
கேட்டு கொள்கிறேன்
எப்படி நேசம்
என் விரல்வழி நழுவியது
ஏதோ என் செவியில்
கூறும் சேதி
நீ தனித்து வாடவில்லை
உன்னுடன் நானிங்கு
எங்கோ வெகு தொலைவில் நீ
ஆயினும்
உன்னுடன் நானிங்கு
ஆயினும்
உன்னுடன் நானிங்கு
தூரங்கள் நம்மை பிரித்தாலும்
என் நினைவில்
நீ மட்டுமே
எனவே
நீ தனிமையில் வாடவில்லை
என்பதை நானறிவேன்
அன்று மற்றொரு இரவு
என்னை உன்னருகில்
வரவழைத்து
நேசத்துடன் அணைக்க வேண்டியதாய்
உன் கண்ணீர்க் குரலை
கேட்டதோர் உணர்வு
உன் வேண்டுதலை
மன்றாடலை நான் கேட்கிறேன்
என் தோள் தாங்கும்
உன் சுமைகள் அன்பே
ஆயினும்
முதலில் உன் கரத்தை
பற்றிக் கொள்ள
அனுமதி
தனியே அமர்ந்து
தினமும் என்னையே நான்
கேட்டு கொள்கிறேன்
எப்படி நேசம்
என் விரல்வழி நழுவியது
என் நேசத்தை அறிவாய்
என நீ உணர்ந்தாலும்
போதும் அன்பே
உடன் உன்
அருகிருப்பேன்
உன்னுடனிருப்பேன்
(மைக்கேல் ஜாக்சனின் 'You Are Not Alone' என்ற பாடலின் மொழியாக்கம்...)
Thursday, August 27, 2009
காட்சி
காதலுக்குள் வெறுப்பு
வேடத்துக்குள் உண்மை
ஒளியில் கருமையே போல்
மரணத்துக்குள்ளும் வாழ்வு
உண்டல்லவா
வேடத்துக்குள் உண்மை
ஒளியில் கருமையே போல்
மரணத்துக்குள்ளும் வாழ்வு
உண்டல்லவா
செவி
அற்றது கேட்டால்
இமை போல்
மூடும் செவி படைத்தான்
காது கூசும்
வசையோடு
தவறை திருத்தினான்
நாசி இறுக்கும்
அமைதி பொறாமல்
இமை போல்
மூடும் செவி படைத்தான்
காது கூசும்
வசையோடு
தவறை திருத்தினான்
நாசி இறுக்கும்
அமைதி பொறாமல்
கவிதை
நள்ளிரவு
மஞ்சள் படரும்
கரிய தார் சாலை
ஏதுமற்ற இலக்கு
பனி படரும் மேலில்
விழும்
முதல் மழைத்துளி
இந்தக் கவிதை
மஞ்சள் படரும்
கரிய தார் சாலை
ஏதுமற்ற இலக்கு
பனி படரும் மேலில்
விழும்
முதல் மழைத்துளி
இந்தக் கவிதை
ஓரினம்
நான்
பின் ஒருவன்
அவன் பின் மற்றொருவன்
அவன் பின் எவனோ
ஏன் நிற்கிறேன்
எவனும் கேட்கவுமில்லை
நான் கூறவுமில்லை
பின் ஒருவன்
அவன் பின் மற்றொருவன்
அவன் பின் எவனோ
ஏன் நிற்கிறேன்
எவனும் கேட்கவுமில்லை
நான் கூறவுமில்லை
வாழ்த்து
நன்மையெல்லாம் பொய்க்க
தீமையே நடக்க
யார் வாழ்த்தோ
அன்பும் அறனும் உடைத்தாயின்
இல்வாழ்க்கை பண்பும் பயனும் அது
தீமையே நடக்க
யார் வாழ்த்தோ
அன்பும் அறனும் உடைத்தாயின்
இல்வாழ்க்கை பண்பும் பயனும் அது
Monday, August 24, 2009
Letters to Jeyamohan
அன்புள்ள ஜெயமோகன்,
நண்பர் பிரபுவிற்கு தாங்கள் அளித்த பதில் கண்டேன். தங்கள் வாயிலாக அவருக்கு என் எண்ணங்களை கூற விரும்புகிறேன்.
கடந்த மூன்று வருடங்களாக தென் கிழக்கு ஆசியாவில் வாழ்ந்து வருகிறேன். இங்கு சிறுபான்மை இனமாக வசித்து வரும் இந்திய சமூகத்தினரோடு உள்ள நட்பின் காரணம் எனது இன்னொரு தகுதி, இப்பதிலை எழுதுவதில்.
பிரபு, மரபின் தொடர்ச்சியை நீங்கள் வேண்டுமானால் உணர மறுக்கலாம்; அல்லது உங்கள் மரபையே மறுதலிக்கலாம். ஆயினும், உங்களையும் உங்கள் சந்ததியையும் உலகம் எப்படி அடையாளம் காணும்? நீங்கள் உங்கள் மரபை, உணர்வை, பற்றை, உடையை, மொழியை, உணவை, மதத்தை, அமெரிக்க, ஐரோப்பிய மரபில் இணைத்தாலும் அவர்கள் எந்நாளும் உங்களை அவர்களில் ஒருவராக அடையாளம் காண மாட்டார்கள்.
உங்கள் தனித்துவமே உங்கள் அடையாளம். அதுவே உங்கள் மரபாகவும் பண்பாடாகவும் இருக்க முடியும்.
மலேசியா மற்றும் சிங்கப்பூரில் வாழும் (மூன்று நான்கு தலைமுறையாக) இந்திய தமிழர்களில் தான் இத்தகைய போக்கை கண்டு மனம் வெதும்பினால், புலம் பெயர்ந்த இந்தத் தலைமுறையினரும் இவ்வாறு கருதுவது ஒரு கலாசார சீரழிவே.
இங்கு வாழும் இந்திய தமிழர்களுக்கு, இந்தியா ஓர் ஏழை நாடு; பண்பாடற்ற மக்களின் கூடம், பிழைக்க வழியற்று அவர்கள் நாட்டை தஞ்சமடைந்த (மிக பல பேர் திருட்டுத்தனமாக) ஒரு கூட்டம், மலம், அழுக்கு, பிச்சைகாரர்கள், பன்றிகள், நாய்கள், சில கோவில்கள், தி.நகர்... சுருங்க கூறின், நமது கலாச்சாரமும் பண்பாடும் அவர்களுக்கு தமிழ் திரைப்படங்கள் காட்டுவதே.
இத்தகையவர்களிடம் பல முறை வாதிட்டு இருக்கிறேன் - மூவாயிரம் வருட பாரம்பரியம் உள்ள நாடு எனது; எனது கலைகள், எனது கோவில்கள், எனது இசை, எனது தர்க்கம், எனது இறையியல் கொள்கை, - இந்த நாடுகளில் காட்டுங்கள்?
ஜெயமோகன், இந்தியா ஏழை நாடாகவும், அவ்வப்போது பொய்க்கும் பருவ மழையினூடே ஒரு பில்லியன் மக்களுக்கு உணவு அளிக்கும் சுமை கொண்டதாகவும் காட்சியளிப்பது தான் (மேற் பட்டியலிட்ட இணையற்ற செல்வங்கள் இருந்தும், இருப்பது தெரிந்தும்), இவர்களுக்கு உள்ள - 'இந்திய அடையாளத்தில்' உள்ள மனத்தடை.
இன்னும் இருபது வருடங்களில், உலகின் முதல் நிலை பொருளாதாரமாக மாறி வளர்ந்த நாடாக மாறி விட்டால், இவர்களுக்கெல்லாம் இந்தியாவும் அதன் மரபும் பிடித்தமானதாக மாறிவிடும். 'நான் இந்தியன்' என்று அப்போது தலை நிமிர்ந்து (நம்மோடும் சேர்ந்து) கூவவும் ஒரு கூட்டம் இருக்கும், நீங்கள் வேண்டுமானால் பாருங்கள்!
நண்பர் பிரபுவிற்கு தாங்கள் அளித்த பதில் கண்டேன். தங்கள் வாயிலாக அவருக்கு என் எண்ணங்களை கூற விரும்புகிறேன்.
கடந்த மூன்று வருடங்களாக தென் கிழக்கு ஆசியாவில் வாழ்ந்து வருகிறேன். இங்கு சிறுபான்மை இனமாக வசித்து வரும் இந்திய சமூகத்தினரோடு உள்ள நட்பின் காரணம் எனது இன்னொரு தகுதி, இப்பதிலை எழுதுவதில்.
பிரபு, மரபின் தொடர்ச்சியை நீங்கள் வேண்டுமானால் உணர மறுக்கலாம்; அல்லது உங்கள் மரபையே மறுதலிக்கலாம். ஆயினும், உங்களையும் உங்கள் சந்ததியையும் உலகம் எப்படி அடையாளம் காணும்? நீங்கள் உங்கள் மரபை, உணர்வை, பற்றை, உடையை, மொழியை, உணவை, மதத்தை, அமெரிக்க, ஐரோப்பிய மரபில் இணைத்தாலும் அவர்கள் எந்நாளும் உங்களை அவர்களில் ஒருவராக அடையாளம் காண மாட்டார்கள்.
உங்கள் தனித்துவமே உங்கள் அடையாளம். அதுவே உங்கள் மரபாகவும் பண்பாடாகவும் இருக்க முடியும்.
மலேசியா மற்றும் சிங்கப்பூரில் வாழும் (மூன்று நான்கு தலைமுறையாக) இந்திய தமிழர்களில் தான் இத்தகைய போக்கை கண்டு மனம் வெதும்பினால், புலம் பெயர்ந்த இந்தத் தலைமுறையினரும் இவ்வாறு கருதுவது ஒரு கலாசார சீரழிவே.
இங்கு வாழும் இந்திய தமிழர்களுக்கு, இந்தியா ஓர் ஏழை நாடு; பண்பாடற்ற மக்களின் கூடம், பிழைக்க வழியற்று அவர்கள் நாட்டை தஞ்சமடைந்த (மிக பல பேர் திருட்டுத்தனமாக) ஒரு கூட்டம், மலம், அழுக்கு, பிச்சைகாரர்கள், பன்றிகள், நாய்கள், சில கோவில்கள், தி.நகர்... சுருங்க கூறின், நமது கலாச்சாரமும் பண்பாடும் அவர்களுக்கு தமிழ் திரைப்படங்கள் காட்டுவதே.
இத்தகையவர்களிடம் பல முறை வாதிட்டு இருக்கிறேன் - மூவாயிரம் வருட பாரம்பரியம் உள்ள நாடு எனது; எனது கலைகள், எனது கோவில்கள், எனது இசை, எனது தர்க்கம், எனது இறையியல் கொள்கை, - இந்த நாடுகளில் காட்டுங்கள்?
ஜெயமோகன், இந்தியா ஏழை நாடாகவும், அவ்வப்போது பொய்க்கும் பருவ மழையினூடே ஒரு பில்லியன் மக்களுக்கு உணவு அளிக்கும் சுமை கொண்டதாகவும் காட்சியளிப்பது தான் (மேற் பட்டியலிட்ட இணையற்ற செல்வங்கள் இருந்தும், இருப்பது தெரிந்தும்), இவர்களுக்கு உள்ள - 'இந்திய அடையாளத்தில்' உள்ள மனத்தடை.
இன்னும் இருபது வருடங்களில், உலகின் முதல் நிலை பொருளாதாரமாக மாறி வளர்ந்த நாடாக மாறி விட்டால், இவர்களுக்கெல்லாம் இந்தியாவும் அதன் மரபும் பிடித்தமானதாக மாறிவிடும். 'நான் இந்தியன்' என்று அப்போது தலை நிமிர்ந்து (நம்மோடும் சேர்ந்து) கூவவும் ஒரு கூட்டம் இருக்கும், நீங்கள் வேண்டுமானால் பாருங்கள்!
Saturday, August 22, 2009
Hi folks,
You will be seeing updates from me on the following:
1. Success of Vadivelu as a comedian as against Vivek
2. English Translation of Mahakavi Bharathi's Tamil Poem
3. Film Review - 'Mongol'
4. Michael Jackson - A Tribute
5. The River Within - 3
6. Photos of my visits to US, Indonesia, Singapore and Pangkor/Cameron Highlands - Malaysia
You will be seeing updates from me on the following:
1. Success of Vadivelu as a comedian as against Vivek
2. English Translation of Mahakavi Bharathi's Tamil Poem
3. Film Review - 'Mongol'
4. Michael Jackson - A Tribute
5. The River Within - 3
6. Photos of my visits to US, Indonesia, Singapore and Pangkor/Cameron Highlands - Malaysia
Sunday, July 26, 2009
அதிர்வு
அதிர்வுகள்
பிறந்த தந்தியினின்றும்
அறுமுன்
சுகித்துவிடு
உடலதிரும்
மனமதிரும்
அதிர்வே இசை
வெளிப்படும் நிறப்பிரிகைகளில்
வர்ண அதிர்வு பிரித்து
பேதமற்றுப் போ
இதயமதிரும்
அதிர்ந்து கொண்டேயிருக்க...
துவண்ட தந்திகளும்
முதிர்ந்த நடுக்கங்களும்
சாத்தியமே
அதன் முன்
அறுந்து போ
Subscribe to:
Posts (Atom)
-
"Annai! Annai! Aadum Koothai Naada cheidhaai ennai!" These were the lines by Mahakavi Bharathi in his poem titled 'Oozhi ko... -
.jpg)
எ த்தனையோ விமர்சனங்கள், தாக்குதல்களைத் தாண்டி விருமாண்டி வெளிவந்த அந்த காலகட்டத்தை நினைவு கூர்ந்து... அந்தத் திரைப்படத்தை எத்தனைக் கோணத்... -
ஜானகி பாடிய பல்லாயிரக்கணக்கான பாடல்களில் சிறந்த பாடல்களை பலர் தொகுத்திருக்கக் கூடும். சாஸ்திரீய சங்கீத நுணுக்கங்கள், திரைஇசை தொழில் நுட்பங...