ஏன் உன்னை
இன்னும் யாரும்
அடித்துக் கொல்லவில்லை
என்று கொலைவெறியோடு கேட்கிறார்கள்
ஏன் இல்லை
இதோ என் முன்
கையில் பல கவிதைகளுடன்
வார்த்தை விளையாட்டுகளுடன்
இணையமும்
சிற்றிலக்கிய சாகசமும்
இருக்கிறது
தூக்குக் கயிற்றின்முன் நிற்கும்
மரணதண்டனைக் கைதியைப்போல்
அவற்றின்முன் நிற்கிறேன்
அவற்றின்
அறிவார்ந்த முதல் தொடுகையில்
உடலெங்கும்
அருவருப்பிலும் கூச்சத்திலும்
புல்லரித்து நடுங்குகிறது
ஒரே கணத்தில்
நடுக்கம் மறைந்து
நானும் அவற்றின் ஒரு பகுதியாக
கவிதையெழுதத் துவங்குகிறேன்
நான் எப்போதும்
முழு முட்டாள்தனத்துடன்
எதையும் எழுதுவதிலிருந்து
இத்தனைக் காலம்
தப்பித்து வந்துகொண்டிருந்தவன்
ஆயினும்
அள்ளிப்பூசும் அசூயை
என்னை மேலும் மோசமாக
எழுதத் தூண்டுகிறது
செய்வதறியாது
கவிதை என்றறிந்ததை செய்யாது
உறைந்துபோய்
யோசித்துக் கொண்டிருக்கிறேன்
எவ்வளவு முயற்சித்தும்
அடித்து ஊற்றிக்கொண்டேயிருக்கும்
இத்தகைய கவிதைகளிலிருந்து
சட்டென்று
தப்பித்து விட முடிவதில்லை
கவிதை என்பது
கவிதை மட்டுமல்ல
புலன்களை உறைந்துபோகச் செய்யும்
வல்லமை கொண்ட
வன்முறையும் கூட
எழுதியும் அறிந்தும்
ஏற்றிக்கொண்டிருக்கும்
உன்னதங்களை
உருவியெடுத்து
வெளியில் வீசும்
வேலையையும்
கவிதை செய்கிறது
இலக்கிய வன்முறையின்
மிகப்பழைய படிமம்
யாவரும் எதுவும் தெரியாத
இரசனை அறிவிலிகள்
என்றெண்ணி
கவிதையெழுதுதல்
என்பதை இன்று
உணரவைத்த
கவிதை போல்
வேறேதேனும் உண்டா?
அள்ளிக்குடித்த காடியைப்போல்
அப்பட்டமான கவிதை
வாயெங்கும் கசந்து
உடலெங்கும் பரவுகிறது
படித்துமுடித்தபிறகும்
நினைவில் சிந்திச்சிதறும்
கவிதை வரிகள் வார்த்தை விளையாட்டுகள்
பற்பல நாட்கள்
புன்னகையும் வேதனையையும்
ஒருசேர விளைவித்துக்கொண்டிருக்கின்றன
ஒரு கவிதை
ஒரே கவிதை
இருந்தால் போதும்
ஈராயிர வருடங்களை
அற்றுப் போகச் செய்துவிடலாம்
மேலும் கவிதை
எவ்வித
எதிர்பார்ப்பும் இல்லாதது
சுயகட்டுப்பாடோ
அவைநாணமோ
என்றுமில்லாத அதற்கு
எப்போது நிறுத்திக்கொள்ள
வேண்டுமென்றும் தெரிவதில்லை
அந்தக் கவிதையின் பாதிப்பில்
நீங்களும் கவிதையெழுதினால்
அந்தக் கவிதையை ஏற்றுக்கொள்ளும்
அனைவரும்
உங்கள் கவிதையை
ஏற்க வேண்டுமென்பதில்லை
ஏனென்றால் அது அந்தக் கவிதை
