மோஹ்சின் மக்மல்பஃப் இயக்கிய நிசப்தம்

குறிப்பிடத்தகுந்த இரானிய இயக்குனர்களுள் ஒருவர் மோஹ்சின் மக்மல்பஃப். விருதுகள் பல வென்ற அவரது படங்களுக்கு பல விமர்சனங்களும் குறிப்புகளும் கிடைக்கின்றன எனினும் முதல் முறை இந்த திகைக்கவைக்கும்படி எளிமையான ஆனால் குறியீடுகள் நிறைந்த The Silence என்ற படத்தை பார்த்தபோது என்னளவில் ஒரு சிறு  பதிவை எழுதும் உந்துதல்.

தாயுடன் வாழ்ந்து வரும் பார்வையற்ற சிறுவன் குர்ஷித் இசைக்கருவி செய்யும் ஒரு கூடத்தில், செய்து முடித்த கருவிகளில் சுதி கூட்டும் பணி செய்கிறான். கல்வியும் தந்தையுமற்ற ஆனால் வறுமை நிறைந்த வாழ்வில், அவன்  வருவாயை நம்பித்தான் அவன் தாய் இருக்கிறாள்.

தினமும் வீட்டிலிருந்து நடந்து ஒரு சந்தையை கடந்து, பேருந்து பயணித்து, உலோக வேலைக்கூடங்கள் தாண்டி அவன் பணியிடம் சேர்வதில் ஒரே ஒரு  சிக்கல்: ஓர் அழகிய பாடலோ, இசையோ, குரலோ கேட்டால் அவன் செய்வதறியாது அந்த இசையின் பின் சென்று விடுகிறான். நடக்கும் போது வழி தவறுவதும், பேருந்தில் இருந்து இறங்கி குரல்களை தொடர்ந்து எதிர் வழி சென்று விடுவதுமாக, பல நாள் பணிக்கு உரிய நேரத்தில் செல்ல முடிவதில்லை.

இசைக் கூட முதலாளி பல முறை கடிந்தும் வேலையை விட்டு நிறுத்தி விடுவதாக மிரட்டியும் கூட, அவனால் அவனறியாமல் செய்வதை மாற்றிக்கொள்ள முடிவதில்லை. மாறாக, சுதியும் லயமும் கூடிய எதுவும் அவனை ஈர்ப்பதை அவன் இயற்கையாகவும் இன்பமாகவும் கருதுகிறான்.

பல நாட்களில் வேலைக்குக் கிளம்பும்போது அவன் தாய் மேலும் பணம் முதலாளியிடம் பெற்று வரா விட்டால் வீட்டு வாடகை கட்ட முடியாமல் (ஏற்கனவே வீட்டுச் சொந்தக்காரன் அடிக்கடி வந்து வாடகை பாக்கி கேட்டு மிரட்டுகிறான்) வீதிக்குத்தான் வரவேண்டியிருக்கும் என்று எச்சரித்து அனுப்புவது அவனுக்கு நினைவில் இருக்கிறது, ஏதோவொரு இனிய குரலோ, இசையோ கேட்கும் வரை.

மிக அழகிய காட்சிகளில் அற்புதமான படப்பதிவுக் கோணங்கள்; மிகக் குறைந்த படப்பதிவு அசைவுகள்; யதார்த்தத்திற்கு  அருகில் இருக்கும் பின்னணி இசைக்கோர்வை என இப்படம் தரும் அனுபவம் உயரியது.

இரு காட்சிகளை குறிப்பிடலாம்:

- இசைக்கருவிக்கூடத்தில் குர்ஷித் கருவிகளுக்கு சுதி கூட்டும்போது அவன் தோழி நாதிரா அந்த இசையற்ற வெறும் சுதிக்கு மெதுவே மிக மெதுவே ஆடுவதும் அபிநயிப்பதும் - கவிதையான காட்சிப்படுத்தல்.

- நாதிராவும் குர்ஷித்தும் கானகத்தின் ஊடாக பொய்கை நோக்கி செல்லும் காட்சிகளில் இயற்கை ஒளியும் காட்சியின் கோணமும்  நடிகர்களின் உணர்ச்சிகளை பெருக்கும் ஒரு ஆடியாக பயன்படுத்தப் பட்டிருப்பது ஒரு சுகானுபவம்.

இது தவிர, படத்தின் பல நிலைகளிலும் குறியீடுகளை உணர முடிகிறது:

- வேலையிழந்த பிறகு தான் கேட்டு மயங்கிய ஏதோவொரு குரலை மீண்டும் கேட்க நகரத்  தெருக்களில் தேடித் திரிவது

- தோழி நாதிரா காட்டுக்குள் ஒருவன் தலையை மறைத்துக் கொள்ளாத பெண்களை  மிரட்டுவதாகக் கூறி குர்ஷித்தை வேறொரு வழியில் கூட்டிச் செல்கிறாள்; அந்த வழியில் அவன் இருக்கிறான், ஒரு அழகிய நரம்பு வாத்தியத்தை மீட்டிக் கொண்டு - அவனிலிருந்து சற்று விலகி அவன் இயந்திரத் துப்பாக்கி!

- உச்சக் காட்சியில் உலோக வேலைக்கூடத்தினூடே மெதுவே நடந்து கொண்டே வேலை செய்பவர்களை தன் தாளத்திற்கேற்ப பின் தொடருமாறு ஆணையிடுவது (மேலிருந்து பொழியும் ஓர் ஒளிக் கற்றையின் கீழ் தன் மேற்சட்டையை கழற்றியவாறு அவன் நிற்கையில் காட்சியும் இசையும் முடிகிறது!)

இந்தக் காட்சிகள் பல படிமங்களை எனக்களித்தது.

தீவிரவாதமும் இசையும்

தீவிரவாதமும் வறுமையும்.

மற்றும் தன்னை அறியாமலேயே ஓர் இசைக்கலைஞனாக உரமேறும் சிறுவனின் கால்களைத்  நகர விடாமல் தளைக்கும் அற்பக் கவலைகள்;

பெரும் வாழ்க்கைப் போராட்டங்களை சித்தரிப்பதான எந்தவொரு பசப்பும் இல்லாது ஆனால் இசை எப்படி எளிய மனங்களின் மிக எளிய மனங்களின் மிக எளிய, மிக இனிய இணைப்பு மொழியாக நிகழ்கிறது என காட்சிப்படுத்தும் இந்தத் திரைப்படம் நிச்சயம் வசியப்படுத்தும் ஓர் அனுபவம்.

'The Silence' by Mohsen Makhmalbaf

A brilliant film with stunning visuals and a lot of symbolism!

Khorshid, a blind boy, living with his mother, has to work as a music instrument tuner struggling to make ends meet. In  his daily routine of commuting from home through a market, in a bus and a walk through scores of metal-working factories to his music shop, he often gets distracted by pleasant voices or music and goes behind the origin of the voice/music.

Though he realises that his internal penchant for music and expected perfection in its tone and pitch is making him earn scorn from his employer, he believes that he is right in going after the music. His mother's incessant reminder every day morning that he needs to get more money from his employer to pay for their rent or soon they will be in the streets, hurts him visibly as he wanders towards his music shop - but only till he hears a good piece of music!

The beauty of the scenic shots are enhanced by minimal but adequate photographic movement and the finesse of BGM for a film titled 'the silence' (almost close to the quality of live recording) are truly captivating.



The scenes where Nadereh dances when Khorshid tunes the instruments - in stunning close-ups with amazing blend-in of music are poetic! Also one can see how natural lighting and composition can be used to enhance the scope of expressions in the scene where Nadereh takes him to the spring to fetch water.

The film is also symbolic in many ways:

- the climax where Khorshid walks through the metal-working factory and commands the workers to follow a rhythm (reaching the beam of light, removing his shirt - leaves with an impactful end)
- the scenes where Khorshid wanders in search of the musician he wanted to hear, especially after being fired from the job
- the scene where Nadereh, takes Khorshid by another route to the spring to avoid a way where there is 'a person threatening girls who are not wearing scarves'. But when they pass him, he sees them playing a string instrument (a beautiful piece) with his machine gun rested away from him.

I think, these three representations capture the inner struggle of a true and budding musician who aspires to rise above the worldly trivia. The director also conveys that even when religious extremism does nothing to help the non-school going, working children like Nadereh and Khorshed, also indicating a total governmental system failure, music could be a healing medicine or bridge between the divides.

I finally figured out what was the water splashing sound that Khorshid hears whenever he plugs his ears.  When he goes after the musician, disturbed by the impending eviction by their land-lord, worse, also losing the job, he plugs his ears only to repeatedly hear wave splashing sound. When unplugs, he could hear the music and other external sounds.

The landlord everyday comes to their house in the morning by a  boat to ask for the rent and that this is the splashing noise which has filled the very sensitive Khorshid, who keeps hearing it internally when he shuts out the music!

That is, figuratively, music replaces the worries and vice versa.

A really loveable and moving film by a master craftsman!

The White Balloon by Jafar Panahi

Followed by a couple of breathtaking movies from Majid Majidi, I wanted to venture upon other renowned Iranian creators. It started a weekend with Jafar Panahi's acclaimed 'The White Balloon', his directorial debut. The crisp screenplay by Abbas Kiarostami, another Iranian great himself, complements the narration and adequate cinematography - to put it correctly, every element in required measure.

The story is about the seven year old Razieh and her elder brother Ali. On the eve of the Iranian new year, Razieh and her mother are returning from shopping as the family is gearing up for festivities. The opening scene at the market place where the mother moves into the frame nonchalantly searching for the missing Razieh also introduces almost all major characters in the film - the arguing customer of the tailor, the afghan balloon seller and the Iranian soldier, being dropped.



Though Panahi does not introduce them to the viewer nor appearing in sequence of their later reappearance or importance, this is a curious technique - which I have heard of being used in films which revolve around catastrophic themes and larger-than life portrayals.

Razieh pushes her mother to give her the last 500 toman note for her to buy the 'chubby, white, four-finned and the dancing gold fish' for new year - maneuvering through her brother. She loses the money to two snake-charmers and gets it back from them only to lose it again, this time falling into a dry sewer in front of a closed shop. She convinces the next door shopowner to help her, gets her brother to help her and others as well.

They manage to retrieve it by using the Afghan balloon seller's stick, by placing a chewing gum at the tip.

The sub plots

Razieh is symbolised as how a modern woman should be: clear, forceful, resourceful and goal-oriented.

Clear - as she know what she wants and why she wants it. The way she explains how the fish looks, why it needs to be bought and how it differs to the 'skinny' ones she has shows the clarity of thinking.

Forceful - Razieh never lets her ambition down. Right through the movie people keep telling her many negative ideas - no need to buy the fish, no money, no time... she never once listens and single-mindedly engage with all of  them, only to convince them that the fish needs to be bought, money needs to be given to her or the note needs to be retrieved from the gutter - somehow. Not once she ditches her ambition and nor she leaves guard of the money.

At one instance, she has the thoughtfulness to run to the fish seller and make him reserve the fish, negotiates with him and explains she will get back before shop-closing time and will buy the fish.

Resourceful - right from making her brother go after the next shop's owner to trace the owner of the closed shop to enlisting the balloon seller to help them retrieve the bank note, Razieh keeps looking for resources to help her win the situation. She, failing to convince her mom to give money, barters her balloon with her brother to make him get the money from mother. There are ample scenes right through the film where Panahi establishes this trait.

Goal-oriented - she never wavers from her goal, even when Ali is concerned about getting late to go back, they not able to trace the shop owner, the stranger (Iranian soldier) sitting next to her, knowing about the money inside the gutter, Razieh never once talks about mother, festivities, getting late and so on.

I believe Jafar Panahi symbolises her character with what he envisages for Iranian or more generally women. The beauty of a simple script and very adept dialogues adds a lot of texture to this neat work.

There are many minor symbolisms right through the movie but the three intriguing ones are:

Three Questions

Why is Razieh's father not shown right through the  film,in spite of being a nagging voice?

Why is the film ending on the Afghan balloon seller, rather than on Razieh and Ali?

What is the connection of the title 'The White Balloon' - the balloon seller has one remaining white balloon; Razieh wears a white dress; she wishes to buy a white gold fish.

A very satisfying film.