Letters to Jeyamohan

அன்புள்ள ஜெயமோகன்,


நண்பர் பிரபுவிற்கு தாங்கள் அளித்த பதில் கண்டேன். தங்கள் வாயிலாக அவருக்கு என் எண்ணங்களை கூற விரும்புகிறேன்.

கடந்த மூன்று வருடங்களாக தென் கிழக்கு ஆசியாவில் வாழ்ந்து வருகிறேன். இங்கு சிறுபான்மை இனமாக வசித்து வரும் இந்திய சமூகத்தினரோடு உள்ள நட்பின் காரணம் எனது இன்னொரு தகுதி, இப்பதிலை எழுதுவதில்.


பிரபு, மரபின் தொடர்ச்சியை நீங்கள் வேண்டுமானால் உணர மறுக்கலாம்; அல்லது உங்கள் மரபையே மறுதலிக்கலாம். ஆயினும், உங்களையும் உங்கள் சந்ததியையும் உலகம் எப்படி அடையாளம் காணும்? நீங்கள் உங்கள் மரபை, உணர்வை, பற்றை, உடையை, மொழியை, உணவை, மதத்தை, அமெரிக்க, ஐரோப்பிய மரபில் இணைத்தாலும் அவர்கள் எந்நாளும் உங்களை அவர்களில் ஒருவராக அடையாளம் காண மாட்டார்கள்.


உங்கள் தனித்துவமே உங்கள் அடையாளம். அதுவே உங்கள் மரபாகவும் பண்பாடாகவும் இருக்க முடியும்.


மலேசியா மற்றும் சிங்கப்பூரில் வாழும் (மூன்று நான்கு தலைமுறையாக) இந்திய தமிழர்களில் தான் இத்தகைய போக்கை கண்டு மனம் வெதும்பினால், புலம் பெயர்ந்த இந்தத் தலைமுறையினரும் இவ்வாறு கருதுவது ஒரு கலாசார சீரழிவே.


இங்கு வாழும் இந்திய தமிழர்களுக்கு, இந்தியா ஓர் ஏழை நாடு; பண்பாடற்ற மக்களின் கூடம், பிழைக்க வழியற்று அவர்கள் நாட்டை தஞ்சமடைந்த (மிக பல பேர் திருட்டுத்தனமாக) ஒரு கூட்டம், மலம், அழுக்கு, பிச்சைகாரர்கள், பன்றிகள், நாய்கள், சில கோவில்கள், தி.நகர்... சுருங்க கூறின், நமது கலாச்சாரமும் பண்பாடும் அவர்களுக்கு தமிழ் திரைப்படங்கள் காட்டுவதே.


இத்தகையவர்களிடம் பல முறை வாதிட்டு இருக்கிறேன் - மூவாயிரம் வருட பாரம்பரியம் உள்ள நாடு எனது; எனது கலைகள், எனது கோவில்கள், எனது இசை, எனது தர்க்கம், எனது இறையியல் கொள்கை, - இந்த நாடுகளில் காட்டுங்கள்?


ஜெயமோகன், இந்தியா ஏழை நாடாகவும், அவ்வப்போது பொய்க்கும் பருவ மழையினூடே ஒரு பில்லியன் மக்களுக்கு உணவு அளிக்கும் சுமை கொண்டதாகவும் காட்சியளிப்பது தான் (மேற் பட்டியலிட்ட இணையற்ற செல்வங்கள் இருந்தும், இருப்பது தெரிந்தும்), இவர்களுக்கு உள்ள - 'இந்திய அடையாளத்தில்' உள்ள மனத்தடை.


இன்னும் இருபது வருடங்களில், உலகின் முதல் நிலை பொருளாதாரமாக மாறி வளர்ந்த நாடாக மாறி விட்டால், இவர்களுக்கெல்லாம் இந்தியாவும் அதன் மரபும் பிடித்தமானதாக மாறிவிடும். 'நான் இந்தியன்' என்று அப்போது தலை நிமிர்ந்து (நம்மோடும் சேர்ந்து) கூவவும் ஒரு கூட்டம் இருக்கும், நீங்கள் வேண்டுமானால் பாருங்கள்!

Hi folks,

You will be seeing updates from me on the following:

1. Success of Vadivelu as a comedian as against Vivek
2. English Translation of Mahakavi Bharathi's Tamil Poem
3. Film Review - 'Mongol'
4. Michael Jackson - A Tribute
5. The River Within - 3
6. Photos of my visits to US, Indonesia, Singapore and Pangkor/Cameron Highlands - Malaysia

அதிர்வு

அதிர்வுகள்
பிறந்த தந்தியினின்றும்
அறுமுன்
சுகித்துவிடு

உடலதிரும்
மனமதிரும்
அதிர்வே இசை

வெளிப்படும் நிறப்பிரிகைகளில்
வர்ண அதிர்வு பிரித்து
பேதமற்றுப் போ

இதயமதிரும்
அதிர்ந்து கொண்டேயிருக்க...

துவண்ட தந்திகளும்
முதிர்ந்த நடுக்கங்களும்
சாத்தியமே

அதன் முன்
அறுந்து போ

Aadum Koothu

"Annai! Annai! Aadum Koothai
Naada cheidhaai ennai!"

These were the lines by Mahakavi Bharathi in his poem titled 'Oozhi koothu' (the doomsday dance).

Yesterday, I saw a Tamil movie 'Aadum Koothu' directed by the notable Malayalam film director, script writer and actor, T.V. Chandran. The film had won Silver Lotus Award (Indian National Film Award) for best Tamil feature film in 2006. Cheran and Navya Nair had played the lead roles.

The film describes how a simple, flowing life of a village girl gets disturbed by sudden hallucinations leading to her finding the truth behind a social discrimination to a low caste girl decades ago. She unearths even an unfinished film attempting to portray the injustice, completes it and settles after feeling peace in the fact that she had brought to light what had been pending for so many years.

Except for Navya's absolute performance and few flashy scenes for Cheran, the movie is not of a very special theme.

But what had struck me was the theme and title, 'Aadum Koothu'. These two words resonated through my mind and through the movie, I kept pronouncing them almost mesmerized. The Tamil phrase literally means, 'the dances we perform'. But when I translate ‘Aadum Koothu’, my heart sinks to find that it does not convey even a reasonable measure of how profound it sounds in Tamil!

Koothu – this Tamil word equates to dance, a play, performance, stage act, music and most subtly or most explicitly, a playful, captivating musical performance. Bharathi in his Oozhi Koothu, (remember he is a Saaktha, meaning a Kaali worshipper), praises the deity Kaali, Her playful dance and describes at great detail how She performs the koothu. In Hindu scriptures, especially Saivism, the world is said to have been created and annihilated both by the dance or ‘Koothu’ by the Supreme being, Shiva.

Bharathi punctuates his poem, of 5 verses of 6 lines each, by ending every verse with these two lines:

“Annai! Annai! Aadum koothai
Naada Cheidhaai Ennai”

- meaning, ‘Oh, Mother! You made me desire this playful performance!’

When read with the remaining first four lines, these two lines make remarkable intones of how Bharathi would have felt then - as a great genius and poet ever struggling in penury but torn between his own worldly incompetences and his fight against colonial rule.

In the second verse of the poem he refers to the Koothidum Kaali (dancing Kaali),

“There,
Countless demons prance and unite to be one – they
All blend and submerge into Thy nature as one!
Where Thee dance endless at the speed of light
Captivating minds, showering fire as Thy dance!
Oh, Mother! You made me desire
This playful performance!”

And in the fifth and final verse, Kaali’s Koothu annihilates the universe, everything destroyed (Oozhi), nothing more survives – only Shiva’s presence remains. His silent penance brings Kaali to Her being.

“Time and Universe cease to exist – Only
Light from His penance persists – You
Leave Your fury in His presence – And
Touch Him gleefully and dance, a playful one!
Oh, Mother! You made me desire
This playful performance!”

The profundity of the last two lines increases folds when you read them in conjunction with the other four lines of these verses.

Bharathi desires Kaali’s all-destroying dance to be natural desire for him in his worldly life, as he positions himself through his many manifestations, as a fighter against evil, slavery and denigration.

The same poet, as romanticized as he is, who had sought wealth, health, fame and knowledge as his prayers, accepts Kaali’s loving stance in the end – Oozhi Koothu culminating in a romantic, gleeful dance, also to be his desire!

Both these stances, he is humble in accepting, has to be given unto him by Kaali, as he says, 'Naada Cheidhaai', meaning - 'Thee made me desire so'!

I feel my inadequacy at grasping what Bharathi would have meant by desiring “Aadum Koothu” at different contexts of his poem…

அடவு

பிசிறுகளோ
பிறழ்வுகளோ
நிகழ்வதேயில்லை
அனைத்தும் தீர்மானிக்கப்பட்ட
அற்புத அடவுகளில்
வளைந்தும் நெளிந்தும்
துரிதமாய் ஒரு
தேர்ந்த நர்த்தகியைப் போல்
விரைகிறது
காலம்

ஆடும் கூத்து

"அன்னை அன்னை ஆடும் கூத்தை
நாடச் செய்தாய் என்னை..."

ஆடும் கூத்திது ஆடிக் களிப்போம்
எங்கே பிறந்த பாவம் தாளம்
மனிதம் தேடும் கூத்தின் சாரம்
திரிபுர சடையன் ஆடிய கூத்தின்
எஞ்சிய எச்சம் இன்னும் தொடரும்
உற்றது பிரிந்தும் உள்ளது தொடரும்
ஆடும் கூத்தை நாடி ஆடும்

அற்றது கண்முன் கண்டும் உணரா
கற்றது கேட்டது எதுவும் உதவா
முதலும் முடிவும் ஆடும் கூத்தே
உனதும் எனதும் அதுவே அதுவே
அணுவில் துளியில் ஒளியில் மழையில்
புலனில் புவியில் அறிவில் இசையில்
எதிலும் எதிலும் ஆடும் கூத்தே

ஆடி அடங்கி மறைந்து ஒடுங்கி
உருவம் களைந்து அருவம் அடையும்
உயிரும் விட்டுப் போகும் இன்னொரு
உடலின் வித்தாய் ஆடும் கூத்து
சுடரில் துடிக்கும் நரம்பில் இசைக்கும்
ஒளியின் இசையும் இசையின் ஒலியும்
அறிந்தால் அறிவோம் இன்றேல் மறவோம்
சிவமே பரமே ஆடும் கூத்தே

வழுவமைதி

தோஅள்முனைத் தொங்கல்
எனக் கவிஞன் சொல்லிய
என் கைகளைப் பார்த்தேன்
அசட்டையாக இருப்பின்
அடிக்கவும் செய்யும்
ஊர் கூடும் நேரம்
கண்ணில் நீர் சேர்க்க
அவையறியும்

வலது தோள்முனைத் தொங்கல் செய்வதை
இடது தோள் முனைத் தொங்கல்
அறியா வண்ணம் ஏற்பாடுகள் நடந்தன....

வடிவ உறுத்தல்கள்
தங்களுக்குள் அடித்து கொண்டன
என்னை விட்டுவிட்டு

1.00 am, 24/05/2001