உன் துணையாய் நான்

மற்றொரு நாள் கழிந்தது
தனிமையில் நான் இன்னும்
எப்படி இது கூடும்
என்னுடன் நீ இல்லாத இத்தனிமை

நீ விடை பெறவுமில்லை

யாரேனும் இது ஏனென்று
கூறுங்கள்

நீ போகத்தான் வேண்டுமா
என்னுலகை குளிர்க்கடலில்
ஆழ்த்தி விட்டு

தனியே அமர்ந்து
தினமும் என்னையே நான்
கேட்டு கொள்கிறேன்
எப்படி நேசம்
என் விரல்வழி நழுவியது

ஏதோ என் செவியில்
கூறும் சேதி
நீ தனித்து வாடவில்லை
உன்னுடன் நானிங்கு
எங்கோ வெகு தொலைவில் நீ
ஆயினும்
உன்னுடன் நானிங்கு

ஆயினும்
உன்னுடன் நானிங்கு
தூரங்கள் நம்மை பிரித்தாலும்
என் நினைவில்
நீ மட்டுமே

எனவே
நீ தனிமையில் வாடவில்லை
என்பதை நானறிவேன்

அன்று மற்றொரு இரவு

என்னை உன்னருகில்
வரவழைத்து
நேசத்துடன் அணைக்க வேண்டியதாய்
உன் கண்ணீர்க் குரலை
கேட்டதோர் உணர்வு

உன் வேண்டுதலை
மன்றாடலை நான் கேட்கிறேன்
என் தோள் தாங்கும்
உன் சுமைகள் அன்பே

ஆயினும்
முதலில் உன் கரத்தை
பற்றிக் கொள்ள
அனுமதி

தனியே அமர்ந்து
தினமும் என்னையே நான்
கேட்டு கொள்கிறேன்

எப்படி நேசம்
என் விரல்வழி நழுவியது

என் நேசத்தை அறிவாய்

என நீ உணர்ந்தாலும்

போதும் அன்பே

உடன் உன்

அருகிருப்பேன்

உன்னுடனிருப்பேன்

(மைக்கேல் ஜாக்சனின் 'You Are Not Alone' என்ற பாடலின் மொழியாக்கம்...)

காட்சி

காதலுக்குள் வெறுப்பு


வேடத்துக்குள் உண்மை

ஒளியில் கருமையே போல்

மரணத்துக்குள்ளும் வாழ்வு

உண்டல்லவா

செவி

அற்றது கேட்டால்


இமை போல்

மூடும் செவி படைத்தான்

காது கூசும்

வசையோடு

தவறை திருத்தினான்

நாசி இறுக்கும்

அமைதி பொறாமல்

கவிதை

நள்ளிரவு


மஞ்சள் படரும்

கரிய தார் சாலை

ஏதுமற்ற இலக்கு

பனி படரும் மேலில்

விழும்

முதல் மழைத்துளி

இந்தக் கவிதை

ஓரினம்

நான்
பின் ஒருவன்
அவன் பின் மற்றொருவன்
அவன் பின் எவனோ
ஏன் நிற்கிறேன்
எவனும் கேட்கவுமில்லை
நான் கூறவுமில்லை

வாழ்த்து

நன்மையெல்லாம் பொய்க்க


தீமையே நடக்க

யார் வாழ்த்தோ

அன்பும் அறனும் உடைத்தாயின்

இல்வாழ்க்கை பண்பும் பயனும் அது

Letters to Jeyamohan

அன்புள்ள ஜெயமோகன்,


நண்பர் பிரபுவிற்கு தாங்கள் அளித்த பதில் கண்டேன். தங்கள் வாயிலாக அவருக்கு என் எண்ணங்களை கூற விரும்புகிறேன்.

கடந்த மூன்று வருடங்களாக தென் கிழக்கு ஆசியாவில் வாழ்ந்து வருகிறேன். இங்கு சிறுபான்மை இனமாக வசித்து வரும் இந்திய சமூகத்தினரோடு உள்ள நட்பின் காரணம் எனது இன்னொரு தகுதி, இப்பதிலை எழுதுவதில்.


பிரபு, மரபின் தொடர்ச்சியை நீங்கள் வேண்டுமானால் உணர மறுக்கலாம்; அல்லது உங்கள் மரபையே மறுதலிக்கலாம். ஆயினும், உங்களையும் உங்கள் சந்ததியையும் உலகம் எப்படி அடையாளம் காணும்? நீங்கள் உங்கள் மரபை, உணர்வை, பற்றை, உடையை, மொழியை, உணவை, மதத்தை, அமெரிக்க, ஐரோப்பிய மரபில் இணைத்தாலும் அவர்கள் எந்நாளும் உங்களை அவர்களில் ஒருவராக அடையாளம் காண மாட்டார்கள்.


உங்கள் தனித்துவமே உங்கள் அடையாளம். அதுவே உங்கள் மரபாகவும் பண்பாடாகவும் இருக்க முடியும்.


மலேசியா மற்றும் சிங்கப்பூரில் வாழும் (மூன்று நான்கு தலைமுறையாக) இந்திய தமிழர்களில் தான் இத்தகைய போக்கை கண்டு மனம் வெதும்பினால், புலம் பெயர்ந்த இந்தத் தலைமுறையினரும் இவ்வாறு கருதுவது ஒரு கலாசார சீரழிவே.


இங்கு வாழும் இந்திய தமிழர்களுக்கு, இந்தியா ஓர் ஏழை நாடு; பண்பாடற்ற மக்களின் கூடம், பிழைக்க வழியற்று அவர்கள் நாட்டை தஞ்சமடைந்த (மிக பல பேர் திருட்டுத்தனமாக) ஒரு கூட்டம், மலம், அழுக்கு, பிச்சைகாரர்கள், பன்றிகள், நாய்கள், சில கோவில்கள், தி.நகர்... சுருங்க கூறின், நமது கலாச்சாரமும் பண்பாடும் அவர்களுக்கு தமிழ் திரைப்படங்கள் காட்டுவதே.


இத்தகையவர்களிடம் பல முறை வாதிட்டு இருக்கிறேன் - மூவாயிரம் வருட பாரம்பரியம் உள்ள நாடு எனது; எனது கலைகள், எனது கோவில்கள், எனது இசை, எனது தர்க்கம், எனது இறையியல் கொள்கை, - இந்த நாடுகளில் காட்டுங்கள்?


ஜெயமோகன், இந்தியா ஏழை நாடாகவும், அவ்வப்போது பொய்க்கும் பருவ மழையினூடே ஒரு பில்லியன் மக்களுக்கு உணவு அளிக்கும் சுமை கொண்டதாகவும் காட்சியளிப்பது தான் (மேற் பட்டியலிட்ட இணையற்ற செல்வங்கள் இருந்தும், இருப்பது தெரிந்தும்), இவர்களுக்கு உள்ள - 'இந்திய அடையாளத்தில்' உள்ள மனத்தடை.


இன்னும் இருபது வருடங்களில், உலகின் முதல் நிலை பொருளாதாரமாக மாறி வளர்ந்த நாடாக மாறி விட்டால், இவர்களுக்கெல்லாம் இந்தியாவும் அதன் மரபும் பிடித்தமானதாக மாறிவிடும். 'நான் இந்தியன்' என்று அப்போது தலை நிமிர்ந்து (நம்மோடும் சேர்ந்து) கூவவும் ஒரு கூட்டம் இருக்கும், நீங்கள் வேண்டுமானால் பாருங்கள்!