நோவாவின் படகு

நீயற்ற நிதர்சனம்
எரியும் ஹைட்ரஜன்
தீர்ந்த அந்திம சூரியனாய்
சுருங்கும் வாழ்வின் கணங்கள்
நேரப் போகும்
குளிர்ப் பாலையின்
முதல் ஊசிகள்
செருகப்பட்டுவிட்ட
என் கண்ணீர் படிந்த
மிக நீள் இரவுகளில்
மோத ஆருமற்று
வெறுமைகளால் நிறைந்து
அலையும்காற்று
நீ எனக்கிட்ட

அந்த

முதல் முத்தத்தின்

வெம்மையிலும் ஈரத்திலும்

விளைந்து விடாதா

அழிந்து விட்ட

இந்தவுலகின்

முதல் உயிர்