பதாகை

பதாகை மின்னிதழில் வெளிவந்திருக்கும் கவிதை: ஏதுமற்று
https://padhaakai.com/2016/10/16/shorn/

ஏதுமற்று

 மத்திய ஜாவாவின் 

யோக்யகர்த்தா நகரில் 

விரைந்து சாயும் 

மழைஅந்திகளின் 

முன்மாலைப் பொழுது 

தொலைவில் எரிந்தடங்கும் 

ஒளியின் முன் 

விண்ணைத் தீண்டக் கிளம்பும் 

மூன்று எரிகலன்கள்போல் நிற்கும் 

பிரம்பனான் கோவிற்சிகரங்களை 

நோக்கிக் கொண்டு 

மதுவை அருந்திக் கொண்டிருக்கிறேன் 

கருமையும் அடர்த்தியும் 

கலந்து சாயும் மழைத்தீற்றலினூடே 

தெருவின் இரைச்சலைப் பின்விட்டுவிட்டு 

விடுதியின் சாளரத்தில் 

தனித்து அமர்ந்திருக்கும் 

என்னெதிரில் அமர்கிறாள் அவள் 

சிறகை சிலிர்த்து நீர்த்துளிகள் 

உதிர்க்கும் பறவைபோல் 

நீவிக்கொள்கிறாள் 

இந்தியனா என்கிறாள் 

எனக்குத் தெரியும் 

இதையும் இதற்கடுத்த 

எந்த இரு கேள்விகளையும் 

நான் எதிர்பார்க்கலாமென 

ஆமோதிக்கும் புன்னகைக்குப்பிறகு 

பிரம்பனான் கோவில்வளாகம் பார்த்தேனா 

என்று வினவுகிறாள் 

மழையின் ஓசை 

ஒரு சுதியேறி சீரான கதியில் பெய்கிறது 

பதிலாக 

அவள் அருந்த 

என்ன வேண்டுமென கேட்கிறேன் 

இரு கோப்பைகள் 

நிறைந்தும் குறைந்தும் 

மழைச்சாரலில் நனைந்த 

புன்னகைகள் கடந்தும் 

இருவரும் தத்தம் 

கோப்பைகளை ஏந்திக்கொண்டு 

கவியும் இருளில் 

கரைந்து கொண்டிருக்கிறோம் 

அணைதல்

கண்கள் எரிய 

பார்த்துக் கொண்டிருந்தேன் 

வெளியும் இருளும் 

கலங்கிக் குழம்பி 

வண்ணங்கள் மறைந்து தோன்றி 

வடக்குவான் ஒளித்திரையின்  

நினைவையழிக்கும் 

குழப்பச் சித்திரம் போல் 

நிறமற்ற நிறம் 

ஒளியற்ற ஒளி 

தெளிவைத் 

தேடவும் தோன்றா 

சுயஅழிவின் கவர்ச்சி 

திரைவிலக்கி இருள்கூர்ந்து 

ஒற்றைச்சுடர் ஒளிர்வில் 

நிலைக்கக் கண்டேன் 

ஒரு சுடரின் பிறந்த சுடர் 

ஓராயிரம் சுடரூட்டுதல் 

உயர்வன்றி வேறென்ன

கடைவரி

செய்தி கிடைத்தவுடன்
விரைந்து சென்றேன்
அவள் கவிதைகளைப் போலவே
அவளையும் பிடிக்கும்

சிறிதே பிரிந்திருந்த
இதழ்களில்
கவிதை
இன்னும் தொக்கி நிற்பதுபோல்
ஓர் உறைந்த குறுநகை

எதிர் எதிரே அமர்ந்து
புகையும் காப்பிக்கோப்பைகளின்
உன்னத நறுமணத்திற்கிடையே
கடைப்பார்வை ஏதுமின்றி
கண்களை நேராய் கவ்வும்
உனது கவிதைகளுடனான
மாலைகள்

எரியும் மஞ்சள் சுடரின்
மெல்லிய ஒளியில்
சாய்ந்துகிடந்த
உன் நெஞ்சின்
தாளத்திற்கியைந்த கவிதைகள்
அறாதுதித்த
இரவுகள்

எத்தனையோ இடைவெளிகள்
எதெதெற்காகவோ பிணக்குகள்
ஒரு கவிதையின் தரிசனத்தில்
ஓர் அந்தரங்க சிலாகிப்பில்
இயற்கையாக
மிக இயற்கையாக
விரல்களின் பிணைப்பாக
முடிந்திருக்கின்றன

சூழவும் நோக்கினேன்

அவளின் கவிதைகள் வழியும்
அத்தனை முகங்கள்
அங்கே 

அபத்தக் கவிகளும் அற்ப மதுவும்

உடலை உருக்கி
சொற்களில்
வடிக்கும் வாதை
கரைந்து நெளிந்து உருமாறி
கனவுகள்
வழியும் ரசவாதம்
கோடியிலொருவனாய்
கற்ற வித்தை

ஆயிரமாயிரம் வருடம்
கோடானுகோடி பாக்கள்
கொட்டித் தேடி
சலித்து வடித்து
சுவை தேர்ந்து
உயர்த்தும் சமூகம்
அரற்றுவது ஒன்றே

அற்ப மது
தனியொருவனின் முயக்கம்

பீடம் தேர்ந்த
நீயோ
எங்களில் கோடியிலொருவன்
பேசாப் பொருள்
பேசத் துணிந்தவன்

பணயப் பொருளாய்
உயிரைத் தொலைப்பவன்

கூறவந்தது முடிந்ததா
தவறற்ற மொழியின்
தேர்வு
நிச்சயப்படுத்தப்பட்டுவிட்டதா
திரும்பிப் பார்ப்பதற்கும்
எதிர்நோக்குவதற்கும்
உன் தடம்
குழப்பமின்றி
பதிக்கப்பட்டுவிட்டதா

இல்லையெனின்
உன் அற்ப மது
உன்னோடு
எங்கள் ஆதங்கம்
எங்களோடு 

பதாகை மின்னிதழில் வெளிவந்திருக்கும் கவிதை

பதாகை மின்னிதழில் வெளிவந்திருக்கும் கவிதை:

https://padhaakai.com/2016/08/21/homage-2/

ஹைட்டியின் பூகம்பத்தில் பிழைத்தவன்

அவன் 

வண்டியோட்டிக் கொண்டிருந்தான் 

கனத்த குரல் 

இடையறாத 

உற்சாகக் குரலோசையிடையே 

பரபரவென 

காற்றில் அலையும் 

கரங்கள் 

முழுதும் பாதியுமாய் 

வெண்சுண்ணம் பூசி 

உயராது நிற்கும் 

போர்ட் ஆ பிரின்ஸின் கட்டிடங்கள் 

காட்டி 

போக்குவரத்தின் நெரிசல் கண்டு 

பதறி நான் அலறும் போது 

சிரித்து காரை 

நெறிப்படுத்தும் 

இது எங்கள் தேவாலயம் 

இதுதான் நாடாளுமன்றம் 

இது என் தந்தை சிக்கிக் கிடந்த 

சிறைச்சாலை 

இது தான் என் தாய் 

நிலம்விளை பொருள்விற்கும் 

வாரச்சந்தை 

நானும் என் தங்கையரும் 

ஆடி மகிழ்ந்த பூங்கா 

பாதியில் நின்ற பள்ளி 

புன்சிரிப்பு வழியும் 

கனத்த குரலில் 

சொல்லிச்சென்றவனின் 

கரம்தொடர்ந்து 

பார்வை தொடர 

எதுவும் இல்லை 

எங்கும் 

இடையில் விழுந்த

அமைதி உணராது 

கூடைச்சுமை தாங்கித்திரியும் 

ஆடவர் பெண்டிர் 

கூட்டம் தவிர்த்து 

நிலைச்சின்னம் இருமருங்கும் 

தேடி 

திரும்பிப் பார்த்தேன் 

அவனை 

கண்ணாடியின் முன்னால் 

பதிந்திருந்த 

அவன் பார்வையில் 

இன்றுமில்லை 

நாளையுமில்லை 

விழித்து எழுந்தால் 

ஆடியிருந்த 

எந்தச்சின்னமும் இல்லை

கூடிமகிழ்ந்த 

பள்ளி இல்லை பூங்கா இல்லை 

சந்தை இல்லை வீடு இல்லை 

ஆலயம் இல்லை சாலையும் இல்லை 

பின்னிக் கிடந்த 

எந்த 

நினைவுகளும் இல்லை 

திரும்பிக் கேட்டான் 

கண்ணீர் வழிய 

என் புன்னகை உறைய 

துடைத்தெறியப்பட்டுவிட்ட 

எங்கள் நினைவுச்சின்னங்கள் 

சுவடின்றி மறைந்த  பாலியங்கள் 

புரியுமோ என்னவோ 

உங்களுக்கு 

புரியுமோ என்னவோ 

பதாகை மின்னிதழில் வெளிவந்திருக்கும் கவிதை

https://padhaakai.com/2016/08/07/a-survivor-from-haiti/

பதாகை மின்னிதழ்

பதாகை மின்னிதழில் வெளிவந்திருக்கும் கவிதை:

நிறப்பிரிகை: ஐந்து - அரிசனம் 

https://padhaakai.com/2016/06/05/turmeric/

நிறப்பிரிகை: ஐந்து - அரிசனம்

இலைகள் தோறும் 

இழையாடைகள் சரிந்து 

மெதுவே மிக மெதுவே 

சருமம் போர்த்திய 

சருகுகள் ஒதுக்கி 

நிலம் மெல்ல நடுங்கிட 

காதல் செய்யும் வீர்யன் 

இருத்தலின் சுடர் 

இயக்கத்தின் தீ 

அளையிடை இருக்கவொன்னா 

அக்கினிக்குஞ்சு 

மேன்மையொன்றே கருதி 

எரிந்தழித்து 

முளைத்தெழும் 

அரிசனம் 

பதாகை மின்னிதழ்

பதாகை மின்னிதழில் வெளிவந்திருக்கும் கவிதை:

நிறப்பிரிகை: நான்கு - துய்யம்

https://padhaakai.com/2016/06/01/pale-white/

நிறப்பிரிகை: நான்கு - துய்யம்

இறையின் முன் 

கரைந்தொழுகும் கண்ணீர் 

 

இரவும் விடியலும் 

இல்லாதோரின் 

எதிர்நோக்கல் 

எளிமையின் திறப்பு

சாதனையின் உச்சம் 

எதுவும் அறியாத 

எதுவும் நிறையாத 

எதுவாகவும் இல்லாத 

எதுவாகவும் உருமாறும்  

உன்னதம் 

துய்யம் 

நிறப்பிரிகை: மூன்று - மரகதம்

நீர்தேடி 

வேர் நீளும் 

ஒளியாசித்து 

மரமேறும் 

சந்ததி நீள 

விழுதிறங்கும் 

நீரின்றி கருகினாலும் 

ஒரு துளி விழலை 

நினைவிற் பொதித்து 

பெருகிக் கொள்ளும் 

போர்த்திப் புரந்து 

புரண்டு கொடுத்து 

கலைந்து தாங்கி 

கிளைத்து எழுந்து 

உழைப்பொன்றே கருதி 

உயிரீயும் 

மகிழ்வொன்றே கருதும் 

மரகதம்

பதாகை மின்னிதழ்

பதாகை மின்னிதழில் வெளிவந்திருக்கும் கவிதை: நிறப்பிரிகை: மூன்று – மரகதம்

https://padhaakai.com/2016/05/22/emerald/

நிறப்பிரிகை: இரண்டு - நீலம்

விரி வானை 

விஞ்சும் 

மனிதத்தின் 

மனவிரிவு 

கைவிரல் பற்றி 

படர விடும் 

நம்பிக்கை 

அமைதியற்ற உயிர்

காத்து நிற்கும் 

விடியற் கீற்று  

கூரை

தாங்கிப்பிடிக்கும் தரை

சூழவமைந்த குடில் 

அகண்டவெளிப் பெருக்கு

அகத்தமைந்த ஞானச்செருக்கு

பதாகை மின்னிதழ்

பதாகை மின்னிதழில் வெளிவந்திருக்கும் கவிதை:

நிறப்பிரிகை: கவிதை இரண்டு - நீலம் 

https://padhaakai.com/2016/05/15/blue/

நிறப்பிரிகை கவிதைகள்: ஒன்று - சியாமளம்

அடர் 

ஆதி வெம்மையினின்று 

ஒழுகி வந்த   

ஒற்றை முலையமுதம் 

ச்யாமளம் 

கனவின் ஆழம் 

அறியமுடியாஉன்னதம் 

பேதமறியா  

அந்தக உலகின்  

அந்தமில்லா வாஸகி

சியாமளீ 

இன்னும் பின்னும் 

தேடியடைய 

விழையும் கருக்கூடு 

ஆடி அடங்கும் புலன் 

சாயும் மடி ச்யாமளம்

பதாகை மின்னிதழ்

பதாகை மின்னிதழில் வெளிவந்திருக்கும் கவிதை:  ச்யாமளம்
https://padhaakai.com/2016/05/08/maternal/

தேவதைகளின் இன்றைய களம்

பலிகளம்

தயாராகி விட்டது 

களமெழுதி திரையிறக்கி 

வண்ணமும் சுண்ணமும் சார்த்தி 

நான்மூலைகளில் 

தீபமும் தூபமும் பொருத்தி 

கொட்டும் முழக்கும் கூட்டி 

பலிகளம்

தயாராகி விட்டது 

அம்பும் வில்லும் 

வாளும் சூட்டி 

இளித்தும் அழுதும் 

இன்முகம் காட்டி

கனலென எரியும் 

கண்கள் உருட்டி

காற்றில் நடிக்கும் 

உடைகள் பூட்டி 

பெருந்தெய்வங்களும்

குறுந்தேவதைகளும் 

களமாடும் நியதி 

கூடி வருவன தனித்து 

ஆடி வருவன 

என 

அவையனைத்தும் 

இந்தக் கதிர்மங்கும் 

அந்தியில் 

களம் வந்து சேர்ந்துவிட்டன  

விடியும் வரை அல்லது 

பலிகள் விழும் வரை 

சந்நதம் அடங்காதாடும் 

அவை 

பெரும்பலிகள் 

கொள்ள வேண்டி 

சினந்தவை இணைவதும் 

கூடியவை பொருதுவதும் 

காத்திருக்கும் பலிகள் 

கண்முன் நிகழ்வதுமோர் 

ஆட்டமே 

யாசித்தல் போல் கையேந்தும் சில 

அபயஹஸ்தம் காட்டும் சில 

உரத்த பாவனைகளில் 

மறைந்து கொள்ளும் சில 

முஷ்டி மடக்கி 

காற்றில் சமர் புரிந்து 

பலிகளை மகிழ்விக்கும் சில 

எனினும் 

கவலை வேண்டாம் 

குழம்ப வேண்டாம் 

தேவதைகளின் தெய்வங்களின் 

தேவை ஒன்றே 

களம்புகக் காத்திருக்கும் 

பலிகளின் 

சித்தத்தின் உறுதியை 

அவ்வப்போது சோதித்துக் 

கொண்டே ஆடுமவை 

பலிகள் 

ஒருநொடி 

கண்கிறங்கி 

உணர்வு மயங்கி 

சிரம் சாய்ந்தால் 

துள்ளிப் பாய்ந்து 

முதற்பலி ஏற்கும் 

துடிக்கும் தாளம் 

துவளா ஆட்டத்திற்கும்

தடுமாறும் பிரக்ஞை 

நிலைதவறும் சித்தத்திற்கும் 

இடையில் 

காத்திருக்கிறது

இந்த பலிகளம் 

அவை ஆடும்

அந்தக் களம் காத்திருக்கும்

சித்தம் சோரும்வரை

தாவர வாழ்க்கை

என் குணங்களை 

யாவரும் அறியும்வண்ணமே 

வைத்திருக்கிறேன் 

விருட்சம் தன் 

அத்தனை இலைகளையும் 

கதிரொளிக்கென 

விரித்தே 

அடுக்கியிருப்பது போல் 

பழகுமிடம் தோறும் 

பகை பொறுத்து 

பண்பருளும் 

விவேகம் 

விதிக்கப்பட்டிருக்கிறேன் 

கரியமிலம் உண்டு 

உயிர்வளி தருதல் போல் 

வேரோட்டம் போலவே 

பசை தேடி 

போராட்டம் 

பட்டையைச் 

செதுக்கினாலும் 

சுரத்தல் கூடும் 

பால் மரங்கள் போலும் 

சேதம் சகித்தல்

 

ஆறிலொன்று குறைந்தால் 

ஆகாதா என்ன