The River Within- 2

In my travels, I had been to countries both east and west. I have seen rivers flowing from time immemorial through their vast lands and I have witnessed rivers being considered as flowing masses of water - useful for transportation, irrigation and to feed humanity with the blood of life, water. Yet, nowhere did I find, a river being reverred as a mother with innumerous wombs, giving birth to humanity on her banks, cradling civilisations and nurturing a spiritual and psychic umbilical cord of the human beings to the earth and nature, from where we sprang and from where the rivers themselves had sprung.

Perhaps, it is so since the west sees the rivers materialistically and if not for a river, their limited number of populace would have settled, irrigated, drank and transported through other means.

But life, procreation and death in my country are intertwined with the rivers and this relationship, the one with the river and her people, I must say, is difficult to classify as that of a leader-followers or mother-children, God-devotees or merely as that of a provider-receivers.


In one of my visits to Kerala during a glorious Vishu season, I went to Kaaladi, the birthplace of Jagathguru Adhi Shankarar. I reached a small sleepy town called Angaamali in the dusk and stayed there for the rest of the night. Travel weary still, I reached the Adhi Shankarar's temple, a big complex with a Shiva temple, early in the morning.

It was dawn. Breeze was soft, cold and wispering. I reached the banks of Periyaar, which literally translates in English to 'Big River'. As I had the first sight of the river, the vedic mantras being heard in a distance, blending with the shivering cold breeze, I just froze by the beauty and enormity of the river.

The river lay in front of me, a vast expanse of shallow waters flowing, as a mother would wait for her long lost son to come to her bosom. At that unmistakeable point of time I shed, involuntarily should I say, all my materialistic relations to the world, my education, my qualifications, my bonds to this world as a husband, a son, a father, a brother, my wealth, my inadequacies, my strengths and my weaknesses...

The masks I wore for the world fell apart and I became one with the engulfing river and her ambience.

What are we!

There stood I, in absolute Nirvana, in front of the sky now getting tinged with various hues of colours, the sprawling river below the sky and the wind...

I was alone in the bank, or so I imagined, and till today I thank her, the river and her creator for those moments which enveloped me and made me speechless.

I did not know for how long I stood there with folded hands in utter reverence and submission, watching the river slowly turn herself into gold. I saw the surface of the river being intricately laced with minute wavelets, all etched in gold. Wavelets after wavelates lapped at my feet sending fine shivers down my body.

I slowly entered the water and found to my surprise that the water was pleasantly warm in contrast to the coldness just over the surface. She, being the mother with surprises hidden and revealed only to enthuse her son, embraced me with her watery hands, thousands of them, pulled me to her ever warm, soft and kind bosom.


Fine sand below my feet stood still at the bed. The water was now waist deep and was not swift but flowing mellifluously, just enough for me to sit cross-legged inside the water. Water covered my chest and was flowing below my chin. I wanted to chant mantras or pray to my God and realised that they were all meaningless.

My mind became empty; nothingness. Absolute nothingness. No thoughts.

I sat there for an eternity allowing the river to go through me, rinse me and soothe me with her love, flowing for millions of years, symbolizing the life and the exuberance of its youthfulness. I felt one with her. I dared not open my eyes, in the fear of losing the oneness. As if I was afraid of her getting upset about me not caring for her love and not reciprocating her attention towards me by being one with her...

The time and river flowed around me; over me...


I woke up from the trance webbed around me by her and left for the shores, still feeling the warmth of her embrace. Sun has now come to lit the entire ambience and I could now witness her beauty and enormity.

I was thanking her, she the mother and provider, for considering me, a speck in the humanity with no permanance and a mortal who will leave behind nothing. I thanked her for accepting me as I was, comforting me and letting me go when I wanted to.

I left her shores without turning back, hearing the vedic mantras more clearer now...

The River Within- 1

I stand in front of the river...

On those dilapidated steps, which could have been built by a king at the height of his reign...

There are many voluminous trees all around me, equally old, may not be as old as the river herself, spreading their far reaching but not very impervious shade on the steps, on me and on part of the flowing river...

I move slowly towards the river, one step at a time, careful not to tread on the withering leaves. I reach the last step which just about touches the water; or was it the water that is touching the stone step?

Sitting down, with my feet in water and gaze fixed at the horizon where surface of the river blends with the sky, I slowly lose myself to the swirling current. Is it only on the surface that I see these swirls and swifts and lappings? Will they not be beneath?

As is the mystery of anything which has a living surface and a living sub-surface. As about a human. As about a sea. Where does the line start and end, the line which separates this river's gurgling surface and its calmer depth? Will the line dissolve itself sometimes and the depth erupts into the surface and the surface submerges to the abyss? Why should it do so, if it does? What happens when the depth's surreptitious activity suddenly supercedes the ever so evolving but predictable surface?

Questions poured over.

Just then, I saw an earthen pot, some bangles and threaded flowers floating remorsefully disentangled from the water and though weaving through it. I realised immediately what they were. They are the remnants of a religious ritual, a remembrance for the dead, performed by their beloved ones. To say to those who are dead and watching from above, that those who are left behind are caring indeed.

My string of thoughts, I could see, was getting me somehow twined together with what is happening in front of my eyes.

The river's behavioural differences through its sub-textual layers, as complicated as a human's, as mine, are pulling me towards the transience of life. The continual metamorphosis of forms, one changing into the other, evolving from the previous, taking all the constituents from its parent and yet resolving into a new being which is fully remnant of its own characteristics. Not one moment to be lost, it morphs into its off-spring, wholly colourful and reverberating with a new life.

All intricately innate. From what, I wonder, the first speck of life's impermanent beauty came into being; I also wonder, how does it quickly disappear itself into the cruelty loathing around us. And to know, or not to know, that from where these alternating extreme forms of life were contained, is wonderful and excruciating at the same time.

Do I control my inner thoughts? Or do they happen by themselves within me? Like a river's innards? Does a river control its movements of currents in it’s under belly? Do I have a demarcated line between my external presentations which are read by others, of course with my knowledge and intention, and my internal ramifications, which I hide and hence are oblivious to others?

More questions pour over...

Like a perennial river fed by the melting glaciers, my mind resonates continually, generating more and more queries about itself, in itself.

அனல் காற்று - வருடிச் செல்லும் ஒரு சுகந்தம்

அன்புள்ள ஜெயமோகன்,

'அனல் காற்று'!

தமிழுக்கு என்ன ஒரு வன்மை! உங்கள் எழுத்துக்கு 'அனல் காற்று' ஒரு புத்தம் புதிய சிறகு. மிதந்து செல்லும் நிகழ்வுகளூடே அலைந்து திரிந்து முடித்த உடன் ஏற்படும் களைப்பு புது அனுபவம்.

ஸ்டெல்லா ப்ருசினுடைய 'அது ஒரு நிலாக் காலம்' தந்த சுகம், உணர்வை ரசித்தேன்.
ராம்கி, சுகந்தா, ரோஸ் போன்ற நிலைத்துவிட்ட மாந்தர்கள், அருண், சுசி, சந்திரா மற்றும் அம்மா.

கதை முழுதும் கொஞ்சப்படுகிற சுசி, காதலை தவிர எந்த எதிர்பார்ப்பும் இல்லாத அரிய பெண். மற்றவர்கள் அனைவருமே ஒருவரை ஒருவர் உபயோகப்படுத்திக்கொள்ளும் எளிய, நம் வாழ்வில் அனுதினம் சந்திக்கும் நபர்கள்.

அடிக்கடி நீங்கள் கூறுவது போல், அனல் காற்று, உங்கள் படைப்புகளில் புது வார்ப்பு. புது களம்; உரையாடல்கள். ஜோ பேசும் வரிகளில் மட்டும் கிண்டலும், எள்ளலும் ஊறிக் கிடப்பது தேர்ந்த திறனின் வெளிப்பாடு.

இக்கதையை பாலு மகேந்திரா படம் செய்ய எத்தனித்தார் என்று சொல்லி இருந்தீர்கள். இந்த கதைக்குத்தான் தமிழ் வேண்டுமே தவிர, விஷூவலுக்கு மொழி தேவையில்லை. காட்சிபடுத்தலுக்கு அபூர்வமான வார்த்தைக்கூறுகளை முயன்று வெற்றியும் கண்டிருக்கிற இயக்குனர்கள் பலர் உலக திரைப்பட வரலாற்றில் உண்டு.

சொல்லப் போனால், இக்கதையை ஓர் அழுத்தமான, வசனங்கள் குறைந்த, அடர்த்தியான திரைப்படமாக பார்க்கும் ஆசையில் யார் அந்த ஆளுமை என்று என் குறைந்த சுவை அனுபவத்தில் தேடி நிற்கிறேன். ஏன், கமல் ஹாசன் தன் படைப்பு திறனின், பாசாங்கற்ற உச்சத்தில் இருந்த போது செய்திருக்கக் கூடிய முயற்சியே 'அனல் காற்று'.

பலர் காண்பது போலல்லாமல், ஆணின் காமமாக மட்டும் இக்கதையின் அமைப்பு தோன்றவில்லை. மிக எளிய, இரு பாலருக்கும் மிக மிக பொதுவான காதலும், காமமும், காமம் தோன்றும் ஊற்றுக்கண்ணாக சுயநலமும், இன்னும் பல எளிய, தொன்மையான திரையிடப்படாத உணர்ச்சிகளுமே 'அனல் காற்றை' நாம் திகைப்புற வீசி செல்லும் படைப்பாக ஆக்கியிருக்கிறது.

மிக நீண்ட நாட்களுக்கு பிறகு, என்னை ஈர்த்த 'அனல் காற்றின்' சில வரிகள் (சில, அமரத்துவம் ததும்பும் அழகு):

"புதிய வெயிலில் நீராடிய பெருநகரம் என்னை நோக்கி பெருகி வந்தது.

உன் உடல் வழியாக ஒவ்வொரு கணமும் புத்தம் புதிதான பேரழகுடன் நிகழ்ந்துகொண்டிருந்தாய். ஒவ்வொரு கணத்திலும் ஒவ்வொரு பெண்ணை உன் உடலில் கண்டபடி கண்கள் மட்டுமே நானாக பிரமித்து அமர்ந்திருந்தேன். சுசி, எத்தனை நூறு அழகுபாவனைகளின் தொகுப்பு பெண்!

பெண்மையின் முடிவிலா ஜாலங்களில் சிக்கி அழிவதையே ஆணுக்கு இன்பமென வைத்திருக்கிறான் உலகியற்றிய முட்டாள்.

உன்னைப்போல் சிந்தனையிலும் சிரிப்பவர்கள் ஆசீர்வதிக்கபப்ட்டவர்கள்.

நெஞ்சில் இல்லாத புன்னகையை முகத்தில் வரவழைப்பதென்பது எத்தனை சிரமமானது…

மிக நெருக்கமாக ஒன்றோடொன்று பிணைக்கப்பட்ட கணங்கள். பின்னால்செல்லும் ஆட்டை முட்டி முன்னால்தள்ளி நகரும் ஆட்டுமந்தைபோல காலம்…

நாம் மிக நேசிக்கும் ஒருவருக்கு நாமளிக்கும் ஆகச்சிறந்த பரிசே அவர் மிக விரும்பும் ஒரு நடிப்பைத்தான் இல்லையா?

நீ என்னைத் தொட்டிருந்தால் நீர்த்துளி சிறு தொடுகையில் உருவழிவதுபோல் நான் உடைந்திருப்பேன்.

இப்பூவுலகில் இதுவரை மலர்ந்த பெண்களிலேயே நீதான் பேரழகி என்று சற்றும் ஐயமின்றி நான் உணர்ந்த தருணங்கள் எனக்காக உருவாகிக் கொண்டிருந்தன அப்போது…

சொற்களில்லாமல் இரு தொலைபேசிகளுக்கு அப்பாலும் இப்பாலும் சில கணங்கள் நின்றிருந்தோம்.

தன் அம்மாவையும் மனைவியையும் ஒரே சமயம் சேர்ந்து காணும்போது ஆண் ஒரு விசித்திரமான மனக்குழப்பத்தை அடைகிறான்.

காமத்தால் அலைக்கழிக்க விதிக்கப்பட்ட ஆணை அனைவருமே மன்னிக்கத்தான் வேண்டும் சுசி.

ஆண் மனதின் நுண்ணிய மென்பகுதியில் அறைவதற்கு நீ கற்றிருக்கவில்லை. சுசி, அது ஆணுடன் நெருக்கமாக பழகிப் பழகி பெண்கள் கற்றுக்கொள்வது.

மண்ணில் எதையும் நியாயபப்டுத்திவிடலாம். கொஞ்சம் கண்ணீரும் கொஞ்சம் சொற்களும்போதும்."

நன்றி, ஜெயமோகன்.

மனிதம்

உறை மூடிக் கிடந்த நெல்லுக்குள்
உறங்கிக் கிடந்த உயிர்
உணர்ந்தது ஒரு நாள்
யார் வயிற்று உணவு நான்
எந்த விதையின் ஆதி நான்
புதைந்தழியும்
அந்தக் கணத்திலும்
தோன்றி நிலைக்கும்
மற்றொரு உறை
மற்றொரு உயிர்

"நான் கடவுள்" - ஒரு விமர்சனம்

சிங்கப்பூரில் பார்த்த இரண்டே கால் மணி நேர படத்தில் (மூன்று பாடல்கள் இல்லை; மற்ற எதெல்லாம் இல்லை என தெரியவில்லை) முதலில் எழுந்த எண்ணங்கள் முதலில்:

பாலா இன்னும் கொஞ்சம் சீரியஸ் -ஆக எடுத்திருக்கலாமே? பிச்சைக்காரர்களின் வாழ்வு பரிதாபம் ஊட்டவில்லை சரி. ஆனால் வேடிக்கையாகவும் இருந்திருக்க வேண்டாமே? ஏறக்குறைய அனைத்து முக்கிய கட்டங்களிலும் நகைச்சுவை மிளிர பேசுவது காட்சியின் அடர்த்தியை குறைக்கிறது.

அகோர கால பைரவன் என்றால் அடித் தொண்டையில் ஏன் பேச வேண்டும்? அம்சவல்லி பிச்சை எடுக்கும்போது பாடும் பழைய தமிழ் திரைப்பட பாடல்கள் ஏன் அந்தந்த ஒரிஜினல் பாடல்களாக இருக்க வேண்டும்? ஏன் அந்த கதா பாத்திரத்தின் குரலில் இருந்திருக்க கூடாது?

ஏழாம் உலகம் படித்து விட்டு படத்தை பார்ப்பதிலும் ஒரு சிக்கல்.
கோலப்ப பிள்ளையின் நார்மல் முகம், தந்தை முகம், கணவனின் முகம் என பல நினைவுகள் ஓடுவதை படம் பார்க்கும்போது தவிர்க்க முடியவில்லை - அந்த முகங்களுக்கும் அவரின் தொழில் முகத்திற்கும் உள்ள முரணே அந்த கதையில் இருந்த ஷாக் வேல்யு. தாண்டவனின் அந்த முகங்கள் இல்லாதது கதையின் பிடிமானத்தை அசைக்கிறது. ஒரு வேளை ஏழாம் உலகம் படிக்காமல் பார்த்திருந்தால் வேறு மாதிரி படுமோ என்னவோ?

ருத்ரனுக்கு கஞ்சா குடிப்பதையும் நீரில் மூழ்கி எழுவதையும், பல வித நிலைகளில் யோகம் புரிவதையும் தவிர (கிளைமாக்ஸ் தவிர) வேறு அழுத்தமான உணர்வுகளை உண்டாக்கும்படி காட்சிகள் இல்லாமலிருப்பது ஏமாற்றமளிக்கிறது.

'நான் கடவுள்' என்ற பதத்திற்கு இன்னும் கதை மாந்தர்கள் மூலமாக நிகழ்வுகளையும், விளக்கங்களையும் கொடுத்திருக்கலாமோ?

காசியின் அந்த அசாதாரண சூழலுக்கும் தாண்டவனின் அந்த பிச்சை கிடங்குக்கும் இடையே ஏதோ ஒரு இணைப்பு இழை ஓடுகிறது என்றாலும் சூக்குமமாக அதை புரிந்து கொள்ள முடியவில்லை.

பின் பாதியில் வரும் காட்சித் தளங்களில் மாற்றம் இல்லாமல் ஒரே படிக்கட்டு, கற்கள், புதர்கள், ருத்ரன் வசிக்கும் பாழடைந்த கோவில் என்றிருப்பது வெறுமை கூட்டுகிறது.

இனி, இப்படி ஒரு கதையை சொல்ல பாலாவால் மட்டுமே முடியும். ஜெயமோகனின் வசனங்கள் கூர்மை; ஆர்தர் வில்சனின் ஒளிப்பதிவு அற்புதம்; இளையராஜா - முற்பாதியில் தோற்கருவிகளும், சிம்பல்சும். பிற்பாதியில் வயலின்களின் சாம்ராஜ்யம். ராஜா கொண்டுவந்திருக்கும் தொழில் நுட்பம், காட்டியிருக்கும் நேர்த்தி மற்றும் கதையின் புரிதலும் அழுத்தமும் மிக மிக உயர்தரம். இன்று இந்திய இசை சூழலில் இந்த படத்திற்கு யாராவது இசை அமைத்திருக்க முடியுமா என்று எடை போட்டால் கிடைக்கும் பதிலில் ராஜாவின் மேதமை தெரிந்து விடும்.

இன்னும், ஒப்பனை கலைஞர்களின் உழைப்பு மெச்சும்படி.

"வாழ இயலாதவர்களுக்கு நான் தரும் மரணம் வரம்; வாழ கூடாதவர்களுக்கு தரும் மரணம் சாபம்" - இந்த கான்செப்ட் தெளிவுபட சொல்லப்பட்டிருப்பதாக எண்ணலாம். ஆனால் மரணம்தான் இயலாதவர்க்கும், கூடாதவர்க்கும் விடையா? வாழ்தல் என்பதற்கு என்ன பொருள்?

ஒரு வேளை, ருத்ரன் என்பதால்தான் மரணம் விடையோ?

Published Poems in Uyirosai

Poems published in 'Uyirosai' - by Manushyaputhran

http://www.uyirmmai.com/Uyirosai/Contentdetails.aspx?cid=583

http://www.uyirmmai.com/Uyirosai/Contentdetails.aspx?cid=617

http://www.uyirmmai.com/Uyirosai/Contentdetails.aspx?cid=645

Letters to Jeyamohan - 4

அன்புள்ள ஜெயமோகன்,

சில கருத்துகள் தீவிரமாக இருந்த போதிலும், உங்கள் பதிவில் இருக்கும் மத, மொழி தாண்டிய நேர்மை சுடுகிறது. அத்தனையும் சத்தியம். போன வாரம் தன் சாரு நிவேதிதாவின் 'இந்தியா குப்பை; தேறாது' என்னும் பதிவை ஏறிட நேர்ந்தது.
வயிறு எரிந்தது.

இன்னும் கொஞ்சம் ஆழ்ந்த தேடுதலோடு இந்த பதிவை நீங்கள் முன்னகர்த்த வேண்டும் என்பது என் விருப்பம்.
கூறியிருக்கும் வெளி சக்திகள், ஆயுத பண பலங்கள், இங்கு குழி தோண்டும் 'நமது சொந்த சகோதரர்கள்', மற்றும் போலி அறிவு ஜீவிகள் அனைத்திற்கு நடுவிலும் ஒரே பலம், நாமும் நம்மை போன்ற என் நாட்டை நேசிக்கும், அதன் பண்பை விரும்பி போற்றும் மக்களே பெரும்பான்மை என்பதே.

"ஒரு தேசத்தின் அறிவுஜீவிகளில் பெரும்பான்மை அந்த தேசத்தின் பாரம்பரியத்தை அழிக்க எண்ணுவதும் ,அதுவே முற்போக்கு என்று அங்கே நம்புவதும் வேறு எந்த தேசத்திலாவது உள்ளதா?" - ஒரு கொடுங்கோன்மை தேசத்திலோ அன்றி வறிய செயலற்ற அன்றி கருத்து சுதந்திரம் சிறிதும் அற்ற ஒரு நாட்டிலோ இவ்வகையான நிலை நீடிப்பதை புரிந்து கொள்ள முடியும்.

இந்நாடு அழிகிறது, அடக்குமுறை தாண்டவமாடுகிறது என்பதற்கு நேர்மையற்ற அழிவு சக்திகளால் என்ன ஆதாரம் கொடுத்து விட முடியும், அவர்களது "ஒருவரை ஒருவர் சொரிந்து கொள்ளும்' சுகத்திற்காக செய்வதை தவிர?

மிக்க உணர்ச்சி பூர்வமாகவெல்லாம், "ஆயிரம் கைகள் மறைத்து நின்றாலும் ஆதவன் மறைவதில்லை; ஆணை இட்டே யார் தடுத்தாலும் அலை கடல் ஓய்வதில்லை" என்றெல்லாம் கூவ வேண்டியதில்லை.

பொருளாதார, அரசியல் சமூக ரீதியின் படி பாரதம் இன்னும் இருபது வருடங்களில் உலகின் இரண்டாவது பெரிய வர்த்தக மையமாக திகழும் ( சீனத்திற்கு அடுத்தபடி) என்பதை ஐஎம்எப், உலக வங்கி, ஆசிய முன்னேற்ற வங்கி, யுஎன் எனும் கருத்து கூடங்களும், அமெரிக்கா உள்ளிட்ட (இவர்களுக்கு சொறிவதற்கு கூலி கொடுக்கும் முதலாளிகள் உட்பட) அனைவரும் ஏற்று கொண்ட ஒரு நிதர்சனம்.

இவர்களின் அறைகூவல்கள், சதி வேலைகள், பரப்பு கூலிகள் எல்லாம் கடந்த அறுபது வருடங்களாக தொடர்ந்த போதிலும், பாரதம் எவ்விதத்திலும் சளைக்கவில்லையே; நமது விஞ்ஞான, பொருளாதார வளர்ச்சி சுனங்கவில்லையே;

இந்த சக்திகளை பாரதம் அடி பணிய செய்யும்.
அது காலத்தின் கட்டாயம்.

சரவணன்