Chili Cottage, Ubud, Bali

மறத்தல்:பறத்தல்

விண்ணில் பறத்தல்
மண்ணை மறத்தலே

சிறகசைவுகளின் இடையே
மண்ணின் ஈர்ப்பு
தரையிறக்கும் கால்களை

















கூரலகை விண் நோக்கி
எழும்பி விட்டாலோ
மண்ணழிந்து போகும்
அடுத்தொரு காற்றலை வரும் வரை

கொடுங்காற்று
சிறகடர்த்தியை பறித்தாலும்
அலகு விண்ணே நோக்கும்
விசை குறைந்தே பறந்தாலும்
நினைவை சென்றடையும்

சுயமும் இருப்பும்
முயங்கும் வெளியில்
மறத்தலும் பறத்தலும்
மறைந்தே போகும்
இருத்தலும் இறத்தலும்
கரைந்தே தீரும்

Angst, Kierkegaard, Sartre and My Future Novel's Theme

"Angst means a recurrent state of disquiet or dread caused by human awareness that our  future is not predetermined (by God, society or anything else) but must be freely chosen."

- Soren Kierkegaard

Characteristics of Existentialistic Thoughts According to Jean Paul Sartre in Being and Nothingness

• Existence precedes essence
• What is the personal meaning in a traumatized world
• Absurdity of life
• Be responsible for one's own actions
• No God
• Defy conventions
• Maintaining human dignity in a societal failure
• Be concerned with lived experience, not on abstract speculation
• Founded with human connection of life in the world and not from the subjective, detached views

Brief of my novel to explore existential thought processes

Part I

A military officer

Losing his eyesight

Suspended from service for inability

Waiting for the outcome of the trial

                                   - Psychological angst and ramblings

Dismissed from service

Returns home almost blind and shattered

Part II

Flashback

Divorce (tensions in married life)

Part III

Now living with seven year old son and a servant maid

Develops a relationship with the maid

Takes son and maid on a long drive

Son dies in an accident

Survives with maid - serious injuries

                                 - Angst and ramblings

Part IV

Leaves to wander in mountains in search of  peace and himself

Meets many people in psychological encounters

New developments

Failures in relationships and realizations

Part V

Returns home

Affair with maid continues amidst dissatisfaction

Emotional dilemma/tensions with himself and the maid

Questioned by parents and friends

Owns his actions

Marries maid

Existential thoughts

The tale of two Lifebuoy advertisements

A few days ago, I watched two advertisements from Lifebouy - promoting hand washing habits in third world countries, where hygienic practices are just catching up, with growth in education and disposable incomes.

Created by Lowe Lintas, the two advertisements, refreshingly did not highlight the product or its features, but conveyed very powerful messages of the benefits of hand washing.

One set in rural India (Thesgora - a village adopted by Lifebuoy to run its pilot scheme on reducing child deaths due to pneumonia or diarrhea, before the age of 5) and the other in rural Indonesia (Bitobe, near Melang province), the two concepts are truly amazing portrayals of skillful handling of visual media.

Gondappa's Story

This 3 minutes  ad starts with the 5 year-old Muthu running out of his house in the morning to find hand prints in the muddy path leading away from his house. He follows them to find his father walking on his hands along the village's curved  ways. A curious crowd joins this procession. On their way up a hill to a temple, an onlooker from a passing bus, joins the procession which is dancing and singing around Muthu's father's feat of going up the rocky steps on his hands.

Upon reaching the temple, the exalted father informs the priest that his son has reached 5 years that day and indicates that he had just fulfilled the vow to walk up to the temple on his hands when his son survives to his fifth birthday. The curious onlooker from the bus, baffled, gets answered that Muthu is Gondappa's first child to have lived up to 5 years.



A very positive and vibrant approach to the concept has lent the commercial an earthly and rustic feeling. The performances of Gondappa, Muthu, the village elder, crowd, dancing children and the curious onlooker are optimal and the highlight of the commercial is the song 'Naaloru meniyum pozhudhoru vannanum en magan valarugiraan' which runs the entire length of the film.

Capturing the jubilant mood, using only basic South Indian percussions and string instruments, the song in Tamil narrates what parents aspire: a long and healthy life for their children.

Though I liked the commercial for its completeness and positive messaging, there were certain incongruities glaring enough to amaze me on how a world class ad agency could overlook them.

While the story is said to be set in Thesgora - a village in Madhya Pradesh, Central India, obviously the film is shot in Tamil Nadu, a southern state. When the film begins, showing Muthu tracking his father, the passing walls of the houses bear writings in Tamil which clearly establishes the locale and from where the characters belong. Muthu is a Tamil name while his father's (Gondappa) is not which sounds either from Karnataka or Andhra Pradesh.

The BG song is sung in Tamil but characters in the South Indian village speak in Hindi! As Gondappa reaches the temple, the marking on the temple and the priest himself are clearly alien to where the story is supposed to be happening. Very clearly Dravidian looking Gondappa then exclaims in chaste Hindi that his son is 5 years old that day.

What was the expected geo and the target group the agency wanted this film to be marketed to? If the film is meant for South India, then the characters need not have spoken in Hindi. If it has to be in Hindi for the larger North Indian audience, why are the characters named after South Indian men and why a song in Tamil? And why is there a confusion of locales from the beginning to the end of the film?

Nonetheless, the film did move me for its message.

Utari's Story

Unlike Gondappa's film, Utari's is an artistic achievement of great skills in film making.

The 3 minute film details the life of Utari, a young mother, who had lost her child a few years ago. Set in Bitobe, in the Sunda Island of Eastern Indonesia, a fishing village which is now becoming popular for its tourist destinations, the films starts with a Kurasowaesque shot of a village gathering under the parching sun. Utari sensing the heat runs to her hut and fetches water from a stream and waters a tree standing alone next to her house.

The film then goes on to portray how the tree and her life are intertwined: she chasing away buffaloes from eating the foliage, watering, measuring its growth, staying with the tree even when she eats etc. All the while her husband watches her often disapprovingly and once even seems to be scolding her for spending her life with the tree.

Utari buys and makes special playthings and seems to be preparing herself and the tree for a special day. On a classically lit dusk, Utari sits beneath the tree and arranges the playthings, eatables and other stuff while her husband joins her. Instead of chiding her, he tells to go to bed early as the next day was a special day, the tree's fifth birthday. As if to talk to himself, he turns towards the tree and whispers, "Tomorrow is your big day, you will turn five. Sleep well, my son!"

As the film ended there with credits rolling, tears filled my eyes the first time when I watched the commercial. 

We then make it that in Bitobe there is a tradition of marking a tree at the birth of a child and since thousands of children die every year due to diarrhea and pneumonia (5000 to be exact), young mothers like Utari are left with the trees that are marked after their child.

Over subsequent views, I realised that this is indeed a masterpiece in adfilm making. 

There is not one frame or shot in excess. No audible dialogues confirming the universality of the film. Spanning over days, nights, dusks and dawns, the film traverses Utari's timeless bond with the tree and hence her lost child. 

We see a variety of emotions run through the young mother's face - smiling, excited preparation, exasperated in watering the tree under scorching sun, playfully arranging the stuff under the tree and often a whiff of pain when her husband feels that she is neglecting the present (and hence the family) and living in the past...

In the last shot of the film, in which he walks towards her - who is arranging the playthings for the tree's (and hence their child's 5th birthday), her beautiful face goes through a range of emotions - upset when he says she needs to go to bed early, relieved when he says they need to wake up early tomorrow for the big day, happy when he turns and talks to the tree saying that the next day will be a big day and ends with an epic expression which could very well be left unnamed...

Apart from the outstanding photography and editing, the commercial has one of the most original, apt, crisp, moving and native background scores I have seen in ad commercials.

From the high pitched solo Indonesian tribal-sounding male voice to show the desolate village and their lives under the sun in the opening shot to the beautiful rhythm (using Indonesian wood and string arrangements) for Utari's dancing around the tree to the deep bass-filled string in the closing shot where the child's father addresses the tree as 'Nanaaku (my son), there are some six to seven high points in the BG score which are truly marvelous.

This surely is a visual treat to watch, created by a powerful concept, extraordinary performances and high calibre technical craft.

A master class in commercial ad film making!

என் நாள்

தெய்வம் மறிக்கின்ற வழியெனது
சாத்தான் திறக்கின்ற வழியுமெனது

மழை கலங்கும் நீர்த்தேக்கங்களில்
மறையப்போகும் முகங்கள்

எதையோ இழக்க நேரிடுமென்றே
எதையும் சேர்க்காதொழிந்த காலம்

எஞ்சுவன எண்ணும்  விரல்களுள்
கூட சேர்ந்தெண்ணும் காலனின் கைவிரல்

தொலைவில் எனக்கான
அழைப்பு விடுக்கப் பட்டுவிட்டது

எனக்கேயான என் பெயர் பொறித்த
மாற்றவியலா அழைப்பு

பிறந்ததும் செய்யத் துவங்கும்
பருவந்தோறும் எண்ணி எழுத்தேறும்

நிறமும் செம்மையும்
நிதமும் மாற

மறிக்கின்றதும் மரிக்கின்றதும்
கரைகின்ற நாள்

என் நாள் அதுவென்
அழைப்பின் நாள்

வெண்முரசு - 'நோக்கங்களின்' தகுதிகள்

“ஞானம் என்பது அடைவதல்ல, ஒவ்வொன்றாய் இழந்தபின்பு எஞ்சுவது….”

அன்புள்ள ஜெயமோகன்,

வணக்கம்.

வெண்முரசு படிக்கும்தோறும் விரிந்து வருகிறது. மகாபாரதக் கதையை முழுமையாக அறிந்திருக்க வேண்டியவர்கள் இந்தியர்கள் மட்டுமல்ல ஒவ்வொரு மானுட பிறவியுமே.

தத்துவ விளக்கங்கள், அறநெறிகள், உளச் சிக்கல்கள், ஆண் பெண் உறவுகளின் வெவ்வேறு படி நிலைகளில் அவரவர் கடமைகள் - என இக்காவியத்தில் இல்லாதது என்ன இருந்து விட முடியும்?

நடையழகும் மொழிச்சுவையும் கூறலின் அடர்த்தியும் முன்பின்னாக கிளைக்கதைகளை இணைக்கும் நேர்த்தியும் மனதை ஏதோ செய்கிறது. இந்தியனாகவும், தமிழ் அறிந்தவனாகவும், ஜெயமோகனை படிப்பவனாகவும் இத்தொடர் என் மன எழுச்சியையும் பெருமிதத்தையும் ஒவ்வொரு நாளும் தொட்டுத் திரும்புகிறது.

“ஞானம் என்பது அடைவதல்ல, ஒவ்வொன்றாய் இழந்தபின்பு எஞ்சுவது….”

இவ்வரியை சிந்திக்காத நாளேயில்லை.

ஞானம் அடைதல்; ஞானம் சித்தித்தது என அதை ஒரு பெறுபொருளாக, வெளியிருந்து உட்சேரும் கூறாக எண்ணி வந்ததற்கெல்லாம் மாறாக, அனைவருக்குள்ளும் எப்போதும் இருந்து கொண்டிருக்குமொன்றெ அது; பல்வேறு மாயைகளும் அறியாமைகளும் இன்ன பிறவும் களைகையில் மிஞ்சுவதே என்ற கருதுகோள் என்னை பொறுத்த மட்டில் ஒரு பெரிய திறப்பு.

இத்தனை லௌகீக இடையூறுகளுக்கிடையேயும் மேலும் மென்மேலும் இவ்வரியின் உட்சென்று சிந்திக்க உங்கள் வெண்முரசு ஓர் உந்துசக்தி.

பத்து வருடங்கள்! தினமும்!
இது ஒரு வேள்வி.

தானறிந்ததை தன்னை ஈர்த்ததை தான் கூற முடிவதை தன்னை உருக்கித் தருவதென்பது நான் கண்டிராத ஒன்று.

இதற்குள் என்ன சுயலாபம் இருந்து விட முடியும்? பிர்தௌஸ் கேட்டது போல் என்ன 'நோக்கம்' இருந்து விட முடியும்?

அந்த 'நோக்கம்' கேள்வியும், இன்றைய தமிழ் பொதுச் சிந்தனையில் எழுப்பப் படப் போகும் உள்ளர்த்தங்களும் எதிர் பார்க்ககூடியவையே என்றாலும் மிகக் குரூரமாக, வக்ரமாக உணர்ந்தேன்.

எத்தகைய உழைப்பு!

காலை சிங்கப்பூரில் 7 மணிக்கு படிக்க முடிகிறதென்றால் இந்தியாவில் 4.30 மணிக்கு பதிவேற்றப் பட வேண்டும். கேள்வி கேட்பவர்கள் இது போன்றதொரு அர்ப்பணிப்போடு ஏதேனுமொன்றை படைத்து விட்டு கேட்கும் தகுதியுடன் கேட்கலாம் என்ற சுய உணர்வு இருக்காதா?

அது போன்ற 'நோக்க' கேள்விகளுக்கு நீங்கள் மீண்டும் மீண்டும் பதிலளிக்கத்தான் வேண்டுமா?

சரி, அப்படியே இந்தப் படைப்புக்குப் பின் உங்களுக்கு ஓர் இந்துத்துவ நோக்கம் (கேட்பவர்களின் நோக்கங்களோடு முரண்படுவதாக இருந்தாலும் - மகாபாரத காவியத்தை இந்து காவியம் எனல் எவ்வளவு முட்டாள்தனமாக பாமரத்தனமாக இருப்பினும்), இருந்தால்தான் என்ன தவறு?

ஒரு படைப்பாளன் தான் விரும்பும், நம்பும் ஒரு கொள்கைக்காக தன் படைப்பூக்கத்தின் உச்சத்தில் விளம்பரம் விழையாமல், இயக்க சார்பும் ஆதரவுமில்லாமல், வருவாயின் வழியாக இவ்வெழுத்தை எண்ணாமல், இந்த படைப்பும் உழைப்பும் தருவதென்றால், அந்தக் கொள்கையும் அந்த அர்ப்பணிப்பும் அழியா அர்த்தம் பெறுகிறதல்லவா?

உங்கள் நோக்கங்களை சந்தேகிப்பதற்குமுன் அவரவர் நம்பும் நோக்கங்களுக்காக வருடக் கணக்கில் உழைப்பை செலுத்தி விட்டு உங்களை கேட்பதே முறையல்லவா?

உள்நோக்கங்கள் நிறைந்த, கையாலாகாத, தகுதிகளற்ற வினைகளை புறந்தள்ளி விட்டு, தயவுசெய்து உங்கள் நேரத்தையும் திறனையும் இம்மாகாவியத்தை வடிப்பதில் செலுத்துங்கள்.

மற்றபடி, புரிதலுக்காக அவ்வப்போது நீங்கள் விடையிறுப்பது சரியே எனினும், கூறியது கூறல் வேண்டுமா?

உங்கள் முயற்சியின் உன்னதம் வெற்றியடைய வாழ்த்தும்,

சரவணன்

How to do Effective Intermittent Fasting the (South) Indian Way?

Following up from the previous two articles, inspired by BBC's Peter Bowes, I have set upon to find how to do this on a regular basis instead of an aggressive 5 day calory-reducing intermittent fasting.

A good research yielded very doable diet plan for an avid South Indian food follower like me. 

According a website called diet burp, this is how we start:

Personalising a South Indian diet plan for weight loss

To make a south Indian diet plan for yourself, follow the following steps

• Calculate your BMR (Basal Metabolic Rate) to know your basic calorie requirement.
• Calculate your BMI to know how over weight you are and how much you really need to lose to be healthy.

I started with my own.

My height: 5'10 inches, age: 44 and current weight: 72 kgs.

My Basal Metabolic Rate (BMR) is now 1460 cal/day

My Body Mass Index (BMI) is now 18.5% - 25% - Normal 

My Body Fat Index (BFI) is now 18.3% - Average, fitter range would still be in 14 - 16%

To maintain my current weight, I need to be taking in 2007 cal/day, which I believe I am overdoing a bit as the weight steadily is increasing the last two years from 67 kgs to the current 72 kgs.

To loose an approximate 0.5 kg/week, I need to bring the calorie intake to as close as possible to the BMR - around 1500 calories/day.  

By the above calculations, I should be able to loose 2 kg/month and 4 kgs in two months and get closer to my earlier weight, but yes, this is not intermittent but all 30 days in the month.

Aggressive it might sound, but in total resonance to Peter Bowes' clinical trial suggestions.

Now the suggestions from the Diet Burp website:

South Indian Diet Plan for Weight Loss (1200 calories)

Food Item	Amount	Calories (kcal)	Protein (g)
Early Morning Lukewarm water with lemon	1 cup
Tea (without sugar)	1 cup	35	4
Marie biscuits	2	56
Breakfast Ragi ganji/Rava ganji	1 glass	100	2
or Idli with Sambar	2 no	150	4
or Neer dosa with Coconut chutney	2 no	150	3
Mid-morning Fruit salad	1 m bowl	40	-
Green tea (without sugar)	1 cup	35	4
Lunch Ragi ball ( 2 no ) /steamed rice	1 bowl	200	6
Koshimbiri	1 bowl	30	2
Bus saaru	1 bowl	50	3
Cabbage palya	1 bowl	50	1
Evening Green tea (without sugar)	1 cup	35	4
Wheat rusk	2	120	6
Dinner Chapati (without oil)	2	200	6
Bhendekai gojju	1 small bowl	100	4
Curd	1 small bowl	30	1.5
Total	———	1131 kcal	45.5 g

The above mentioned South Indian diet plan for weight loss is a sample plan for how a 1200 cal South Indian diet plan for weight loss looks like.  

Of course you can add up a lot of options based on the right choice of veggies. like for example instead of Bhendekai gojju with Brinjal / Onion / Tomato etc.

I, on my part, replaced the tea with black coffee with no sugar (10 cal) and morning breakfast with a cup of skimmed milk and 4 spoons of oats which adds up to 125 calories (Milk -100 cal and oats - 25 cal) which is better than Idly and Thosai.

The benefits of Indian Regular Controlled Diet as against Intermittent Fasting

- Multiple options of cuisine and food

- Not intensive 500 cal/day, 5 day course for a month

- But a regular food-life style pattern

- Can be cooked at home or eaten at restaurants, unlike the intermittent fasting food regime which Peter Bowes claims cannot be cooked but needs to be ordered

- Flexible calorie intakes in relation to the improvement in weight loss

As per the recent findings of how Indian subcontinent owing to its veg-based diet has far lesser obesity and obesity-induced diseases, it is imperative that we turn to our traditional ways of creating a sustainable food style.

Keeping the compelling scientific findings from the clinical trials of Peter Bowes, I believe this is really important to lead a disease free, healthy ageing life just by following simpler and efficient calorie intakes - 1000 - 1500 cal/day.