Haven’twe all seen enough farcical interviews with celebrities, dishing out the same
archaic questions with formulaic patterns and clichéd expressions? Have we not wondered
on the credibility and the preparedness of the interviewers? On why interviews can’t be more thought
provoking? On why can’t, instead of being superficial on issues or delving
on only the laurels of the interviewee, the interaction be honest and bring out the
unknown secrets of the accomplished who is sitting across the table?
I
have seen scores of such empty conversations laden with empty euphemisms or
stage-managed outpouring of emotions. This is so true, especially with Indian
filmdom and more so in the Tamil filmworld.
In
previous interviews of Ilaiyaraja, as always is the case, questions were asked
by lesser mortals on how he wrote that score or this; how he met that director
or this musician; how he felt about that success or this failure.
None
had ever moved closer to the man’s genius or for that
matter ever attempted to unravel the mystery surrounding his working style,
thought processes in writing music and only felt too enamoured to unfacade his
philosophical utterances.
Till I saw Gautam Vasudev Menon’s interview with
Ilaiyaraja in the pretext of Neethaane En Ponvasantham’s audio launch, this remained so true that I started watching this interview with oh-no-not-again feeling.
I
was wrong. Pleasantly so.
The
interview, which lasted 45 minutes in all, was refreshing, eloquent and was a well-planned
search of Ilaiyaraja’s musical philosophy.
All
that I had longed to know about his creative process, his comfort zones and his
understanding of music and its creation was queried by Goutam. Goutam was a class
act in the process, equal in task, in the unnerving presence of Raja and deftly stayed clear of the 'throw-you-off-the -guard' philosophical expressions of Raja.
The thoroughness of Goutam’s
seemingly questionnaire (though he never looked at one), stemmed
from the fact that he is an accomplished writer himself. His eloquence was
to the fore when his questions, even when they were long and were about complex themes, as it was clear and precise in argument too. His style was not flowery, not rustic and
not at all adulatory.
Raja,
on the other hand, was relaxed, welcoming and approving of Goutam’s
searching questions. It was as though he was waiting for such a moment to
happen and was ready to share his understanding of music and its creation. Surprising, as Raja is known for his uninteresting interviews where he usually turns out to be a nervous man, always ready to jump at a discordant
note or return back to his disarming philosophical reverse questioning mode.
Probably
the rarity of the musical score of Neethaane En Ponvasantham, as he admits, did
the trick.
Raja’s thought process in
creating music
There
are certain elements, which he describes as his basis while writing music,
while Goutam asks him pointedly about the thought process.
“I
need to be true to myself first”, says Raja and continues, “I should not fall
into any fixation that a given director needs/deserves this music”. This, I feel,
has more toward his equality and commitment to all the directors with whom he had worked - irrespective of their merits, and towards his own creative conviction. He further elaborates that he should not have any motivation
while he starts writing the music! A very deep observation. Best understood by a factual expansion of his first statement - which he does not show any emotion to the cast, crew or
budget or to any other extraneous parameters but is only commissioned on the theme
and what it demands from him.
“Music
should happen on the spot; at that moment”, he says, an often repeated system of Raja, this time with an analogy. “A sculpture transforming at the hands of
the sculptor, freezes in time when it attains its finality. It stays that way for centuries to come; music should happen and it happens to me
thus. It has to flow spontaneously”.
Discerning the Discipline and
Dedication in Music Creation
When
Goutam admits that his understanding of music was defined by Raja’s songs through his youth, he also mentions
that he was hesitant to approach the man with whose music he grew up with. He
was only waiting to attain a stage (after 12 successful films) when Raja would feel comfortable working with
a him, now a seasoned creator, a successful one with a reasonable music-to-visual sense.
“The creation and presentation of NPV’s
(Neethaane En Ponvasantham) music is a new experience to me; it has never
happened to me with anyone…” was what Raja says - a very strong statement for a
man whose career had spanned more than 36 years and with scores for over 950 films.
“I
know the dedication of the musician to his instrument; I also know how it
should sound when a group of musicians play a single note in unison,” defining
the musical discipline, which he is often feared for.
The Process of Writing Music
Raja’s
method of writing scores is self-balanced, he says. The aural volumes of different
instrument sections are built into the score and hence the engineers do not need to balance the volumes after the recording. He further explains that as he writes the score, he
decides, again spontaneously, which instruments groups need to be engaged at which point, and
how many instruments are needed in each group. It was amazing when he said that for a
certain song in NPV he had originally written the music for 12 string instruments but on inspecting the recording theatre, he had to cut down on the number of violins to engage as he felt so many would sound harsh.
Musical Genre of Neethaane En
Ponvasantham
“I
realized that I am capable of writing this kind of music after I finished writing this…” said
Raja. He and Goutam discuss about how the Hungarian conductor and the British
musicians and engineers, while working for the NPV album, had said that the music was not
western classical music nor could it be classified as Indian music.
“Watch
out for this new genre of music, Goutam. This sounds new. And this is Raja’s music”
was what the conductor from Budapest had said. “This is world music and you cannot name it”, should have been nostalgic to Raja’s ears who had called his
first non-film album, ‘How to name it?’ 25 years ago.
Differentiating between Similar Situations and Creating New Musical Scores – Avoiding ‘Musical Intention’
How
does he differentiate between what to offer for a specific situation –even when he had to listen to hundreds of directors demanding thousands of tunes for romantic scenes? How had he ensured that he delivered a different sounding song every time?
Here
is where the mastery, the unbelievable precision and the razor-sharp memory weigh in. While writing
the score, he says he could realize whether the incumbent tune resembled any of his other tunes. What results is a spontaneous rendering of an alternative tune. “There
should be no intention” he says.
The Musical Journey
“How
can I define? I have lived my life. I followed it, committed mistakes, learnt
from them and disciplined myself”, Raja muses. Philosophically, he states that,
“Raja is dead. I am lost. How can I bear myself praising myself? Haven’t I learnt
only this much? With
all my limitations, I do not know how my composition pours out as music. The moment I could decipher that mystery, I will stop”.
Resonance with the Masses
Thousands
everyday listen to his music. He has provided solace and happiness tomillions through his compositions. How
does he see this contribution?
A
wonderful analogy then flows from the Maestro. He uses the ‘Alpha Rhythm’
principle which states that one of the two instruments, placed close to each
other, will resonate in accordance, when the other is strung – if both are in
tune.
He,
another rarity of this interview, muses, “In the beginning (of my career), I used
to wonder. After the success of Annakili (his first film 36 years ago), I used
to ask myself - why do the masses like this music? Why do they accept that this
is good? I have not canvassed them. I did not persuade them to listen to my music. Yet why are they loving this?
In
a profound statement, Raja then declares that that was not him who made the
millions happy by providing the music. It was the people who have made
themselves happy by identifying themselves with his music. His music was
theirs. They were already attuned and his music touched that right concordant
note.
Profound
indeed. And brilliantly presented.
Legacy of Raja’s Melodies
Signifying
the anguish of many original creators who feel that the current generation is often fed with lesser music – living the short-lived life purely by the packaging and by the different sounding
recording, Goutam felt that ‘this (Raja’s) is music; this is classic; and this is style. This should be taken to
the younger generation. In a bold new sound, Raja's melodies, as heart and soul,
will be the new music of the new generation.’
“I
want to talk to them. Interact with them. I want to reach out to the people and
pass my experience to the future generation”, Raja’s statement concludes as the well-choreographed interview draws to a close.
I
could see that it was Goutam’s easy approach which made the great man reveal so
much about his beliefs and processes. The interview, I am sure, would have been
a first for Raja too, as he often emphasizes about the uniqueness of NPV's music and about its
creation process.
எத்தனையோ விமர்சனங்கள், தாக்குதல்களைத் தாண்டி விருமாண்டி வெளிவந்த அந்த காலகட்டத்தை நினைவு கூர்ந்து...
அந்தத் திரைப்படத்தை எத்தனைக் கோணத்தில் பார்க்க முடியுமோ அத்தனைக் கோணத்திலும் பார்த்து விமர்சனங்கள் வந்ததுண்டு. தேவரினத்தை தூக்கிப் பிடிக்கும் கதை, தென் தமிழகத்தில் நிலவும் கடிய சாதிய அமைப்பை விமர்சிக்கும் படம், இனக்குழுக்களுக்குள் பலியாடாக மாறியலையும் இளைஞர்களின் கதை, மடிந்து வரும் விவசாயத்தை பற்றிய விமர்சனம், காவல் துறை/நீதித் துறை/சிறைத்துறைகளுக்குள் நிலவும் ஊழலைப் பற்றிய விமர்சனம்...
இது போக, அந்தத் திரைப்படமே தன்னை அடையாளப்படுத்திக் கொள்ளும் 'மரண தண்டனைக்கு எதிரான பிரச்சாரம்' என்பதுவும் ஒன்று.
ஆனால், பற்பல வருடங்கள் கழித்து மீண்டும் விருமாண்டியை மீண்டும் பார்த்த போது இயக்குனர் கமல் ஹாசன் அந்த கதைக்குள் பொதிந்திருக்கும் ஒரு மிக அழகிய காதல் - எவ்வித தயக்கங்களுமில்லாத, நேரடியான, உணர்வுபூர்வமான, அதனாலேயே பச்சை வாசனை அடிக்கிற காதல், என்னை தாக்கியது.
என்னைக் கேட்டால் மேற்கூறிய விருமாண்டியை பற்றிய அத்தனை அடையாளங்களையும் மீறி, தமிழ் திரையில் வந்த மிக உணர்வு பூர்வமான ஒரு காதல் கதை என்று ஐயமில்லாமல் கூறுவேன். படத்தின் நீளக் கணக்குப்படி பார்த்தால், அன்ன லட்சுமியும் விருமாண்டியும் திரையில் காதலர்களாக வரும் பகுதி மிகக் குறைவு. ஆனால், அவர்களின் பாத்திரப் படைப்புகளும், வசனங்களும், அபிராமி-கமல் நடிப்பும் என் புலனில், அன்ன லட்சுமி-விருமாண்டி காதலை செதுக்கி விட்டன.
மிகக் குறைந்த உரையாடல்கள்...
இத்தனைக்கும், அவர்களிருவரும் ஒன்றாக இருக்கும் போதெல்லாம் அவனின் துடுக்குத் தனமான பேச்சே முன்னிற்கிறது; அவளின் வெட்டி விடும் வார்த்தைகள். நெருக்கம் கூடக் கூட, அவன் அவளிடம் தன் இயலாமைகள், ஆதங்கங்கள், பொருமல்கள் என தன்னைத் திறக்கிறான். அவள் மெதுமெதுவே ஒரு தோழியாக மாறுகிறாள். கொலைகள் நடக்கும் போது, கிணற்றுக்குள் அமர்ந்து, அன்னலட்சுமியின் மடியில் தலை புதைத்து விருமாண்டி அழுதவாறே பேசும் இடம்!
ஊரை விட்டு கிளம்பி, நள்ளிரவில் நிலவொளியில் காட்டுக்குள் முயங்கும் போதும் ஓர் ஆழமான புரிதலே வெளிப்படுகிறது. அவள் நகத்தால் தன் மார்பில் காயமேற்படுத்தி காமம் கூடக் கூடும் காட்சியில், அப்படியோர் அந்தரங்கத்தை, காதலின் தனிமையை, வஞ்சிக்கப்பட்ட காதலை நான் எப்போதும் உணர்ந்ததில்லை.
யன்னல் கம்பிகளை பிடித்தவாறு நிலவை ஏக்கத்துடன் பார்த்து நிற்கும் புதுக் காதல் மனைவியை, விருமாண்டி கேட்கிறான் - 'என்ன விசனமா இருக்க? என்னடா, இப்படி ஒரு அசட கல்யாணம் பண்ணிக்கிட்டோமேன்னு நினைக்கிறியா?'. ஊரே பயப்படும் சண்டியர், சல்லிக்கட்டு காளையடக்கும் வீரன், ஊரில் பெரிய பணக்காரர்களில் ஒருவன் - கதை முழுதும் மற்றெல்லாவரிடமும் இதுதான் அவன் முகம்; முகங்கள். அவளிடம் மட்டும்தான் - அவன் தன் சுயத்துடன் நிற்கிறான். அவளை முழுமையாக நம்புகிறான்; விளையாட்டுதனத்துக்கும், சிரிப்புக்கும், குறும்புகளுக்கும், நையாண்டிக்கும் இடையே எப்போதும் அவன் கண்களில் அவள் மேலான மதிப்பும் (ஆம், மதிப்பு), நேசமும், காதலும் வழிந்து கொண்டேயிருக்கிறது.
காதலி/மனைவி இறந்து நாயகன் தனித்து வாழும் எத்தனை படங்களை பார்த்திருப்பீர்கள். விருமாண்டி, படத்தில் பேச்சு போக்கில் - 'அன்ன லட்சுமி இல்லாத வாழ்க்கை', 'அன்ன லட்சுமி இல்லாத இந்த வாழ்க்கை', என்று கூறுவதில் தெரியும் அவன் உணர்வு; அவன் நேசம்; அவர்களின் காதல். 'என்ன பெத்தா! (என் தாய் - அன்ன லட்சுமியை சொல்கிறான்), அவ இருந்தா, நான் இன்னிக்கு இந்த நிலைக்கு வந்திருக்க மாட்டேன்', என்று அவன் கூறும் போது என் மனதில் எழுந்த உணர்வுகளுக்கு வடிவமில்லை.
ஏஞ்சலாவிடம், சிறைக்கூடத்தில் தன் கதையை விவரிக்க ஆரம்பிக்கும் போது கூட, அன்ன லட்சுமியிலிருந்துதான் அவன் விவரணை தொடங்குகிறது. (மாறாக, கொத்தாளன் அவன் கதையை கூற ஆரம்பிக்கும்போது, தன் குல பெருமை, தன் ஊர் பெருமையில் தொடங்கி விருமனை பழிசொல்லி நகர்வதைக் காணலாம் - இது போல் படம் முழுதும் அவ்வளவு ஒப்புமை விவரங்கள் பொதியப்பட்டிருக்கிறது) மார்பில் அவள் நகத்தால் கீறி ஏற்பட்ட வடுவைக்காட்டி, "இது என்ன தெரியுதா? என்னோட ஆயுள்ரேகை;என் விதி; அன்ன லட்சுமியோட ஞாபகம்; அவ நகம்" என்கிறான்.
ஒரே ஒரு வடு - ஆயுள் ரேகையாகவும், விதிக் கோடாகவும், காதலியின் ஞாபகமாகவும் மாற வேண்டுமென்றால் அந்த காயமும் அதை உண்டாக்கிய காதலும் என்ன வலுவும், வலியும் நிறைந்ததாக இருக்க வேண்டும்! அந்த காட்சியில் ராஜாவின் பின்னணி இசை அத்தனை அவலமும், தன்னிரக்கமும் கூட்டி மறக்க முடியாத நிகழ்வாக மாற்றி விடுகிறது.
என்ன ஓர் உண்மை! வெளிப்பாடுகளில் அற்புதமான நேர்மை!
கொத்தாளத் தேவர், நல்லம நாயக்கர், கொண்ட ராசு, கோட்டைச் சாமி - என ஒவ்வொரு பாத்திரப் படைப்பும், எடுத்துக் கொண்ட கதைக்கான நேர்மையின் உச்சம். இதில் கொத்தாளத் தேவர், நல்லம நாயக்கர் இவ்விருவரிடையே உள்ள போட்டியை - நல்லம நாயக்கரின் வார்த்தைகளிலோ, அவரது ஆட்களின் வசனமாகவோ, கமல் நிரூபிக்கவில்லை. விருமாண்டி - கொத்தாளன் இருவரின் கோணங்களில் சொல்லப்படும் கதையிலும் அதுதான் நிலை. கத்தி மேல் நடப்பது தான் இது! தென் தமிழ் நாட்டில் முக்கிய சாதிய அமைப்பாக விளங்கும் முக்குலதோரியிடையே ஏற்றுக் கொள்ளப்பட்டு விட்ட கதைஅமைப்பு, கமலின் திரைக்கதை அமைப்புக்கு ஒரு சான்றே.
கொத்தாளன் மற்றும் விருமாண்டியின் பாத்திரங்களின் உளவியல் கூறுகளை, இத்திரைக்கதையின் மூலமாகவும், உரையாடல்கள் மூலமாகவும் ஆய்ந்து யாராவது எழுதினால், நல்ல திரைகதை மற்றும் பாத்திர படைப்புகளுக்கு பழகுவோர்க்கு உதவியாக இருக்கும்.
கொத்தாளனின் பாத்திர வார்ப்பு - தமிழ் திரைப்படங்களில் இல்லாத ஒன்று; இனியும் வரும் என்று தோன்றாத ஒன்று. மூக்குத்துவார முடி திருத்தி, அக்குள் மயிர் வழித்து, எப்போதும் நீறணிந்து, சுத்தமான உடைகளில் - வஞ்சமும், வெறியும் வழியும் வார்த்தைகள்! என்ன ஒரு நடிப்புத் திறன், உயரிய நேர்த்தி!
இதற்கிடையே, விருமாண்டியின் (கொரிய திரைப்பட விழாவில் "ஆசிய சிறந்த திரைப்பட விருது' வழங்குகையில் குறிப்பிட்டது போல்) சிறப்புகளில் மிக முக்கியமானதொன்றாக நான் கருதுவது - பேச்சியம்மா, பேய்க்காமன் முதலிய நாட்டார் காவல் தெய்வங்களின் பின்னணியும், பூசைகளும், நம்பிக்கைகளும், பாடல்களும் படத்தில் பயன்படுத்தியிருக்கும் விதம் விருமாண்டி காலம் கடந்த நிற்கும் வாய்ப்பை உருவாக்குகிறது.
பாடல்கள், பின்னணி இசை, தள அமைப்பு, படப்பதிவு - போன்றவற்றின் ஆதிக்கம் தெரியா வண்ணம் கதையும், பாத்திரங்களும் இருந்தும் ராஜாவின் அற்புத பின்னணி இசை - சிறைக்கூட காட்சிகளில் அபாரம்.
கமல் என்ற அரிய கலைஞனிலும், அரியதாகவே கைகூடும் வெளிப்பாட்டு நேர்மை 'விருமாண்டி'யை ஓர் உன்னத காவியமாக்குகிறது.
.jpg)
.jpg)
.jpg)
என்னைக் கேட்டால் மேற்கூறிய விருமாண்டியை பற்றிய அத்தனை அடையாளங்களையும் மீறி, தமிழ் திரையில் வந்த மிக உணர்வு பூர்வமான ஒரு காதல் கதை என்று ஐயமில்லாமல் கூறுவேன். படத்தின் நீளக் கணக்குப்படி பார்த்தால், அன்ன லட்சுமியும் விருமாண்டியும் திரையில் காதலர்களாக வரும் பகுதி மிகக் குறைவு. ஆனால், அவர்களின் பாத்திரப் படைப்புகளும், வசனங்களும், அபிராமி-கமல் நடிப்பும் என் புலனில், அன்ன லட்சுமி-விருமாண்டி காதலை செதுக்கி விட்டன.
.jpg)
.jpg)
