ஞானஸ்நானம்

அதோ,

அந்த வனாந்திரம்...

ஈரத்தோடு கூடிய

இலைகளின் மேல்

அவளும் நானும்

நடக்கையில்

இவள் பாதம்

இடர்ப்ப்படுமோவென

அஞ்சத் தோன்றுகிறது

மண்ணின் அந்த வாசம்

என் தோள்மேல்

புரளும் அவள் தலைமயிர்

பொன்னிறக் கோடுகளாய்

கோலம் போடுகிறது

பறவைகள்

இவள்குரலைக் கேட்டு

வாயடைத்துப் போகின்றன

துணிந்த சிலகுயில்கள்

பலமுறை பாடிப் பார்க்கின்றன

அவளை

அணைத்துச் சாய்த்து

மெதுவாய் நடக்கையில்

உலகின் கோடியை

அடைந்து

வெளிச்சென்றார்ப் போல்

தோன்றுகிறது

கதிரவன்

புகையோடு கூடிய தன்

கைகளை நீட்டி

அந்த அடர்ந்த கானகத்தில்

எங்களை ஆசீர்வதிக்கிறான்

அந்த நிசப்தத்தில்

எங்களுயிர்

காதலுக்கு ஏங்குவது கூட

கேட்கிறது

நடக்கிறோம்

நடந்து கொண்டேயிருக்கிறோம்

ஓர் எல்லையற்ற வெளியில்

இயற்கையின் அழகோடு

அவளோடு

வாழ்நாளெல்லாம் இருந்துவிடலாம்போல்

இருக்கிறது

மனம்

அக்கணம்

இன்பமா துன்பமா

வேண்டுமா போதுமா என

உணர்வதை நிறுத்திவிட்டது

அனிச்சையா ஆணையிட்டதா

என்பதுகூட

புரியவில்லை

அந்தக் கானகம்

அடர்ந்து விட்டது

காற்று இலைகளாய்

அட்சதை தூவுகிறது

இவள் மேலுதிர்ந்த

இலைகள் 

கன்னம் தடவை

சாபல்யமடைந்து மெதுவாய்

கீழே விழுகின்றன

அந்த அழகிய காட்டில்

அவளும் நானும்

- 22/07/1986

உயிர்த்தவம்

உன் நினைவுகளை
என் மனபீடத்தில்
வேள்வித்தீயாய்
வளர்த்தேன்

கடைசியில்தான் தெரிந்தது
நினைவுகள் மட்டுமல்லாது
நானுமே
ஆகுதியாய் ஆகிவிட்டேனென்று

ஆயினும்
இத்தனைத் தவத்திற்குப் பின்னும்
நீயேன்
இன்னுமுன்
அவிர்ப்பாகத்தை
அடையவரவில்லை காதலி?

- 04/09/1985

மென்மை

நான்

அவளுக்காக காத்திருக்கிறேன்

நேரம்

நிசப்தக் கத்தியைக் கொண்டு

என்னை அறுக்கிறது ...

அதோ, பூக்கள் மலரும்

சப்தம் கேட்கிறது

வந்தது

என் காதலி

- 07/08/1985

நண்பனின் கடிதங்கள்

ரமேஷ் சண்முகம்

02-03-88

நண்பா,

              நீ

              நின் மனிதம்

              உன் கவிதைகள்

              உன் கவித்துவம்

              உன் நேசம்

             உன் நியாயம்

             ....

             ....

                     இவை என்னை பொறாமைப்பட தூண்டுவன. பாராட்டக் கட்டளையிடுகின்றன. 

                     உனக்கு ஒரு முத்தம்.

                     உன் பேனாவுக்கு....

                     ....கோடி முத்தங்கள்.

                                                                         அன்புடன்,

                                                                          ரமேஷ்.

விந்தை

இருளில் பார்க்கவியலோதோ

கண் சன்னலின்

இமைக்கதவுகளை

இழுத்து மூடி

இருட்டுப்படுத்தினாலும்

உன் முகம்தான்

பிரகாசமாய் தெரிகிறது

உன் நினைவே

அனலாய் எரிகிறது

- 10/02/1986

அறிமுகம்

உன்னை
சிந்திக்கவும்
சந்திக்கவுமே
வார்த்தைகளைத் தேடி
நான் களைத்த
போதுதான் -

உன்னால்
சிந்தனைக் கருவுற்று
வார்த்தைகளைப் பிரசவித்த
களைப்பில்
இருந்தபோதுதான் -

நீ
மௌனமொழியை
அறிமுகம் செய்தாய்.

12/02/1986

கார்காலம்

 இலைச்சருகுகளில் காற்று

காதல் மொழி பேசும்

கார்காலம் அது.

என் கையிணைந்த அவள் கைகள்

ஒரு காவியசுகம் பிரிவதை 

தடுப்பதைப் போலெனை

அணைக்கின்றன

என் கண்களுக்குள் அவள் தேடல்

இதயச்சுவடிகளை வருடி

இசையாய் இதழ்களை நிறைக்கிறது

காலத்தை

நினைவுகளைப் போல்

தள்ளிவைத்து விட்டோம்

ஊமை மனதாசைகள்

உள்ளுக்குள் இடம்மாறுகின்றன

கரைகள் காலம்கடந்தே தோன்றுகின்றன

அதிகாலைப் பனியின் வெண்மையில்

முகம் பார்க்கும் இயற்கையே

எங்களுடை

இசைக்கனலின் கதகதப்பில்

கேட்காத 

காலத்தின் குளிர்மூச்சுகள்

அவள் கன்னக்கதுப்பில்

நான் வரைந்த கோலங்கள்

எந்த மார்கழிக்கும் சொந்தமில்லை

நாங்கள் நிறைந்து விட்டோம்

வெள்ளம் நுரைத்து படர்ந்தது

படர்ந்த அலைகள்

காதல் காதல் காதல்

என்று கரையை

ஆதுரத்துடன் முத்தமிட்டன

ஒரு முத்துக்காக

இருவரும் மூழ்கினோம்

22/05/1988