ஓ! எந்தோ!

ஜெயமோகன் ஒரு தடவை அவரது வலைப்பதிவில் திரைப்பாடல்கள் குறித்து எழுதி இருந்தார். சில பாடல்கள் அல்லது இசை துணுக்குகள் அல்லது சில வரிகள் கேட்கும் போது நாம் ரசித்து கொண்டிருப்போம். மெல்ல உள்ளே நுழைந்து நமக்கே தெரியாமல் ஆக்கிரமிப்பு செய்து கொண்டு விடும் அவை, பிறகு நமது எல்லா வேலைகளிலும் பின்னணி இசை போல மூளைக்குள் ஓடிக் கொண்டே இருக்கும்.

காலை கண் விழித்தவுடன் மனதில் முதலில் ஓடும் அந்த பாடல் வரியாகத்தான் இருக்கும்; பல் தேய்க்கும் போது; குளிக்கையில், உணவருந்தும் போது, பணிக்கு செல்லும் போதும் என தொடர்ந்து மனதின் மூலையில் ஒலித்து கூடவே வரும் அந்த சலனம் சில சமயம் தவிர்க்க கடினமாக இருந்திருக்கிறது. மூன்று நான்கு நாட்கள் கூட சில பாடல்கள் இவ்வாறு ஒலிப்பது உண்டு. மற்ற பாடல்களையோ இசையையோ நுழைய விடாமல் எண்ணத்தை அடைகாக்கும் ஆளுமை இவற்றிற்கு இருப்பதை அவதானிக்கிறேன்.

இவை ஒரு வகை என்றால், இன்னொரு வகை, எப்போதோ எங்கோ கேட்ட அற்புதமான அபூர்வமான சில திரைப்பாடல்கள் அப்படியே மனதின் உச்சக்கட்ட ஆழத்தில் உறைந்து போய் கிடப்பது.

அப்படிப்பட்ட, என்னில் சிறு வயது முதல் எதற்காகவோ பதிந்து, இன்றும் நான் தேடும் இரண்டு பாடல்களை பற்றி...

என்னுடைய பதின்ம வயதில் இளையராஜா தமிழ் திரைஇசையில் அசைக்க முடியாத இடத்துக்கு வந்து விட்டார். அப்போதிருந்து கேட்டு வந்த பாடல்களில் நான் மேற்கூறிய, சிறு வயது பொதிந்து, பின் தேடும் நிகழ்வு ஏற்படவில்லை. ஊடகங்கள் கூடி விட்ட காரணமோ, அன்றி ரசிப்பில் ஏற்பட்ட தெளிவோ நானறியேன்.

ராஜாவின் காலத்துக்கு முந்தைய பாடல்கள் அவை. எனக்கு ஏழு அல்லது எட்டு வயதிருக்கலாம். என்றால் 1975. விஸ்வநாதனின் காலம். ரசித்து கேட்ட அவரின் அத்தனை பாடல்களையும் இன்றும் நினைவுகூர முடிகிறது, அவ்வப்போது கேட்ட முடிகிறது. மிக பெரும்பாலான பாடல்களை பல்வேறு தொகுப்புகளின் கீழ் நானே சேகரித்து வைத்துமிருக்கிறேன்.

ஆனால் இந்தப்பாடல்கள்?

முதல் பாடல் - ஒரு டூயட். பி. சுசீலாவும், ஆண்குரல் யாரென்று ஞாபகமில்லை, யேசுதாசாக இருக்கலாம். வீடுகளில் டேப் ரெக்கார்டர்கள் இல்லாத காலம். எனது வீட்டில் இருந்ததும் ஒரு ரேடியோ மற்றும் ரெகார்ட் பிளேயர் மட்டுமே. அப்போது ஆல் இந்தியா ரேடியோவின் விவித் பாரதி வர்த்தக ஒலி பரப்பில் கேட்டது அந்த பாடல்.

"பெற்றெடுத்தல் அன்னை கடன்
மற்றதெல்லாம் தந்தை கடன் - ஆண் குரல்

பிறந்தேன் ஒரு பிறவி - கண்ணா
உன்னை பெற்றெடுத்தேன் மறு பிறவி - சுசீலா

இது பல்லவி.

மிக எளிமையான வரிகள். வெறும் தபலா மட்டும் ஓடும் இந்த நான்கு வரிகள் மட்டுமே நினைவில் இருக்கிறது. சரணமோ, இடை இசையோ, படத்தின் பெயரோ, இசை அமைப்பாளரின் பெயரோ ஒன்றுமே தெரியாமல் என் நினைவில் நிற்கும் இந்த நான்கு வரிகள் முப்பது வருடங்களுக்கும் மேலாக கூடவே வந்து கொண்டிருக்கின்றன.

இவ்வளவு வியப்புடன் குறிப்பாக சொல்லக் காரணம், மிக மிக பெரும்பாலான பாடல்கள், எனக்கு பிடித்தவையாக இருந்தால், அத்தனை விவரங்கள், வரிகள், இடை இசை, அனைத்தும் பதிந்து விடும் எனக்கு, இந்த பாடல் குறித்த வேறு ஒன்றுமே தெரியாமல் போனது வியப்பு மட்டுமல்லாமல் வேதனையும் கூட.

திரை இசையில் அகராதிகளாக வலம் வந்து கொண்டிருந்த, கொண்டிருக்கும் எனது பல நண்பர்களுக்கு கூட இந்தப் பாடல் குறித்து ஒன்றும் தெரியவில்லை. சிறு வயதில் தொலைந்து போன பிள்ளையின் மிகச் சில சாயல்களை மட்டும் நினைவில் கொண்டு திரியும் தகப்பனைப் போல காத்திருக்கிறேன்.

அடுத்த பாடல் இந்தளவுக்கு துரதிர்ஷ்டம் இல்லை. படம் - பாலச்சந்தரின் நான் அவனில்லை. பாடியவர்கள், ஜெயச்சந்திரன், எல். ஆர். ஈஸ்வரி. இசை- எம்.எஸ்.விஸ்வநாதன். அதே காலக் கட்டத்தில் கேட்டதுதான் இந்தப் பாடலும்.

'மந்தார மலரே, மந்தார மலரே,
நீராட்டு கழினல்லே
மன்மத ஷேத்ரத்தில்
எந்நாளும் பூஜா
நீகூட வருமில்லே - எல். ஆர். ஈஸ்வரி

பிறகு, ஜெயச்சந்திரன், மலையாளத்தில், "மன்மதன் இவிடே தன்னே உண்டு" என்பார்.

ஒரு விரிவான வயலின் இசை கோர்வைக்கு பின், ஈஸ்வரி, " ஓ, எந்தோ!" என்பார் பாருங்கள்!

அந்த இரு வார்த்தைகளின் அசைவுகள், அவற்றிலிருந்த பெண்மை - என்னை மயக்கி விட்டன. மனதில் செதுக்கி இருந்த அந்த இரு வார்த்தைகள்!

இந்தப் பாடலையும் முப்பது வருடங்களுக்கும் மேலாக நான் கேட்கவேயில்லை. மிக யதேச்சையாக இரண்டு வருடங்களுக்கு முன் இந்த பாடலை ஒரு வலைத்தளத்தில் கேட்ட போது நான் அடைந்த மகிழ்ச்சிக்கு அளவே இல்லை!

மந்தார மலரே என்ற இந்த பாடல் பல விஷயங்களுக்காக தனித்துவமான ஒரு பாடல். தமிழில் அதற்க்கு முன்பு இப்படி தமிழும் மலையாளமும் மணிப்ப்ரவாலமாக கலந்தொரு பாடலை நான் கேட்டதில்லை. வரிகளும் மிக உயரிய கவிதைச் சித்திரம். சண்டை மேளம், குழல் என்று விஸ்வநாதன் கொடுத்திருக்கும் மலையாள பண் அசல் கேரள வாசனை வீசும் ஒரு படைப்பு.

மீண்டும் இந்தப் பாடலை கேட்டதும் ஒரு நாளெல்லாம் அனுபவித்து கொண்டிருந்தேன்.

ஓ! எந்தோ!
mandhara malare.mp3

உறுத்தல்

உடைந்த பொம்மைகள்

விளையாடும் வீடு
வெம்மையின் நினைவில்
மறுகும் புற்கள்
அழும்போது
சுரத்தலற்ற முலை

விரல்களின் தொடல்
நினைவில் உறுத்தும்
கைம்மை

மதுரை

கொட்டும் முழக்கும்
செவி நிறைக்க
வாணமும் வண்ணமும்
அள்ளித் தெளிக்க
பட்டும் புடவையும்
மேனி தடவ
மோரும் பானகமும்
இறைபட
பூவும் மஞ்சளும்
இன்பந்தர
ஐம்புலன் தடவி
கள்ளழகர் இறங்குகிறார்
நீரும் நானுமற்ற
வையையில்

The River Within – III

I endured that day to live and tell you the story. As I say this, I consider myself a privileged one to talk about the life, its pleasures, its learning and its end…well, not exactly the end but almost as close as it could get to that.

The rivers within and outside the human mind are always hard to resist. They flow within you, originating from your perceptions, evolve as they practice their art through you and end up, as they usually do, into a sea of consequences mired with wobbling fresh streams trickling out. If controlling them is out of lesser martyrs’ reach, I must admit that I rank among the top of them.

On many occasions, I have been consumed by rivers, both in their metaphysical and philosophical senses. However, the story I am to narrate was an absolute physical experience with a ferocious river, camouflaged only by a calm exterior. The experience could be termed ‘physical’, since it could have ended my worldly physical existence, in its entirety.

Six of us left from Chennai to Trichy, the fourth biggest town in Tamil Nadu, situated on the banks of River Kaveri. She starts her winding journey from Kodagu Hills, (Mercara), in Karnataka and flows through Tamil Nadu before draining herself into Bay of Bengal. When she reaches Musiri, a village in Trichy district, where my friend’s relatives had invited us for a gathering, she attains a very massive yet very deceivingly calm look.

I never imagined that Kaveri could look so flowing, carrying unfathomable quantities of water in those swirling currents of hers. My first reaction was one that of astonishment. Earlier encounters with Kaveri were very mild, I should say, as mild as meekly crossing over her majestic perennial waters every year during the summer vacations, which my father used to send us on, from Chennai to Madurai.

I am a person who grew up with River Cooum in Chennai, to which I am indebted since it had carried my refusals as well with other millions’ and River Vaigai in Madurai which seldom had flow in it, with an annual farcical irony of government releasing a trickling stream (!) of water to facilitate the grand festival of Lord Kallalaghar entering the river in his golden horse chariot. With such inspiring credentials and perceptions, I could not appreciate myself for the view which I was certainly unprepared for.

The small village road laid only with mud and dirt (or was it laid?) led to the bank of the mighty river from my friend’s huge bungalow. The late summer evening sun was bright and parching every leaf and living thing daring to resist its dominance, nonchalantly ushered us to the river.

The approach of stone steps was pleasant, as always to an impending thrill blended with beauty and danger. The shadowing canopy of banyan trees carelessly littered the steps with grayed dry leaves. The calm flowing river surface, though adorned with minute wavelets, conveyed somehow the depth it concealed.

It was revelry all over; all the six guys screeched, danced and sang loudly as there were no discernible souls in vicinity. The river spread out a breeze onto the shore tipped with coolness. I loved the sight of the river, the breeze, shading trees and the lonely steps leading into the water…

Inviting yet surreptitious…

The river was waiting for us and we splashed into the river. Guys who could swim went farther and me with another friend played around in the steps with water at chest high level, feeling the slippery steps often at the feet and hence comfort and assurance. The water was surprisingly swift and cold.

Our wisdom was limited in not noticing the colour of the river which was muddy brown, caused by an overnight downpour upstream. In a sudden moment, vividly etched in my memory to this day and will be till I breathe my last, I was swept off my feet, either by the slippery step or by the force of the current.

It was an eternity which had no coordinates, sense of direction…

Water, tinged with sunlight percolating in all possible directions, seemed pulling me away and away. Eyes, which were seeing blue sky and green trees awhile ago, were seeing water everywhere. The pressure of the water drained out the hearing capacity. I would never know whether my friends, up and above the water, in safety under the blue skies, had ever noticed my absence or my struggle inside the water.

I went up to the surface or that is what I thought I did, but again I was dragged in. I was gasping under the water and at that point, I realized that I am going to die, at this river, which has flown from time immemorial, which had seen thousands of lives lost on its banks in wars, thousands drowning and thousands more losing their lives to its flooded fury. I will be one among them, uncounted, unsung and unheard in millennia to come…

When my senses started dimming out and lungs aching for air, I felt that I was being dragged by my friends to the shore. I do not remember a thing, lying face down on the bank, except for the violent gasping for breath. I could recall the unbearable pain my lungs were experiencing in expanding and contracting to normalize my breathing…

I believe it took atleast another 5 minutes for my breathing to regularize. None of us knew anything like CPR, which could have eased my pain and anxiety.

We left after a while, not talking to each other, consoling hands slung over my shoulders, walking an empty walk.

Before we could turn the last curve on the mud road which could have obscured the river from our view, I just turned and took a glance of the Kaveri. It was just flowing.

வினை

வலிக்காமல் பிரிந்த முள்ளுக்கும் சொல்லத்தானே வேண்டும் நன்றி

காத்திருத்தல்

கனன்று பொதிந்த

எண்ணங்களின் எச்சங்கள்

உறைந்து உறங்குகின்றன

உன்

மயிரிழை தீண்டல்

குழலுதிர் ஒற்றைப்பூ

மணம்சுமந்த சேலைநுனி

பெருநெருப்பு

மூட்டிவிடும் சாத்தியத்துடன் 

நுண்புலன்

மேசை நுனியை

எதற்காகவோ

பற்றிக் காத்திருக்கும்

உன் விரல்களை

பார்க்கிறேன்

உன் விரல்களன்றி

வேறெதுவுமற்ற

பார்வைக்கோணத்தில்

உன் முகம் சிந்தும்

புன்னகையை

உணர்கிறேன்