தாவர வாழ்க்கை - ஒரு குறிப்பு

'வாடிய பயிரை கண்ட போதெல்லாம்' வாடியவனும், 'வெள்ளத்தனைய மலர் நீட்டம்' என்று உவமை சொன்னவனும் பிற உயிர்களிடமிருந்து கற்றுக் கொள்ளவே சொன்னார்கள். 

மரங்கள் தன் சுயம் இழப்பதில்லை; பொறாமையில் போட்டியிடுவதில்லை; தன்னளவிலான நிறைவும், நிறைவின் பெருமிதமற்ற வெளிப்பாடும் நிறைந்தவை. நீர்தேடி வேரனுப்பும் சாகசமும் மண்ணுக்கடியே. மானுடம் கற்றுக்கொள்ள குரலின்றி அநேகம் உரைப்பவை. 

ஒரு நான்-லீனியர் விவாதத்தின்படி, ஆறறிவில் குறைந்தவை இவ்வளவு ஆழமான பொருள் பொதிந்து நிற்கையில், ஆறறிவு கைகூடிய மானுடம் என்னவெல்லாம் சாதிக்கக் கூடும்? எத்தனை அணுக்கமான உறவு இப்புவியுடனும் சக மனிதருடனும், பிற உயிர்களுடனும் பேண இயலும்?

புலனடக்கத்தோடு, தீமைகளையும் துரோகங்களையும் செரித்து, நன்மை ஈயக்கூடிய ஒரு தாவரத் தன்மை மானுடத்திற்கு வாய்த்து விட்டால் எப்படியிருக்கும்...

தாவர வாழ்க்கை

என் குணங்களை 

யாவரும் அறியும்வண்ணமே 

வைத்திருக்கிறேன் 

விருட்சம் தன் 

அத்தனை இலைகளையும் 

கதிரொளிக்கென 

விரித்தே 

அடுக்கியிருப்பது போல் 

பழகுமிடம் தோறும் 

பகை பொறுத்து 

பண்பருளும் 

விவேகம் 

விதிக்கப்பட்டிருக்கிறேன் 

கரியமிலம் உண்டு 

உயிர்வளி தருதல் போல் 

வேரோட்டம் போலவே 

பசை தேடி 

போராட்டம் 

பட்டையைச் 

செதுக்கினாலும் 

சுரத்தல் கூடும் 

பால் மரங்கள் போலும் 

சேதம் சகித்தல்

 

ஆறிலொன்று குறைந்தால் 

ஆகாதா என்ன 

Padhaakai

பதாகை மின்னிதழில் வெளிவந்திருக்கும் கவிதை:
தாவர வாழ்க்கை - https://padhaakai.com/2016/04/10/arboreal/

Padhaakai

பதாகை மின்னிதழில் வெளிவந்திருக்கும் எனது கவிதை - நிர்ச்சலனம்
http://padhaakai.com/2016/04/03/stillness/

நிர்ச்சலனம்

அவளின்
ஒவ்வொரு இமை அசைவுக்கும்
பதறியபடி
அமர்ந்திருக்கிறேன்

இருவருட நோய்மையின்
இறுதியில் ஈன்றவள்

என்னையே நான் பார்ப்பது போல்
என்னை அவள் நோக்குகிறாள்

வலியினூடான பயணம்
வரைந்த நிரந்தரக் கோடுகளன்றி
வேறற்ற அழகிய முகம்

பிடித்திருக்கும் கரத்தின்வழி
ஏதோவொன்று
நழுவித்தொலைவது போல்

வயிற்றினின்று இறங்கி
முலையருந்தி
இடுப்பிலமர்ந்து
மடியிலுறங்கி
தோளிற்கரைந்து
கைபிடித்து
அமர்ந்திருக்கிறேன்
அவள் அயரவென்று

கடந்து போகும்
அளக்கவியலா ஒவ்வொரு நொடிக்கும்
அவள் கைவழி என்னுள் கூடும்
அமைதியின்மை

துடிக்கும் இமைகள்
வலியால் துடிப்பன
எனுமோர்
சலனம் கடந்து
ஓரிமைப் பொழுதில்
துடியா இமைகள்
திறந்தே அமையும்
என்னுள்ளும்
அந்த அறையுள்ளும்
நிர்ச்சலனம் நிறைத்து

தினமும் தினமும்

உதறும் உடைகளில்

ஆயிரம் அட்டைகள்

வீட்டின்

பின்புற வழிமுழுதும்

செழித்துப் பிணையும்

நாக்குப் பூச்சிகள்

கனவின் திரையில்

நெளியும் துல்லிய சலனம்

திடுக்கிடாமல் எழுந்தமர்ந்து

உதற வேண்டியதையும்

உட்கொள்வதையும்

எண்ணித் துணியும்

தெளிவும் திடமும்

வேண்டும் வேண்டும்

தினமும் வேண்டும்

இருவர்

கருவறையின் இருட்டில் 

குறைபட்ட கையிறக்கி 

குருட்டு ஈயை 

காப்பாற்றி மகிழ்ந்தார் 

தேவன் 

பல்லிக்கு 

படியளப்பதெப்படி என 

கவலையில் மூழ்கினாள் 

தேவி 

திரிபுரமெரித்த தேவன்மாரும் 

பழத்துக்கு பிள்ளையை 

பரிதவிக்கவிட்ட தேவியரும் 

நிறைந்த இப்பூவுலகில் 

இப்படியும் இருவர் 

எவ்வித இழிவில் நாமிருக்க நேரலாம், நாளையோ பிறகோ?

பதாகை  இணைய இதழில் வெளிவந்திருக்கும் 'காலமருள்' கவிதைக்கான குறிப்பு 
http://padhaakai.com/2016/01/25/sarvanan-abhi-note/

காலமருள் குறித்து சரவணன் அபி-

அன்றாட வாழ்வின் ஏற்றத்தாழ்வுகளில் மகிழ்வதும் வருந்துவதும் வழமையாகிப் போன ஒரு நாளில் ஒரு நிலைகுலைவின் பின்புலத்தை ஆராய்ந்து கொண்டிருந்தபோது தோன்றியது, இயற்கையின் எந்தவொரு நிகழ்வும் மற்றொன்றின் மேல் ஒரு நீடித்த பாதிப்பை ஏற்படுத்துவதில்லை; புலரியும், அந்தியும் போலவே புயலும், வெள்ளமும் கடந்து போகின்றன.

அது போலவே ரசனையில் திளைக்கும் சில வேளைகளில் தோன்றும்- எவ்வித இழிவில் நாமிருக்க நேரலாம், நாளையோ பிறகோ? அப்போது மனதின் சமநிலை எப்படியிருக்கும்? இந்தத் தருணத்து ரசனையை இழிவின் கணத்தில் நினைவு கூர முடியுமா?

முடியக்கூடும் சமநிலை வாய்த்து விடும்போது, வாழ்வின் சமன்பாடு பிடிபட்டுவிடும் எனத் தோன்றியது.

இந்த எண்ணம் தோன்றிய பிறகு, அனைத்திலும் ஒரு மேன்மையை காண முடியும் எனவும் பட்டது.

ஜெயகாந்தனின் சிறுகதையொன்றில் குஷ்டரோகி ஒருவன் பிச்சையெடுத்த உணவை உண்டுவிட்டு குறைபட்ட கையால் பீடி பிடித்துக் கொண்டு தனக்குத்தானே அனைத்தையும் ரசித்துக் கொள்வது போல் வரும். காற்றைச் சுகிப்பான்; நிலவை ரசிப்பான்; எச்சில் கலந்த பிச்சைச் சோற்றையும் பாராட்டிக் கொள்வான்.

சரவணன் அபியின் கவிதை இங்கு – காலமருள்

காலமருள்

இலைகள் விழுந்து சருகாவதிலும் 
சருகாகி காற்றில் வீழ்வதிலும் 
நியதிகள் எங்கும் மீறப்படாதபோது 

கதிர்க்கற்றைகள் நிறம் தேய்ந்து
சுடர்  அடங்கி அணைந்தாலும் 
ஒற்றை விளக்கின் திரியிழுத்து 
இருளின் கருமையில்  இணைந்தாலும் 
புலரியின் பொலிவு குறைபடாதபோது 

சொற்களின் குறைவில் பிறந்தாலும்  
மிகுசொல் சேர்ந்து நிறைந்தாலும் 
கவிகளின் வீச்சு கறைபடாதபோது 

அலை வீசி ஆர்ப்பரித்து
கரை தாண்டி சென்றாலும் 
கால்தடவி கலம்தாங்கி 
கட்டுக்குள் நின்றாலும் 
ஆழியின் அற்புதம் புரிபடாதபோது

அனைத்தும் ருசிக்க
அனைத்தும் புரிய
அனைத்திலும் இழுபட
அனைத்திலும் இழிபட

நான் 
காத்திருப்பதில் தவறென்ன?

பதாகை-யில் கவிதை

பதாகை இணைய இதழில் வெளிவந்திருக்கும் கவிதை - காலமருள்

http://padhaakai.com/2016/01/24/kaala-marul/

அற்றது கேட்கின்

குறுகித் திணிந்த
முடியா துவாரம்

பத்திரம் தேடி
நுழைய வேண்டுமொரு யோனி

ஓயத் துரத்தும்
அருவங்கள்

விழுந்தும் தீரா
இருளடர்ந்த ஆழம் 

கால்கள் தளைத்தும்
படுக்கை நனைக்கும் நனவு 

சளைத்து அறும்
உடலவயங்கள்

தொடவியலா முலைகள்
விழித்து எழினும் அதே

கால்கள்

மழைக்கால நடைபாதைகளில்
கவனியாது விரையும்
மாபலிக் கால்களினூடே
கூன்சுமந்து ஊரும்
நத்தைகளை
பதைபதைத்து நோக்குகிறேன்

அறியாது அவை
மாபலிக்கும்
காத்திருக்கும்
பிறிதொரு வாமனக் கால்கள் 

திணை மயக்கம்

நாட்காட்டியில் தாள்கள் கிழியும் சத்தம்

நொடிகள் கழியும் சத்தம்

யன்னலின் வெளியே

நிறம் மாறி மாறித் தோன்றும்

இரவின் வெக்கையும்

பகலின் மழைஈரமும்

வாழ்வு என்பதும்

நகர்தல் என்பதும்

அர்த்தமற்ற ஒலிக்குறிப்புகள்

சருகாகவும் தளிராகவும்

மிக மென்மையாக

மிக மிக அமைதியாக

உதிர்த்துக் கொண்டிருக்கிறது

காலம்

திறந்தே கிடந்தும்

யாரும் நுழையா

இக்கதவுகள்

திங்களொரு முறை

தோன்றும் மகனோ மகளோ

வருவது கூட

அசையா கதவுகளின்

மன்றாடலின் பேரில்

அசையா நாற்காலி அஃறிணை

அசையா கட்டில் அஃறிணை

அவற்றினூடே

உயிர்ப்புடனொரு

நாட்காட்டியும் கடிகாரமும்

பதாகை  மின்னிதழில் வெளிவந்திருக்கும் கவிதை: திணை மயக்கம்

http://padhaakai.com/2015/12/09/exotica/

ஒற்றைப் பூ

மகிழ மரத்தினின்று
பூக்கள் உதிர்வது போல்
கிரணங்கள் அறைக்குள்
பெய்து  கொண்டிருக்கின்றன

மௌனம் காத்திருந்த நம்மிருவரிடயே
இசை பேசிக் கொண்டிருந்தது 

மெல்லிய
ஆவிபுகையும்
தேநீர்க்கோப்பையை உறிஞ்சிவிட்டு 

என்னை பார்க்கிறாய்

புலர்வெயிலின்
இளவெம்மையுடன் 
மெதுமெதுவே மஞ்சள் மாறும்
அறையின் பரிமாணங்களை
ஹரி பிரசாதின் குழலிசை நிறைக்கிறது

தோடி ராகந்தானே 
என வினவுகிறேன்

தலையசைக்கிறாய்
செவிமடல் பொதிந்த
அணிகள் ஆடுகின்றன
வர்ணங்களை வாரியிறைத்தபடி

என்னுள்ளும்
பொன்னிழைகளாய் மின்னும்
காதோர குழற்கற்றைகளை 

ஒதுக்கிவிட 

தவிக்கும் என் விரல்களின்
தகிப்பை ஏன் மறைக்க வேண்டும்
என எண்ணுகிறேன்

உன் இதழில் இருந்து முறுவலொன்று
நழுவிச் சிந்துகிறது

வெளியே
வெட்கமின்றி
பூக்கள்
உதிர்ந்து கொண்டிருக்கின்றன

அற்றது

நதி நிறம் மாறி 

கால்களுக்காக காத்திருக்கும்

வழுக்கும் பின்னிரவு

நீரின் அடுக்குகளில்

மெல்லிய அசைவுகளூடே

நெளியும் அரவத்தின்

அரவம்

இசை வற்றிய காற்று

அதிராத இலைகளில்
வழிந்து இறங்கி
நீர்ப்பதற்கு முன்
மயங்கி நிற்கும்

பாதத்தின் அழுத்தத்துடன்
பேசிப் பேசி மறையும்
புல்லிதழ்களின் நுனிகள்

எங்கோ ஒரு ஊரின் 
கேட்டு இல்லாமலாகி கேட்கும்
பாடல் 

இங்கு என்ன இந்த நேரம் 
என்று கேட்டால்
பதில் மட்டும் இல்லை என்னிடம்

பதாகை மின்னிதழ்

பதாகை மின்னிதழ்

பதாகை மின்னிதழில் வெளிவந்திருக்கும் 'ஒற்றைப் பூ'

http://padhaakai.com/2015/11/04/flower/

நானும் நானும்

உணர்வின் வெளிப்பாடு 

இயலாமல் ஆகிவிட்டவன் 

சுயம் என்னவாகும் 

உணர்தல் இயலும் அதை 

உரைத்தல் இயலாதான  இது 

சுயமற்றவொரு சடப்பொருள் என 

சூழ்ந்து நின்று விவாதிப்பதை நான் 

விழியசைவின்றி கண்டும் 

உடல் நகர்வின்றி கேட்டும் 

கொண்டிருப்பதை 

எப்படி உணர்த்துவேன் 

நினைவுக் கோளங்களில் 

பளிச்சிடும் 

வெளிச்சத் துணுக்குகளில் 

உங்களைப் போல் நானும் 

அவ்வப்போது

விதிக்கப்பட்டவோர் ஒழுங்குடன் 

நடந்து கொள்வதாக 

நீங்கள் மகிழ்வது புரிகிறது 

எனினும் 

எனக்கும் உங்களுக்கும் 

என்ன வேறுபாடு 

என்னை உங்களைப் போலாக்கும்

தவிப்பெதற்கு

வலிகளில் எது பெரியது 

என்றுதான் 

நீங்களெல்லாம் பேசியும் 

நான் பேசாமலும் 

ஆராய்ந்து கொண்டிருக்கிறோம் 

விட்டுவிடுங்கள் 

நானும் நீயும் ஊடாடுவதின் மூலம் 

நாமும் அவர்களும் 

ஒன்றெனக் காட்ட முயலும் 

இந்தச் சமன்பாடு 

எனக்குப் பிடிக்கவில்லை

பதாகை மின் இதழ்

பதாகை மின் இதழில் வெளி வந்திருக்கும் கவிதை:

http://padhaakai.com/2015/10/25/i/

பதாகை மின்னிதழ்

பதாகை மின்னிதழில் வெளியாகியிருக்கும் கவிதை - 'இருண்மை'  

http://padhaakai.com/2015/10/11/irunmai/