வேட்கை

பசுமஞ்சள் அலகைச் சாய்த்துச் சாய்த்து
கையகல நீர்த்தேக்கத்தை
துளித்துளியாய் அருந்துகிறாய்
அடுத்தப் பேருந்து வந்து
நீர்த்தேக்கத்தை சிதறடிக்குமுன்
உன்சிறு நாவின் வேட்கை
தணியுமோ ஆறாதோ
தவித்தவாறு நடைமேடையில் நிற்கும்
என்னருகே தாவி நின்று
வந்த பேருந்து கிளம்பக் காத்திருக்கிறோம்
நீயும் நானும்

இக்கவிதை

வானின்று பொழியும் நீர்ச்சரங்களில்
மழை வில்லை மண் இறக்கிவிடும்
பிரயத்தனங்களின் கனமில்லாத கவிதை

பதிந்து சென்ற தடங்களின் அழுத்தமும்
புதுப்பாதை சமைக்க நேரும்
நிர்பந்தங்களின் எடையுமற்ற கவிதை

தன் சிறகின் இளைப்பு தவிர
எதன்பொருட்டும்
தோள்தர நேர்ந்துவிடும் கட்டுப்பாடற்ற கவிதை

எளிதில் உருவழிந்துபோகும்
எதிலும் குறிக்கப்பெறா
இந்தக்கணம் போலும்
இக்கணம் வாழும்
இக்கவிதை

பால்மயக்கம்

இறுக்கம்கூடிய
திரைகளையும் திறந்துவிடும்
நுட்பமறிந்தோர் மட்டுமே
நிறைந்ததோர் உலகம்
வண்ணம் வழியும் வீதியின்
இருமருங்கும் இடப்பட்டிருக்கும்
உணவு மேசைகளினின்று
ஏந்த யாருமின்றி
சிந்துகின்றன சுவைமிகுந்த மதுக்கள்
அங்கே நடனமாடுவதுபோல் நடிப்பதற்கும்
நடப்பதுபோல் கிடப்பதற்கும்
ஊக்கம் தரும் மிகச் சிறந்த லாகிரிகள்
அவை மட்டுமல்ல
நடைபாதையின் மேலேறி
உதட்டினருகே குவளையைக்
கொணர்கிறாள்
மிக மிக சிவந்த இதழ்ச்சாயம்வழி
ஒன்றையே குறிப்புணர்த்தும்
வியட்நாமிய இளம்பெண்
பர்மிய இசைபொழியும்
மதுக்கடையின் அடுத்து
தாய் உணவகம்
இசை என்று பிரித்தறிய முடியா ஒலிகள்
இன்ன நிறம் என்று பகுத்தறிவியலா ஒளிகள்
இவ்வினம் இது
இச்சுவை அது
எதுவும் கூடும்
விரித்துக் கிடக்குமிந்த பாங்காக் நகரத்து
சுகும்வித் வீதியில்
ஆணோவென்னும் பெண்ணும்
பெண்ணோ எனும் ஆணும்
ஏன் உணர வேண்டும்
இதுவென்ன மயக்கமென

பதாகை மின்னிதழில் கவிதை

பதாகை மின்னிதழில் வெளிவந்திருக்கும் கவிதை:

https://padhaakai.com/2017/07/09/sukhumvit-street/

நிலையா கணத்தின் கவிதை​

இன்றிரவு மிகச்சரியாக
ஒரு நொடிப்பொழுதில்
இரையிட்டு நெய்சேர்த்து
அணிசேர்த்து ஊன்வளர்த்த
இளமை
முன்வாசல் வழியாக
கடந்து மறையும்
என்பது எப்படித் தெரிந்தது

பிறந்தது முதல் இக்கணம் வரை
ஏற்றிக் கனத்த அனுபவப்பொதிகளில்
கிழிந்தொழுகியது போலும்
நுண்ணுணர்வு

நோயில் புரள்பவனின் சத்தமற்ற வாதை
தொடநீளும் விரல்களின் உதாசீனங்கள்
நிறைந்திருக்கும் இந்த இரவில்
இதுபோன்று யுகங்கள்தோறும்
இளமைகள் கரைந்து வந்திருக்கின்றன
புதிதொன்றுமில்லை

கரைந்துகூடி வரும் முகிற்கருமையின் முன்னே
வாயிலை வெளிச்சப்படுத்தி
விளக்கொன்றும் ஏற்றுவதற்கில்லை
காத்திருப்பவனின் அனுபவம் என்றுமே சிறந்தது

நிலைச்சட்டத்திற்குள் நிலையாது
அசையும் திரைச்சீலையில்
அகப்படாதலையும் வண்ணக்குலைவு

இத்தனை பெரிய அறை
எத்தனையோ சன்னல்கள்
இருப்பினும்
வலமிருந்து குதித்து இடம் செல்கிறது
தொலைவில் பதிந்திருக்கும்
மின்னும் கண்களுடன்
கரிந்து கவிந்துவரும்
இருளின் நிறம்தோய்ந்த கரும்பூனை

எனைத் தவிர எதுவும்
உடைந்துவிடக்கூடாதென்பதில்
உறுதியாகவிருக்கிறேன்
வாடித்தலைக்கவிழ்ந்த பூச்சருகுகளை
மென்மையாக வருடும் இந்த இரவின்
கூதற்காற்றை என்ன சொல்வது

விளக்கின்றி என் வெம்மை மட்டுமே
துணையிருக்கும் இந்த அறையில்
கனத்த சத்தமெழுப்பாத மெத்தையில்
கால்கள் மடித்துக் காத்திருக்கிறேன்
குளிர்காற்று மெதுவே நகரும்
முன்வாசலை நோக்கியபடி

எனக்கு மிகுந்த நேரமில்லை
புலர்வதற்குள் பார்த்துவிடவேண்டும்
கடக்கும் கணத்தை ​

ஜகார்த்தாவின் மாஸ்யூஸ்

நறுமணத் தேநீரும்
ஜாவாவின் மெல்லிய தந்தியிசையும்
கமழும் வரவேற்பறை
உட்சென்று உடைமாற்றி
உடலைத் தளர்த்தி நீட்டிப் படுத்தால்
உள்வருகிறாள் இளம் பெண்ணொருத்தி
அழுத்தி இழுத்து
தடவி நீவி
மிதித்து முறுக்கி
ஒரு மணி நேரமும்
இரு மெல்லிய தோள்கள்
இரு மெல்லிய கரங்கள்
மிக மெல்லிய விரல்கள்
சின்னஞ்சிறு உருவம்
புன்னகைமாறா இயக்கம்
அசதி களைந்து
உறக்கம் மேவ
வெளிக்கிளம்புகையில்
கடிகாரத்தை ஏறிட்டபடி
கைகள் நீட்டி
சோம்பல் முறிக்கிறாள்
என் உடல்வலி
தான் மாற்றிக்கொண்டு
அடுத்த வாடிக்கையாளரை
எதிர்நோக்கும்
ஜகார்த்தாவின் மாஸ்யூஸ்

பதாகை மின்னிதழில் வெளிவந்திருக்கும் கவிதை: ஜகார்த்தாவின் மாஸ்யூஸ்

https://padhaakai.com/2017/05/21/the-masseuse-of-jakarta/

எதிரே ஓடும் நதி

எதிரே ஓடிக் கொண்டிருந்த 

நதியைப் போலொரு பெருக்கு 

என்னுள்ளும் 

உயர்ந்து அமிழ்ந்து 

மறைந்து போயினும் 

காலாதீதமாய் விரைந்த தடம் 

காணக்கிடக்கிறது 

உயிர் அருந்தி 

வறண்ட கரைகளில் 

விடாது அள்ளினாலும் 

என் தடம் மறைய 

ஆகும் இன்னும் 

ஆயிரம் காலம் 

இயற்கையின் கவிதை

அவ்வப்போது
நிலவின் ரசிகர்களுக்கு
ஓய்வளிக்கும் முகில்கள்

– மட்சுவோ பாஷோ

மேற்கின் காற்றில் எறியுண்டு
கிழக்கில் சேர்கின்றன
உதிர்ந்த இலைகள்

– யோசா புஸோன்

என் வாழ்வு –
இன்னும் எவ்வளவு மீதம்?
இது குறுகிய இரவு

– மசஓகா ஷிகி

குளிர்காலக் காடெங்கும்
உதிர்ப்பதற்கு இலைகளின்றி
கடுஞ்சினத்துடன் ஓலமிடும் காற்று

– நட்சுமே சோசெகி

இந்தப் பாதையில்
யாரும் பயணிப்பதில்லை என்னைத் தவிர,
இந்த இலையுதிர்கால மாலையில்

– மட்சுவோ பாஷோ

இலையுதிர்காலத்தின் முதற்காலை
நான் பார்க்கும் கண்ணாடி
என் தந்தையின் முகத்தைக் காட்டுகிறது

– முரகாமி கிஜோ

விளக்கு அணைந்ததும்
சன்னல் சட்டகத்தினுள்
நுழைகின்றன குளிர் விண்மீன்கள்

– நட்சுமே சோசெகி

பதாகை மின்னிதழில் வெளிவந்திருக்கும் 7 ஹைக்கூ கவிதைகளின் மொழியாக்கம்

இயற்கையின் கவிதை

அந்தக் கணம்

எத்தனையோ சொல்லிமுடித்தும்

எஞ்சி நிற்கிறது புரிதலின் குறை

குற்றம் உனதல்ல

அறிதலின் குறை

மொழியின் குறை

அசந்தர்ப்பங்களின் பங்கும்

இல்லாமலில்லை

பற்பல உறவுகளில்

புதுப்புது நிகழ்வுகளில்

புலன்களின் புரிதல்

மொழிகளின்றியும்

நிகழ்ந்தவண்ணமே

இருந்தபோதிலும்

இழந்ததும் பெற்றதும்

இவையென இத்தருணத்தில்

கடைவிரிக்க வேண்டியதில்லை

ஒரு திரியினின்று மற்றொன்று

பற்றிக் கொள்ளும்

அந்தக்

கணம் மட்டுமே வேண்டும்

Solvanam

சொல்வனம் மின்னிதழில் வெளிவந்திருக்கும் எனது கவிதை: அந்தக் கணம்

http://solvanam.com/?p=47878

ஏதுமற்று

 மத்திய ஜாவாவின் 

யோக்யகர்த்தா நகரில் 

விரைந்து சாயும் 

மழைஅந்திகளின் 

முன்மாலைப் பொழுது 

தொலைவில் எரிந்தடங்கும் 

ஒளியின் முன் 

விண்ணைத் தீண்டக் கிளம்பும் 

மூன்று எரிகலன்கள்போல் நிற்கும் 

பிரம்பனான் கோவிற்சிகரங்களை 

நோக்கிக் கொண்டு 

மதுவை அருந்திக் கொண்டிருக்கிறேன் 

கருமையும் அடர்த்தியும் 

கலந்து சாயும் மழைத்தீற்றலினூடே 

தெருவின் இரைச்சலைப் பின்விட்டுவிட்டு 

விடுதியின் சாளரத்தில் 

தனித்து அமர்ந்திருக்கும் 

என்னெதிரில் அமர்கிறாள் அவள் 

சிறகை சிலிர்த்து நீர்த்துளிகள் 

உதிர்க்கும் பறவைபோல் 

நீவிக்கொள்கிறாள் 

இந்தியனா என்கிறாள் 

எனக்குத் தெரியும் 

இதையும் இதற்கடுத்த 

எந்த இரு கேள்விகளையும் 

நான் எதிர்பார்க்கலாமென 

ஆமோதிக்கும் புன்னகைக்குப்பிறகு 

பிரம்பனான் கோவில்வளாகம் பார்த்தேனா 

என்று வினவுகிறாள் 

மழையின் ஓசை 

ஒரு சுதியேறி சீரான கதியில் பெய்கிறது 

பதிலாக 

அவள் அருந்த 

என்ன வேண்டுமென கேட்கிறேன் 

இரு கோப்பைகள் 

நிறைந்தும் குறைந்தும் 

மழைச்சாரலில் நனைந்த 

புன்னகைகள் கடந்தும் 

இருவரும் தத்தம் 

கோப்பைகளை ஏந்திக்கொண்டு 

கவியும் இருளில் 

கரைந்து கொண்டிருக்கிறோம் 

அணைதல்

கண்கள் எரிய 

பார்த்துக் கொண்டிருந்தேன் 

வெளியும் இருளும் 

கலங்கிக் குழம்பி 

வண்ணங்கள் மறைந்து தோன்றி 

வடக்குவான் ஒளித்திரையின்  

நினைவையழிக்கும் 

குழப்பச் சித்திரம் போல் 

நிறமற்ற நிறம் 

ஒளியற்ற ஒளி 

தெளிவைத் 

தேடவும் தோன்றா 

சுயஅழிவின் கவர்ச்சி 

திரைவிலக்கி இருள்கூர்ந்து 

ஒற்றைச்சுடர் ஒளிர்வில் 

நிலைக்கக் கண்டேன் 

ஒரு சுடரின் பிறந்த சுடர் 

ஓராயிரம் சுடரூட்டுதல் 

உயர்வன்றி வேறென்ன

கடைவரி

செய்தி கிடைத்தவுடன்
விரைந்து சென்றேன்
அவள் கவிதைகளைப் போலவே
அவளையும் பிடிக்கும்

சிறிதே பிரிந்திருந்த
இதழ்களில்
கவிதை
இன்னும் தொக்கி நிற்பதுபோல்
ஓர் உறைந்த குறுநகை

எதிர் எதிரே அமர்ந்து
புகையும் காப்பிக்கோப்பைகளின்
உன்னத நறுமணத்திற்கிடையே
கடைப்பார்வை ஏதுமின்றி
கண்களை நேராய் கவ்வும்
உனது கவிதைகளுடனான
மாலைகள்

எரியும் மஞ்சள் சுடரின்
மெல்லிய ஒளியில்
சாய்ந்துகிடந்த
உன் நெஞ்சின்
தாளத்திற்கியைந்த கவிதைகள்
அறாதுதித்த
இரவுகள்

எத்தனையோ இடைவெளிகள்
எதெதெற்காகவோ பிணக்குகள்
ஒரு கவிதையின் தரிசனத்தில்
ஓர் அந்தரங்க சிலாகிப்பில்
இயற்கையாக
மிக இயற்கையாக
விரல்களின் பிணைப்பாக
முடிந்திருக்கின்றன

சூழவும் நோக்கினேன்

அவளின் கவிதைகள் வழியும்
அத்தனை முகங்கள்
அங்கே 

அபத்தக் கவிகளும் அற்ப மதுவும்

உடலை உருக்கி
சொற்களில்
வடிக்கும் வாதை
கரைந்து நெளிந்து உருமாறி
கனவுகள்
வழியும் ரசவாதம்
கோடியிலொருவனாய்
கற்ற வித்தை

ஆயிரமாயிரம் வருடம்
கோடானுகோடி பாக்கள்
கொட்டித் தேடி
சலித்து வடித்து
சுவை தேர்ந்து
உயர்த்தும் சமூகம்
அரற்றுவது ஒன்றே

அற்ப மது
தனியொருவனின் முயக்கம்

பீடம் தேர்ந்த
நீயோ
எங்களில் கோடியிலொருவன்
பேசாப் பொருள்
பேசத் துணிந்தவன்

பணயப் பொருளாய்
உயிரைத் தொலைப்பவன்

கூறவந்தது முடிந்ததா
தவறற்ற மொழியின்
தேர்வு
நிச்சயப்படுத்தப்பட்டுவிட்டதா
திரும்பிப் பார்ப்பதற்கும்
எதிர்நோக்குவதற்கும்
உன் தடம்
குழப்பமின்றி
பதிக்கப்பட்டுவிட்டதா

இல்லையெனின்
உன் அற்ப மது
உன்னோடு
எங்கள் ஆதங்கம்
எங்களோடு 

பதாகை மின்னிதழில் வெளிவந்திருக்கும் கவிதை

பதாகை மின்னிதழில் வெளிவந்திருக்கும் கவிதை:

https://padhaakai.com/2016/08/21/homage-2/

ஹைட்டியின் பூகம்பத்தில் பிழைத்தவன்

அவன் 

வண்டியோட்டிக் கொண்டிருந்தான் 

கனத்த குரல் 

இடையறாத 

உற்சாகக் குரலோசையிடையே 

பரபரவென 

காற்றில் அலையும் 

கரங்கள் 

முழுதும் பாதியுமாய் 

வெண்சுண்ணம் பூசி 

உயராது நிற்கும் 

போர்ட் ஆ பிரின்ஸின் கட்டிடங்கள் 

காட்டி 

போக்குவரத்தின் நெரிசல் கண்டு 

பதறி நான் அலறும் போது 

சிரித்து காரை 

நெறிப்படுத்தும் 

இது எங்கள் தேவாலயம் 

இதுதான் நாடாளுமன்றம் 

இது என் தந்தை சிக்கிக் கிடந்த 

சிறைச்சாலை 

இது தான் என் தாய் 

நிலம்விளை பொருள்விற்கும் 

வாரச்சந்தை 

நானும் என் தங்கையரும் 

ஆடி மகிழ்ந்த பூங்கா 

பாதியில் நின்ற பள்ளி 

புன்சிரிப்பு வழியும் 

கனத்த குரலில் 

சொல்லிச்சென்றவனின் 

கரம்தொடர்ந்து 

பார்வை தொடர 

எதுவும் இல்லை 

எங்கும் 

இடையில் விழுந்த

அமைதி உணராது 

கூடைச்சுமை தாங்கித்திரியும் 

ஆடவர் பெண்டிர் 

கூட்டம் தவிர்த்து 

நிலைச்சின்னம் இருமருங்கும் 

தேடி 

திரும்பிப் பார்த்தேன் 

அவனை 

கண்ணாடியின் முன்னால் 

பதிந்திருந்த 

அவன் பார்வையில் 

இன்றுமில்லை 

நாளையுமில்லை 

விழித்து எழுந்தால் 

ஆடியிருந்த 

எந்தச்சின்னமும் இல்லை

கூடிமகிழ்ந்த 

பள்ளி இல்லை பூங்கா இல்லை 

சந்தை இல்லை வீடு இல்லை 

ஆலயம் இல்லை சாலையும் இல்லை 

பின்னிக் கிடந்த 

எந்த 

நினைவுகளும் இல்லை 

திரும்பிக் கேட்டான் 

கண்ணீர் வழிய 

என் புன்னகை உறைய 

துடைத்தெறியப்பட்டுவிட்ட 

எங்கள் நினைவுச்சின்னங்கள் 

சுவடின்றி மறைந்த  பாலியங்கள் 

புரியுமோ என்னவோ 

உங்களுக்கு 

புரியுமோ என்னவோ 

பதாகை மின்னிதழில் வெளிவந்திருக்கும் கவிதை

https://padhaakai.com/2016/08/07/a-survivor-from-haiti/

நிறப்பிரிகை: ஐந்து - அரிசனம்

இலைகள் தோறும் 

இழையாடைகள் சரிந்து 

மெதுவே மிக மெதுவே 

சருமம் போர்த்திய 

சருகுகள் ஒதுக்கி 

நிலம் மெல்ல நடுங்கிட 

காதல் செய்யும் வீர்யன் 

இருத்தலின் சுடர் 

இயக்கத்தின் தீ 

அளையிடை இருக்கவொன்னா 

அக்கினிக்குஞ்சு 

மேன்மையொன்றே கருதி 

எரிந்தழித்து 

முளைத்தெழும் 

அரிசனம்