கடைவரி

செய்தி கிடைத்தவுடன்
விரைந்து சென்றேன்
அவள் கவிதைகளைப் போலவே
அவளையும் பிடிக்கும்

சிறிதே பிரிந்திருந்த
இதழ்களில்
கவிதை
இன்னும் தொக்கி நிற்பதுபோல்
ஓர் உறைந்த குறுநகை

எதிர் எதிரே அமர்ந்து
புகையும் காப்பிக்கோப்பைகளின்
உன்னத நறுமணத்திற்கிடையே
கடைப்பார்வை ஏதுமின்றி
கண்களை நேராய் கவ்வும்
உனது கவிதைகளுடனான
மாலைகள்

எரியும் மஞ்சள் சுடரின்
மெல்லிய ஒளியில்
சாய்ந்துகிடந்த
உன் நெஞ்சின்
தாளத்திற்கியைந்த கவிதைகள்
அறாதுதித்த
இரவுகள்

எத்தனையோ இடைவெளிகள்
எதெதெற்காகவோ பிணக்குகள்
ஒரு கவிதையின் தரிசனத்தில்
ஓர் அந்தரங்க சிலாகிப்பில்
இயற்கையாக
மிக இயற்கையாக
விரல்களின் பிணைப்பாக
முடிந்திருக்கின்றன

சூழவும் நோக்கினேன்

அவளின் கவிதைகள் வழியும்
அத்தனை முகங்கள்
அங்கே 

அபத்தக் கவிகளும் அற்ப மதுவும்

உடலை உருக்கி
சொற்களில்
வடிக்கும் வாதை
கரைந்து நெளிந்து உருமாறி
கனவுகள்
வழியும் ரசவாதம்
கோடியிலொருவனாய்
கற்ற வித்தை

ஆயிரமாயிரம் வருடம்
கோடானுகோடி பாக்கள்
கொட்டித் தேடி
சலித்து வடித்து
சுவை தேர்ந்து
உயர்த்தும் சமூகம்
அரற்றுவது ஒன்றே

அற்ப மது
தனியொருவனின் முயக்கம்

பீடம் தேர்ந்த
நீயோ
எங்களில் கோடியிலொருவன்
பேசாப் பொருள்
பேசத் துணிந்தவன்

பணயப் பொருளாய்
உயிரைத் தொலைப்பவன்

கூறவந்தது முடிந்ததா
தவறற்ற மொழியின்
தேர்வு
நிச்சயப்படுத்தப்பட்டுவிட்டதா
திரும்பிப் பார்ப்பதற்கும்
எதிர்நோக்குவதற்கும்
உன் தடம்
குழப்பமின்றி
பதிக்கப்பட்டுவிட்டதா

இல்லையெனின்
உன் அற்ப மது
உன்னோடு
எங்கள் ஆதங்கம்
எங்களோடு 

பதாகை மின்னிதழில் வெளிவந்திருக்கும் கவிதை

பதாகை மின்னிதழில் வெளிவந்திருக்கும் கவிதை:

https://padhaakai.com/2016/08/21/homage-2/

ஹைட்டியின் பூகம்பத்தில் பிழைத்தவன்

அவன் 

வண்டியோட்டிக் கொண்டிருந்தான் 

கனத்த குரல் 

இடையறாத 

உற்சாகக் குரலோசையிடையே 

பரபரவென 

காற்றில் அலையும் 

கரங்கள் 

முழுதும் பாதியுமாய் 

வெண்சுண்ணம் பூசி 

உயராது நிற்கும் 

போர்ட் ஆ பிரின்ஸின் கட்டிடங்கள் 

காட்டி 

போக்குவரத்தின் நெரிசல் கண்டு 

பதறி நான் அலறும் போது 

சிரித்து காரை 

நெறிப்படுத்தும் 

இது எங்கள் தேவாலயம் 

இதுதான் நாடாளுமன்றம் 

இது என் தந்தை சிக்கிக் கிடந்த 

சிறைச்சாலை 

இது தான் என் தாய் 

நிலம்விளை பொருள்விற்கும் 

வாரச்சந்தை 

நானும் என் தங்கையரும் 

ஆடி மகிழ்ந்த பூங்கா 

பாதியில் நின்ற பள்ளி 

புன்சிரிப்பு வழியும் 

கனத்த குரலில் 

சொல்லிச்சென்றவனின் 

கரம்தொடர்ந்து 

பார்வை தொடர 

எதுவும் இல்லை 

எங்கும் 

இடையில் விழுந்த

அமைதி உணராது 

கூடைச்சுமை தாங்கித்திரியும் 

ஆடவர் பெண்டிர் 

கூட்டம் தவிர்த்து 

நிலைச்சின்னம் இருமருங்கும் 

தேடி 

திரும்பிப் பார்த்தேன் 

அவனை 

கண்ணாடியின் முன்னால் 

பதிந்திருந்த 

அவன் பார்வையில் 

இன்றுமில்லை 

நாளையுமில்லை 

விழித்து எழுந்தால் 

ஆடியிருந்த 

எந்தச்சின்னமும் இல்லை

கூடிமகிழ்ந்த 

பள்ளி இல்லை பூங்கா இல்லை 

சந்தை இல்லை வீடு இல்லை 

ஆலயம் இல்லை சாலையும் இல்லை 

பின்னிக் கிடந்த 

எந்த 

நினைவுகளும் இல்லை 

திரும்பிக் கேட்டான் 

கண்ணீர் வழிய 

என் புன்னகை உறைய 

துடைத்தெறியப்பட்டுவிட்ட 

எங்கள் நினைவுச்சின்னங்கள் 

சுவடின்றி மறைந்த  பாலியங்கள் 

புரியுமோ என்னவோ 

உங்களுக்கு 

புரியுமோ என்னவோ 

பதாகை மின்னிதழில் வெளிவந்திருக்கும் கவிதை

https://padhaakai.com/2016/08/07/a-survivor-from-haiti/