A Paradigm Shift அல்லது வளர்சிதை மாற்றம்

Sunday, September 6, 2020

ஷிவர்

ஏன் உன்னை

இன்னும் யாரும்

அடித்துக் கொல்லவில்லை

என்று கொலைவெறியோடு கேட்கிறார்கள்

ஏன் இல்லை

இதோ என் முன்

கையில் பல கவிதைகளுடன்

வார்த்தை விளையாட்டுகளுடன்

இணையமும்

சிற்றிலக்கிய சாகசமும்

இருக்கிறது

தூக்குக் கயிற்றின்முன் நிற்கும்

மரணதண்டனைக் கைதியைப்போல்

அவற்றின்முன் நிற்கிறேன்

அவற்றின்

அறிவார்ந்த முதல் தொடுகையில்

உடலெங்கும்

அருவருப்பிலும் கூச்சத்திலும்

புல்லரித்து நடுங்குகிறது

ஒரே கணத்தில்

நடுக்கம் மறைந்து

நானும் அவற்றின் ஒரு பகுதியாக

கவிதையெழுதத் துவங்குகிறேன்

நான் எப்போதும்

முழு முட்டாள்தனத்துடன்

எதையும் எழுதுவதிலிருந்து

இத்தனைக் காலம்

தப்பித்து வந்துகொண்டிருந்தவன்

ஆயினும்

அள்ளிப்பூசும் அசூயை

என்னை மேலும் மோசமாக

எழுதத் தூண்டுகிறது

செய்வதறியாது

கவிதை என்றறிந்ததை செய்யாது

உறைந்துபோய்

யோசித்துக் கொண்டிருக்கிறேன்

எவ்வளவு முயற்சித்தும்

அடித்து ஊற்றிக்கொண்டேயிருக்கும்

இத்தகைய கவிதைகளிலிருந்து

சட்டென்று

தப்பித்து விட முடிவதில்லை

கவிதை என்பது

கவிதை மட்டுமல்ல

புலன்களை உறைந்துபோகச் செய்யும்

வல்லமை கொண்ட

வன்முறையும் கூட

எழுதியும் அறிந்தும்

ஏற்றிக்கொண்டிருக்கும்

உன்னதங்களை

உருவியெடுத்து

வெளியில் வீசும்

வேலையையும்

கவிதை செய்கிறது

இலக்கிய வன்முறையின்

மிகப்பழைய படிமம்

யாவரும் எதுவும் தெரியாத

இரசனை அறிவிலிகள்

என்றெண்ணி

கவிதையெழுதுதல்

என்பதை இன்று

உணரவைத்த

கவிதை போல்

வேறேதேனும் உண்டா?

அள்ளிக்குடித்த காடியைப்போல்

அப்பட்டமான கவிதை

வாயெங்கும் கசந்து

உடலெங்கும் பரவுகிறது

படித்துமுடித்தபிறகும்

நினைவில் சிந்திச்சிதறும்

கவிதை வரிகள் வார்த்தை விளையாட்டுகள்

பற்பல நாட்கள்

புன்னகையும் வேதனையையும்

ஒருசேர விளைவித்துக்கொண்டிருக்கின்றன

ஒரு கவிதை

ஒரே கவிதை

இருந்தால் போதும்

ஈராயிர வருடங்களை

அற்றுப் போகச் செய்துவிடலாம்

மேலும் கவிதை

எவ்வித

எதிர்பார்ப்பும் இல்லாதது

சுயகட்டுப்பாடோ

அவைநாணமோ

என்றுமில்லாத அதற்கு

எப்போது நிறுத்திக்கொள்ள

வேண்டுமென்றும் தெரிவதில்லை

அந்தக் கவிதையின் பாதிப்பில்

நீங்களும் கவிதையெழுதினால்

அந்தக் கவிதையை ஏற்றுக்கொள்ளும்

அனைவரும்

உங்கள் கவிதையை

ஏற்க வேண்டுமென்பதில்லை

ஏனென்றால் அது அந்தக் கவிதை

Tuesday, September 1, 2020

புகையும் இரு தேநீர் கோப்பைகள்
சரிந்திறங்கும் மாலைவெயிலில்
சருகுபோல் அலைகிறது தேநீர் வாசம்
இருபுறமும்
இருவேறுதிசைகள் நோக்கி
எதையோ காத்து நின்ற
எண்ணங்கள்
ஒன்றையொன்று நோக்கக்
குவிந்துவிட்டால்
பருகப்பட்டு விடலாம்
காத்திருக்கும் இக்கோப்பைகள்

—

என்னை நிறைத்துக்கொள்ளும்
ஒரு கோப்பை
ஏதென்று
அறியாதிருந்தது ஒரு காலம்
எதற்கென்று
அலைபாய்ந்தது இன்னொரு காலம்
நிறைக்கமுடியாது
நிறைந்துவழிவதாய்
நினைவிலழியும்
ஈதொரு முடியாக்காலம்

இரு கவிதைகள் - பெருகாத கோப்பைகள்

பதாகை மின்னிதழில் வெளிவந்திருக்கும் இரு கவிதைகள்:

https://padhaakai.com/2020/09/01/%e0%ae%aa%e0%af%86%e0%ae%b0%e0%af%81%e0%ae%95%e0%ae%be%e0%ae%a4-%e0%ae%95%e0%af%8b%e0%ae%aa%e0%af%8d%e0%ae%aa%e0%af%88%e0%ae%95%e0%ae%b3%e0%af%8d/

Thursday, August 13, 2020

கோப்பைகள்

உன் கோப்பை மதுவை

எனக்கு தந்துவிடு
நாம் பேசிமுடித்த
இரவுகளில்
என்னிடம் நீ
பெற்றதும் கற்றதும்
தீராத மதுவைப் போலென்று
நம்பித்தான் கேட்கிறேன்
இன்று
உன்னிதழ் படிந்த
அந்த மதுக்கோப்பையை

***

குலம் காக்கும்
குருதிநிறை
குடுவையின் மேலுறைந்த
சின்னம்
உந்தன் எந்தன்
கோப்பைகள்
அவனளித்த கொடை
பெருகிவழியும்
இக்கோப்பைகளை
ஞானம் பெற்றானபின்
என்ன செய்வது

***

எதையோ தேடி
எதையோ கடைந்து
எதையோ அடைந்து
அதையே பருகி
தேவர்களும்
அசுரர்களும்
ஆனார்கள்
அசுரர்களும்
தேவர்களுமாய்

Sunday, May 10, 2020

The Contrasting Styles of India and China in ‘Colonizing’ Asian Countries

Thanks to Othisaivu Ramasamy's recent blog post, I found George Coedes’ monumental work, ‘The Indianized States of Southeast Asia. 

Published in 1965, the book is an authoritative analysis of India’s ‘Sanskritization’ and ‘Cultural Civilizing’, as Coedes calls, of the ‘Farther India’, a landmass which includes the current Myanmar, Thailand, Cambodia, Malaysia, Indonesian archipelago and Vietnam, almost one-third of the Asian continent.

The interesting part is his analysis of how India managed to convert the native peoples into adopting to its religion, language, customs, systems, and practices, as against the failure of China to do so, having arrived almost in the same century, 1 AD, or little later.

One could readily see the soft power that today’s India exerts on global stages vs. China’s current domineering and expansionist aggression as a natural extension of their individual manifestations over millennia.

Here is how Coedes concludes his chapter on ‘Indianization’:

“It is astonishing that in countries so close to China - countries that entered into commercial and diplomatic relations with her from the first centuries of the Christian Era - the cultural influence of the Middle Kingdom has been insignificant, although it was intense in the deltas of Tongking and North Vietnam. 

We are struck by the fundamental difference of the results obtained in the countries of the Far East by the civilizing activity of China and India.

The reason for this lies in the radical difference in the methods of colonization employed by the Chinese and the Indians. The Chinese proceeded by conquest and annexation; soldiers occupied the country, and officials spread Chinese civilization.

Indian penetration or infiltration seems almost always to have been peaceful; nowhere was it accompanied by the destruction that brought dishonor to the Mongol expansion or the Spanish conquest of America.

Far from being destroyed by the conquerors, the native peoples of Southeast Asia found in Indian society, transplanted and modified, a framework within which their own society could be integrated and developed.

The Indians nowhere engaged in military conquest and annexation in the name of a state or mother country. And the Indian kingdoms that were set up in Farther India during the first centuries of the Christian Era had only ties of tradition with the dynasties reigning in India proper; there was no political dependence. The exchanges of embassies between the two shores of the Bay of Bengal were made on the basis of equality, while the Chinese always demanded that the "southern barbarians" acknowledge Chinese suzerainty by the regular sending of tribute.

The Chinese commanderies of Vietnam were administered by Chinese governors, while the Indian kingdoms of Farther India were governed by independent sovereigns of native origin or of mixed blood, advised by Indian or Indianized counselors whose activity was chiefly cultural.

Thus, although China exercised a more or less successful political guardianship over these countries for centuries, her civilization did not spread beyond the area of her military conquests.

The peaceful penetration of the Indians, on the other hand, from the beginning extended to the limits of their commercial navigations.

The countries conquered militarily by China had to adopt or copy her institutions, her customs, her religions, her language, and her writing. By contrast, those which India conquered peacefully preserved the essentials of their individual cultures and developed them, each according to its own genius.”