Sunday, May 15, 2011

உயிர்க்கலைஞன்

ராகங்கள் நாவடக்கி 
சேவகம் செய்வதை பார்க்கிறேன்
தனிமனிதன் இசையின்
தரணி ஆள்வதை காண்கையில் 
இவன் எந்த
பரணியில் பிறந்திருப்பான் என
எண்ணத் தோன்றுகிறது

எவருக்கும் இளையாதவனாய்
இசைக்கு மட்டும் வளைபவனாய்
வந்துதித்த தேசத்தில்
வாழ்கின்ற பேறு பெற்ற
எம்மையும்
இசை வந்து தீண்டட்டும்
கருவிகளை இசை
அருவிகளாய் ஆக்குபவனும்
எம் நாத தேவனுமாகிய
இளையராஜா
நீடூழி வாழ்க
நல்லிசை தருக. 

- 23/07/86

Monday, May 2, 2011

ஓடிப் பெற்ற பரிசு


பாரத் பொறியியல் கல்லூரியில் மூன்றாம் ஆண்டு படித்து கொண்டிருந்தேன். முன்பே பதிந்திருப்பது போல, கல்லூரியின் இசைக்குழுவில் நான் தான் தபலா, த்ரிபல் காங்கோஸ் வாசிப்பவன். 

மிக கடுமையாக குழுவும் நானும் பயிற்சி செய்து (அதி முக்கிய காரணம், கல்லூரி முதல்வர் எங்களுக்கெல்லாம் அளித்திருந்த சிறப்பு சலுகைகள்) முதல் வருடம் தயாராகி, கல்லூரிக்குள்ளேயே வாசித்து பெயர் வாங்கி (அதுவும் சும்மா வந்து விடவில்லை, நியூ இயர் ஈவ் என்ற பெயரில் மூன்றரை மணி வாசித்து செத்து சுண்ணாம்பாகி விட்டோம் - யோசித்து பாருங்கள், கமல் நடித்து , ராஜா இசைஅமைத்து, மனோ பாடிய, கடினமான, நில்லாத தாளம் கொண்ட 'வேதாளம் வந்திருக்குது' பாடலை ஒன்ஸ் மோர் கேட்டே (நாலு தடவை) கொன்று விட்டார்கள் நண்பர் நண்பிகள்), அடுத்த வருடம் கூட்டை விட்டு ஒன்றிரண்டு அடியெடுத்து அக்கம் பக்கத்து கிளைகளுக்கு தாவிப் பழகும் குஞ்சுகள் போல், கல்லூரி அருகிருந்த மற்ற கல்லூரி கலை விழா லைட் மியூசிக் போட்டிகளுக்கு செல்லவாரம்பித்த சமயம்.

சில பல போட்டிகளில் இரண்டாம் பரிசு, மூன்றாம் பரிசு, சில சமயம் MCC யோ, லயோலாவோ வராத சில மொக்கை போட்டிகளில் முதல் பரிசு அடித்து நாளொரு மேடையும், பொழுதொரு பரிசுமாக வளர்ந்து கொண்டிருந்தோம்.  அப்போதுதான் சென்னை வேப்பேரி கால்நடை மருத்துவ கல்லூரி கலை விழாவின் மெல்லிசை போட்டிக்கு அழைக்கப்பட்டோம். 

அப்பொழுதான் மூர் மார்கட் இடிக்கப்பட்டு, இப்பொழுதிருக்கும் புது சென்ட்ரல் புறநகர் போக்குவரத்து ரயில் நிலையம் கட்டும் பணிகள் அந்த இடத்தில் துவங்கியிருந்தது. சுற்றிலும் சாப்பாட்டு கடைகள், வைன் ஷாப்கள் என களைகட்டியிருக்கும் இடத்தை தாண்டிதான் பார்க் ஸ்டேஷனிலிருந்து கால்நடை மருத்துவ கல்லூரிக்கு சென்றோம். எடுக்கப்பட்ட லாட்டில், பாரத் கல்லூரி ஆறாவது இடமாகத்தான் மேடைக்கு அழைக்கப்படும் என்ற அறிவிப்புக்குப் பிறகு (ஒரு குழுவுக்கு கருவிகள் செட் செய்ய ஐந்து நிமிடம், மூன்று பாடல்கள் வாசிக்க பதினைந்து நிமிடங்கள் என மொத்தம் இருபது நிமிடங்கள்) இன்னும் குறைந்தது இரண்டு மணி நேரமாவது ஆகும் போலிருந்தது. 

அரங்கின் வெளியே அமர்ந்து மீண்டும் பாடவிருந்த 1. சிங்கார பெண்ணொருத்தி 2. மன்றம் வந்த தென்றலுக்கு மற்றும் 3. பொன் மானை தேடுதே என்ற பாடல்களின் இடையிசை மற்றும் தாளங்கள், ஸ்டார்ட் - ஸ்டாப் டைமிங் போன்றவற்றை சரிபார்த்து கொண்டிருந்தோம். அப்போதுதான், குழுவின் கீபோர்ட் வாசிப்பாளன் அருண் நினைவூட்டினான், "மச்சிஸ், வர்ற வழியில பாத்தோமே வைன் ஷாப், போயி ஒரு பியர் வுட்டுட்டு வந்து ஸ்டேஜ் ஏறினோம்னா, கலக்குண்டா" என்று. 

சூப்பர் ஐடியா என்று உடனே, பியர் அடிக்காத ட்ரம்ஸ் வனமாலி, வயலின் பிரபாகர் ஆகியோரை விட்டுவிட்டு (நல்ல வேலை,  எங்கள் கோச் எலெக்ட்ரிகல் இன்ஜினியரிங் லெக்சரர் சுரேஷ் பாஸ்கர் அன்று வரவில்லை) உடனடியாக கிளம்பி விட்டோம் ஒரு ஆறு பேர். அப்போது மதியம் மூன்றரை மணியிருக்கும்.

போய் பாட்டில்களை வாங்கி கொண்டு பார்த்தால் தான் தெரிந்தது, அமர்ந்து குடிப்பதற்கு  ஒரு இடமோ கடையோ கூட இல்லை (இந்தக் காலம் போல் அரசுகள் டாஸ்மாக் கொண்டு வராத காலம்). சரிதான், மூர் மார்க்கட் உடைக்கப்பட்டு கிடந்த இடம்தான் தோது என்று, சுற்றிலும் கம்பி வேலி போட்டிருந்த காலி மனைக்குள் குனிந்து வளைந்து நுழைந்தாகி விட்டது.  பல்லாலேயே கடித்து மூடி கழற்றி சியர்ஸ் சொல்லி சாப்பிட்டுக் கொண்டிருந்தோம். எதிரே பிசியான ரோடு. பக்கத்தில் சென்ட்ரல் ஸ்டேஷன். நடுவே கிடந்த காலி மைதானத்தில் ஆறு பேர் நட்ட நடுவே நின்று கொண்டு மட்ட மதியானத்தில் பியர் அருந்திக் கொண்டிருந்தோம்.

திடீரென்று லீட் கிடார் வினு கத்தினான், "மச்சி, போலிஸ்டா". அவ்வளவுதான், சுற்றி பார்த்தால் ஒரு நான்கைந்து காவலர்கள் லத்திகளை சுழற்றி கொண்டு நாலா பக்கத்திலிருந்தும் ஓடி வருகிறார்கள். பாட்டில்களை போட்டு விட்டு தாவி குதித்து எந்த பக்கம் ஓடினாலும் அங்கிருந்து ஒரு PC வர, செத்தோம் இன்னைக்கு என்ற படி, "ஓடு மச்சி ஓடு, மாட்டிக்காத" என்று ஒரே கூக்குரல்.

குனிந்து வளைந்து பதவிசாக நுழைந்த கம்பி வேலிக்குமேல் ஒரே ஜம்ப். ரோட்டில் விழுந்து, வாரி சுருட்டி எழுந்து, ரிப்பன் பில்டிங் பக்கத்தில் இருக்கும் மெயின் ரோடுக்குள் நுழைந்து ஆறு பேரும் தாறு மாறாக ஓடினோம். சத்தியமாக சொல்கிறேன், உண்மையிலேயே அந்தக் காவலர்கள் மாசக் கடைசிக் கஷ்டத்தில் இருந்தார்களா, அல்லது கடமை தவறாத உத்தமர்களா தெரியாது, அவர்களும் அப்படித் தாவி குதித்து துரத்தினார்கள்.  யாரவது பார்த்திருந்தால், ஏதோ பயங்கர கொலை குற்றம் செய்து விட்டு ஓடுகிற கூட்டத்தை தான் இப்படி துரத்துகிறார்கள் போலிருக்கிறது என்று நினைக்கும் வண்ணம் ஒரு ஆவேசத் துரத்தல். 

கால்நடை கல்லூரிக்கு கால் வழி மிச்சமிருக்கும்போது, பக்கத்திலிருந்த டீக்கடைக்குள் நுழைந்து மூச்சு வாங்கி லேசாக வெளியே எட்டிப் பார்த்தால் யாரும் துரத்தி வருகிற மாதிரி தெரியவில்லை. போன ஆறு பேரில் நான்கு பேர் தான் கடைக்குள் இருந்தோம். போச்சு, ரெண்டு பேர் மாட்டிக்கிட்டாங்க போல, இன்னிக்கு காம்பெடிஷன் காலி என்றபடி நொந்தவாறு கலூரிக்கு திரும்பினோம். 

மிச்சமிருந்த டீமோடு உட்கார்ந்திருந்தார்கள் அவ்விருவரும். கொஞ்ச நேரம் மூச்சு வாங்கி, தண்ணீர் குடித்து, டி குடித்து, சிகரட் புகைத்த பிறகு சிரித்த சிரிப்பிருக்கிறதே, இப்போதும் மறக்க முடியாத தருணம். 

வேர்த்து விறுவிறுத்து, சட்டை அங்கங்கே கிழிந்து அழுக்காக, அன்று வாசித்த அற்புதப் பாடல்கள் எங்களுக்கு முதல் பரிசை வென்று தந்தன.

இதுவும் கடக்கும்

உடலம் மெதுமெதுவே பொய்க்கும்
புலன்கள் தளர்ந்து சோம்பும்
கற்பிதங்கள் கழன்று விழும்
சூழ்ந்து விரியும் புன்னகைகள்
கைகொட்டும் களியாய் மாறும்

அவதானிக்கும்
அறிவின் இதழ்களில்
அரும்பும் என் குறுநகை 

Building Envelopes Asia 2011 conference in Singapore





Removing & Destroying Spirits!

I was travelling from Indonesia some time ago and was waiting for the ferry at the terminal.  A tap at the shoulder and turned around to look at this tall figure thrusting the name card at my face quite unceremoniously.    He was 6 feet tall, with long curly hair thrown backwards, dyed with abnormal black colour, sporting a thick black sunglass and with the ugly looking black polo T-shirt not hiding the protruding paunch and with a dramatic gold ring with a very big stone.

With a very friendly smile, he accepted my thanks for the name card with a slight bow of the head and continued enquiring, "any distress my friend, call me! I can help you!"


Until then I had not seen the name card still dangling between my fingers. I said I would and moved away to take a seat before my ferry could arrive in another 30 minutes.


I looked at the card, both front and back, tightly laced with text announcing unbelievable deeds. He could identify, remove and destroy spirits and had helped hundreds of businesses (a variety of them existed in quite a shady nature - as explained in the back of the card) and more importantly, helped lovers to gain their loved ones by eliminating the bad spirits set in between them by villainous parents or other persons.

I must confess that in my business of conferencing, I have come across thousands of name cards - a good number uniquely designed and a few boasting grand job titles, but I have never come across a name card such as this one in my entire life.

Look at the 'Personal Protection Against' part: Enemies, black magic, burglars, fights, frequent eccidents (yes, accidents!), quarrels - between husband & wife, Lovers etc. This last part of providing protection against quarrels with wife made me sweat and my palms were itchy to call him at once. Involuntarily I scanned through the crowd to locate him just to engage him a good natured conversation till my ferry arrived, but to my dismay, found him deeply advising another distraught traveller who seemed to be suffering from similar fate with vengeful spirits all through his life.

Letter to a friend

Hi friend,


Happy to know that you are partially relieved of your workload.

Thanks for appreciating the photograph. I loved the 'the whining
schoolboy' bit, though the comment was deceptively flattering, since
the 'schoolboy' photo was done at the age of 40.

I am not going to argue with you on Arundhati Roy. I was, I must admit
now in retrospection, disillusioned when I had read her novel a few years ago. Her
subsequent writings have failed to create any interest and on re-reading
God of small things, I could understand a very weak craft.

Her politics, I believe, is not soulful and is mostly
attention-seeking. You may differ with this observation and that is
exactly what Jeyamohan is trying to present as the current state of affairs
in Indian media and social activism. This pseudo intellectualism, fanned by foreign media and
foreign-supported Indian media, places a solution which is not action
intensive, sacrifice oriented but just a pseudo uprising with mere empty
words.

I am reading 'Reality Check' by Guy Kawasaki (on entrepreneurism) and
The Kamasutra by Vatsyayana - A translation by Richard Burton,
Bhagavanlal Indrajit and Shivaram Parashuram Bhide.

Kamasutra! 



I am sure you are aware that this treatise is not entirely
about sex. Though I have 
scandalously read the book in parts during our college
days, printed only to highlight the sexual positions and
about how to acquire women, the current reading has opened a door through which I
could see how this 6 century AD book has impacted the cultural forms,
literature and the social psychology of Indian people and am amazed at the
fact, how still it remains the centre of the relationships of man-woman and have-have nots
(yes, that too). That is, if you are prepared to view through that
that sense.

At some point of time in near future, may be during my annual year
leave (December), I am planning to write a long article to analyse how
the book has been a result of rich (previously existing)
psycho-analysis of sex, sexual behaviour and the interpersonal relations
before its time and how it has got ingrained subconsciously and is affecting the psyche of the people even now.

All that I could see in Indian films, the day-to-day life (husband-wife
relationships in a typically Indian marriage - to what I
am accustomed, inferences drawn from the lives of my parents, my friends, my relatives, neighbours and that of my own), to all the art forms and to the subtle and
not so subtle vagaries and ideologies of manhood and womanhood, transcended to us by
the elders and mothers - are very closely connected to this extensive
research work by Vatsyayana.

Interesting?

Concerning your observation of what I would have done regarding
the energy situation in India: honestly, I have been slowly shedding
my invincibilities and vulnerabilities alike, as I am seeing the life
in a more practical light nowadays and am no more nurturing huge ambitions
of a professional changing the course of the destined lives.

I am setting smaller, achievable targets for myself and work upwards in a
typically bottom-up approach that has been working well for the last 3
years, rather than the more ambitious top-down approach. That way,
If I could proceed as I am doing as now, should be entering the Indibiofuel industry when I am 50 years old.

Pardon me for a pretty uninteresting mail.

Take care of yourself,

Love
IB Saravanan

Sunday, April 24, 2011

உயிர்க் கோலம்


வன்... அவன்தான்.

அது...அதுதான். 

அவர்கள் அனாமதேயர்கள். அனாதிகள். அவர்களுடையது அந்த நகரத்தின் வீதிகளில் உருக்குலைந்து உருளும் வாழ்க்கை. அவனை நீங்கள் எங்கு வேண்டுமானாலும் பார்த்திருக்கலாம்.  புகைவண்டி நிலையத்தினருகே மாதாவின் கருணை பொங்கும் சித்திரத்தோடு. பேருந்து நிலையமருகே முருகன் சேவற்கொடி, மயில் வாகனம் மற்றும் இவனோடும். கல்லூரி வளாகமருகே இயேசுபிரானின் அகலவிரிந்த கைகளோடு...என நீங்கள் மறுதலிக்க முடியாமல் உங்கள் மனிதாபிமானத்தோடும் கலைரசனையோடும் உறுத்திக் கொண்டிருக்கும் அவன் ஓர் ஓவியன்.

எவ்வளவுதான் சகிக்க முடியாததாய் இருந்தாலும் வெயிற்காலம் தான் பிழைப்பு; மக்களின் துன்பங்களை விற்றுக் காசாக்கிக்கொள்கிற நீர், மோர், குளிர்பானம், இளநீர் என்கிற கடைக்காரர்களுக்கு மட்டுமல்ல, அவனுக்கும் அதுதான் சீசன்.

ஓரிரு தினங்களுக்கு முன் ரயிலடியில் வரைந்த ஐங்கர விநாயகர் நல்ல கருணை செய்திருந்தார். கலர்ப்பொடி, கோல மாவு, சாக் பீஸ்கள் வாங்கியது போக அவன் கையில் ரூ.13 இருந்தது. இன்னும் இரண்டு தினங்களுக்கு போதுமென்றாலும் அடுத்த இடத்தையும், அடுத்த படத்தையும் இப்போதே தீர்மானித்து விடவேண்டுமென்ற நிலையாமை அவனுக்குள் குடைந்து கொண்டிருந்தது.

சிறுவயதில் அவனுள்ளிருந்த ஓவியத்திறமை வெளிப்படும்போதெல்லாம் அவன் தாய் மகிழ்ந்து போவாள்; நடக்கவியலா அவனின் ஊனம் ஒரு பொருட்டற்று போகும் அவளுக்கு; ரவி வர்மாவே வந்து பிறந்து விட்டதாக கனவு காணுவாள்; நெட்டி முறிப்பாள்.

செல்வமகனின் கலைத்திறமை செழுமையாய் வளர் வேண்டுமென்ற அவன்  தந்தையின் ஆசை, ஒரு சாலை விபத்தில் நிராசையாகும் என்று யாருமே எதிர் பார்த்திருக்க மாட்டார்கள், அவன் அன்னை உட்பட. வழக்கமான வழக்கமாக உற்றார் உறவினர் அனைவரும் கலைந்த பின் மீதமிருந்தது அவளும் அவள் மகன் மட்டுமே.  வளர்ந்து வந்த மகனின் ஓவியத்திறமைக்கு போதிய ஊக்கமூட்டவோ உடல் உறமூட்டவோ வழியற்று போன ஒரு நாளில், அவள் காதில் அச்செய்தி விழுந்தது.

அந்த பெருநகரத்தின் வாயில்களில் படைப்பாளிகள் கௌரவிக்கப் படுவதையும், அவர்கள் வாழ்வின் வெற்றிப்படிகளில் மேலேறிச் சென்று கோலோச்சுவதையும் அவள் அறிந்திருந்தாள். எண்ணிப் பார்க்கையில், அன்று அவள் எடுத்த முடிவு சரியானதா என்று கூட பல முறை அவனுக்கு தோன்றியிருக்கிறது. அனால் மேட்டில் உருட்டிவிடப்பட்ட சக்கரம் ஒரு நியதியுடன் கீழ்நோக்கிப் பாய்வதை எப்படி நிறுத்த? நிறுத்த வேண்டுமெனில், நிறுத்தி, அவரவர் ஆணைக்கேற்ப வாழ்வின் போக்கை நிர்ணயித்துக் கொள்ள வேண்டுமெனில், அதற்கேற்ற அமைப்புகளுடனோ, ஆதரங்களுடனோ பிறந்திருக்க வேண்டுமென்பதும் அவனறிந்ததுதான்...

எப்படியோ, அவன் பற்பல கனவுகளுடனும், எதிர்பார்ப்புகளுடனும் அந்நகரை வந்தடைந்து விட்டான்.

பெரும் சத்தத்துடன் அந்த முதல் இடி விழுந்தவுடன் அவன் தலை நிமிர்ந்தது. இடமும் வலமும் ஆடிய தலைமயிர், மயிர் போல் கருத்த மேனி, வான் வெறித்த தீர்க்கமான பார்வை. பலகையுருட்டும் வலிமைவாய்ந்த முறுக்கேறிய கைகள் - அவற்றை பார்க்கும் போது, இத்தனை கரடு முரடான கைகளிலிருந்தா அத்தனை அழகோவியங்கள் பிறக்கின்றன என்று தோன்றும் - மெலிந்த கால்கள என அவனே ஒரு சித்திரம் போலிருந்தான். இப்போது கூட, அந்தத் தாடியையும் மீசையையும் மழித்து விட்டால் முகம் ஒரு கலைஞனின் எடுப்போடு இருக்குமோ என்னவோ?

பட் பட்டென்று முதல் மழைத்துளி விழுகிறது. கோடையின் வெப்பம் போங்க, வாடை கூடிய மணம் எழுகிறது. அவனுக்குள் அன்னையின் நெஞ்சணைத்து கிடந்த சுகம் திடீரென, அந்த கோடை மழை போல், வெடிக்கிறது. கண்கள் படபடக்கின்றன; குறுகுறுவென கண்ணீர் ஊறுகிறது.  அவள் அண்மைய, வெப்பம், வாசம், அணைப்பு, உச்சியை தடவும் வளையர்க் கைகள் என அவன் கைகள் தன்னைத்தானே தலையை தடவிக் கொள்கின்றன.  'ஒ' வென குமுறிக் குமுறி அழுகிறான். மழைநீரின் பரவலில் கண்ணீரும், திறந்த வாயிலிருந்து தோன்றும் கேவலும், யாருமறியாமல் கரைகின்றன, வரைய ஆரம்பித்து கரைய ஆரம்பித்துவிட்ட படம் போல. 

ந்த நகரத்தின் தார்ச்சாலைகளில் அவன் உருண்ட வண்ணம், ஓவியங்களை காண்பித்தும், புதியதாய் வரைந்து காட்டியும், மூடிகொண்டிருக்கிற வாழ்வின் கதவுகளை மட்டும் அந்த கைகளால் திறக்கவே முடியவில்லை.  ஊடாடிக் கொண்டிருந்த பொழுதுகளிலும் மற்றொமொரு இடி விழுந்தது...

வானம் இற்றுப் போகப்போகிற இதே போன்றதொரு கோடைமழையில் அவன் தாய் அங்கே இறந்து போனாள். அளந்து விடக்கூடிய ஒரு தூரத்தினால் அவனும் தாயின் உடலும் பிரிந்து கிடந்தாலும், அவளருகே சென்று சேர அவன் பட்ட பாடு...  நகரத்தின் வெற்றிப்படிகள் ஏறும் கலையார்வம் அவளோடு மறைந்து போனது.  தார்ச்சாலையிலும், நடைபாதைகளிலும் கடவுளர்களோடு பூண்ட நட்பு இதோ இன்று வரை தொடர்கிறது. மேரி, இயேசு, முருகன், சிவன், மால், விநாயகர், ஐயப்பன், பார்வதி.... ஏன், புத்தர் கூட அவனால் அற்புதமாக வரைய முடியும்.

ழை பெரிதும் வலுத்து விட்டது. அந்த நாயும் அவனும் சாத்திய கடையின் தகர மறைவில் ஒண்டிக் கொள்கின்றனர். பரஸ்பரம் என்றெல்லாம் ஒன்றுமில்லை. என்றாலும் ஏதோவோர் உறவு அவர்களுக்குள். மழையின் கனத்தோடு கவிந்து கிடந்த இருளில் கழிந்தது இரவு. 'ஏதோ காற்றழுத்த தாழ்வு மண்டலமாம்; மழை இன்னும் 24 மணி நேரம் நீடிக்குமாம்' - காதில் விழுந்த போது அவன் நடுங்கிப் போனான். கையிருப்பு கரைந்து கொண்டிருக்கிறது. குளிர் நடுக்கத்தை குறைக்க முடியவில்லை. விரித்துக் கொண்டிருக்கும் கை கால்களை, என்ன உணர்ந்ததோ தெரியவில்லை, நாய் நக்கிக் கொடுத்தும், உரசியும் உணர்வற்ற முயற்சிக்கிறது. கண் திறந்து பார்க்கும் போது உடலதிர வாலாட்டி அவன் கைகளுக்குள் அணையும் நாயை பார்க்கும் போது, மனம் ஏனோ தாயின் நினைவில் நெகிழ்கிறது. கண்கள் தாமாக மூடுகின்றன.

ன்று மழையுடன் மூன்றாவது நாள். வானம் வெறித்து விட்டிருந்தது. கலங்கிய மேக வண்ணம். கடை வாயிலில் உருண்ட அவனுடல். நகரவும் முடியாமல், தீர்மானித்திருந்த இடத்திற்கு போகவும் விடாமல் பசியும் சுரமும் அவனை உலுக்குகின்றன. நிர்ச்சலனமாய், நிர்ச்சிந்தையாய், பிச்சையெடுத்து பழகியிராத அந்தக் கரங்கள் வரையவாரம்பிக்கின்றன...

பாதாதி கேசம்...கோசல ராமன்... நடுங்குகிற கைகள் இறுகப் பற்றியிருக்கும் சாக்பீஸ் ஒரு தெய்வீகத்தை படைக்கிறது.  தரையில் விரிந்து கொண்டிருந்த இராமனின் உடலில் தோன்றும் பொலிவு - அகன்ற மார்பு, தோல் தாங்கும் வில், உருண்ட தொடைகள், உறுதியான கால்கள், கால்கள்...

காசுகள் அப்போதே உருண்டோடுகின்றன. புன்முறுவல் தவழும் அதரங்கள், அழகிய முகம், கூர் நாசி, அந்தக் கண்கள், அவை, அவை இன்னும் திறக்கப்படவில்லை.

விரிந்து கிடந்த கையின் விரல்களில் வலிவைக் கூட்டி இராமபிரானின் திருமுகக் கண்களைத் திறக்கிறான். முடிந்ததும் அவன் கண்கள் மெல்ல மூடிக் கொள்கின்றன, ஒரு சுகானுபவத்தை ரசிக்கிறவன் மாதிரி, அவன் படைப்பில் அவனே மூழ்கி ஆழமற்ற லயத்தில் புதையுண்டு போவது மாதிரி...


1991 ஆனந்த விகடன் சிறுகதை போட்டிக்காக எழுதியது. 

Pandit Venkatesh Kumar and Raag Hameer