Tuesday, September 22, 2009

Akira Kurosawa’s ‘Seven Samurai’ – A Review




Akira Kurosawa’s Seven Samurai has received and will be receiving numerous glowing reviews. Mine, for this 1954 film which is set in the 16th century Japan, should be forgiven for its limited understanding and constrained knowledge.

This is my second experience with Kurosawa, the first being his ‘Rashomon’, another classic. I was to write about Rashomon, but watching ‘Seven Samurai’ made the decision reversed and an immediate urge to express my feelings on this masterpiece was irresistible.
The film is 3 hours 27 minutes long, co-written, edited and directed by Akira Kurosawa. Music is by Fumio Hayasaka and cinematography is by Asakazu Nakai. Story revolves around a village of farmers who are repeatedly looted by a group of bandits hire seven samurai to fight and destroy the bandits.

Kurosawa’s two preferred actors for most of his films play the lead roles. Takashi Shimura plays Kambei Shimada, the aged, strategic samurai who is the leader of the seven. Toshirō Mifune, the energetic bandit in Rashomon, plays the role of Kakuchiyo, the playful, show-off, brave outcast who is later accepted as a samurai.

Cinematography

Very slick and concise in camera movements, cinematography for this black and white film is memorable for three reasons: one, as widely acknowledged, Kurosawa’s use of wide angle lenses which tends to flatten the depth of field. He addresses that issue by enhancing the contrast between foreground, midfield and background subjects. Combining light and darkness/shade for the foreground objects to the background creates a stunning painting like quality, hallmark of Kurosawa.

Second, composition of frames. Shots without faster camera movements are invariably composed systematically, symmetrically and aesthetically. I could not recollect even one frame which is not elegantly composed.

Third, creating sense of movement. Be it horses speeding through mountainous jungles or samurai running across the thick shrub, the speed with which camera moves with the subject creates the sense of viewer moving with the subject. Be it difficult terrain with steep gradient or thick forests, the precision and maintenance of focus is absoloute.

Music

As in Rashomon, mostly single instrument is preferred, but in Seven Samurai, there are certain orchestration and strings involved, often mingled with chorus. In critical situations, Kurosawa leaves with actual BGM and cuts off any instrumental accompaniment as in the climax.

BGM

Very sensitive and meticulous mixing of actual BGMs run throughout the film. The hut in which the seven samurai stay has a small stream running by the side. Whenever the camera enters the hut, distant gurgling of water starts. Not one scene misses it.

In the climax, a calculated mix of sounds of rain, feet crumpling in the mud, trampling horses’ hooves and human cries with the editing of Kurosawa projects a very powerful visual. Larger legs of horses and thin legs of men move in an intertwined pattern of back and forth in the close-up shot creating the mayhem in the viewer’s mind.

Acting

Takashi Shimura as Kambei Shimada, the leader of the samurai, is a philosophical, war scarred veteran. The wry smile and cool headedness, even during the most trying times like unwelcoming attitude of the farmers initially, their accusations, losing his men – he holds aloft the character.

Only scene where his eyes gloss with tears, that too a suggestion, was when Kakuchiyo pours out that it was samurai who had made the farmers greedy and ruthless by killing them and raping their women. By his histrionics, Kakuchiyo reveals unintentionally that he was not a samurai by birth, but a farmer’s son himself. Kambei Shimada, sitting quietly all through the show, lifts his head to Kakuchiyo and as camera moves to a closer shot, one could see his face as calm as ever, lips uttering, ‘You are a farmer’s son!’ but eyes filling up.

I do not recollect such histrionics in performing an ebullient and rebellious character. May be M.N. Nambiar of Tamil filmdom, I think I can equate to Toshiro Mifune’s Kakuchiyo in Seven Samurai. Kakuchiyo is fun loving, poking the villagers to be brave, loud and often mischievous. Brave and often trying extra hard to prove a point to the leader (probably because he is originally an outcast and not a samurai) in his commitment to the cause, he dies in the climax, killing the bandit leader.

There was this 3 minutes solo scene for Mifune, when the samurai team finds out that the farmers are not as innocent as they look and they have killed samurai earlier in fear of losing their women to samurai. As the team sits and muses over it, Kakuchiyo (Mifune), wearing an armour of a deceased samurai, performs a scene which I think is matched only by Al Pacino in the climax scene of ‘The Devil’s Advocate’ as a Satan, for its grace and intensity.

Kikuchiyo accepts that the farmers are deceiving and yes, they had killed samurai earlier as well. But who had made them do that? It was samurai, he accuses, pointing his finger at the other six sitting watching his intensity. He finishes, breaks and falls to the ground and weeps.

Again the composition of the shot is marvelous. To Kakuchiyo’s back was the opening to the hut, outside which was brightly lit, so brightly lit that no objects were identifiable. The squarish opening to the hut forms the background canvas for the bearded Kakuchiyo with dark metal helmet and armour, moving across the canvas in a mid long shot. Looking directly into the camera for almost the entire shot, Mifune gives an unforgettable performance.

Editing

Akira Kurosawa’s editing is crisp, to say the least. Not one shot or the length of any frame is superfluous in the entire film. Uncomplicated cuts and mix of close-ups and mid shots make one wonder how adequate it would be for master director to be editors themselves!

Human Values

When samurai enter the village, the farmers are unwelcoming since they fear that samurai could covet their women and say so to them. Yet they finally settle down amicably with samurai to fight against the bandits. Kambei, the leader of samurai, commits nothing to the villagers on that and sets about setting the place right.

But mid way through their preparations, the youngest samurai of the seven, Katsushiro falls in love with Shino, a village girl, who stimulates him to be with her. When he hesitates, she even calls him, chicken.

On the eve of the final battle with the bandits, she pulls him into a hut and they come out of it after a union. Father of the girl catches them red handed and becomes furious. In front of the leader, he accuses that the samurai had seduced his daughter. The girl cries silently not refuting the allegation. The high point of the scene is Kambei remains silent and when the father refuses to get calm, one by one, the crowd, the father, Kambei and his men leave the scene, all in different direction into the night, leaving the weeping girl on the ground and the young samurai alone facing different directions – from an aerial view.

The girl was selfish – representing the farmers’ collective opinion about samurai and their utility to them. When the final battle with the bandits was won, losing four samurai, including Mifune, they prepare to leave the village. The villagers were enjoying, playing drums and singing songs and planting paddy seedlings – none of them accompanying the remaining three samurai.

As the three depart, the girl approaches and crosses the young samurai without a word, goes over to her field. The samurai hesitates, turns from his master toward the girls and steps with a hurt look. The girl glances back on him, and in a swift move to her work as it to swipe everything off what happened the previous night, she starts to plant the seedlings with a hurried song.

She had, while luring the samurai into the hut the previous night, says to him that they may not live the next day, meaning time is short and that they should make love. The unsuspecting young samurai replies, “We may live”.

The farmers feigned weakness and fear of the bandits. Yet they hid the fact that they had killed some samurai earlier. The farmers had lost very few in the defeat of the bandits for paying just three meals a day to the samurai and as their goal is achieved, their innocence or cowardice was taken over by their crude happiness. Kambei muses dryly to the other samurai that they were defeated and it was the farmers who had won. He means that they had fought other’s battle and were not reciprocated.

That single statement was the only expression of resentment from the samurai who otherwise was a committed soldier. This questions the values of fighting for a cause and the reciprocation for the losses suffered. How a class is ruthless, extracting and yet surreptitiously vile to others is depicted subtly.

Use of Nature as Elements


As always Akira Kurosawa uses all natural elements – jungle, mountains, streams, trees and even wind to maximize the composition of frames and enhance the impact value of the scenes.


His favourite element, rain, returns in the climax to a grand effect, creating a dark mood. Felling of humans and horses, mud sodden bodies and criss-crossing shots amidst the non-ceasing rain and thick BGM adds to the heightening climax.

In contrast, the immediate next scene depicts the samurai leaving the village, as the farmers return to their fields, singing in bright sunshine, in clear mix of shots. The shock value created of this intentional mix of mood and contrast is immense.


A master’s true masterpiece!

Sunday, September 20, 2009

Birthday Party in RFA!

Birthday Party in RFA!

Singapore

Singapore

Trip to Pangkor Island, Malaysia

Pangkor Island, Malaysia

Madurai

Madurai

Batam - Indonesia Trip

Batam - Indonesia Trip

My US Visit - To Baltimore for Bentley's Sustainable Infrastructure Conference

My US Visit - Baltimore for Bentley's Sustainable Infrastructure Conferece

ஓ! எந்தோ!

ஜெயமோகன் ஒரு தடவை அவரது வலைப்பதிவில் திரைப்பாடல்கள் குறித்து எழுதி இருந்தார். சில பாடல்கள் அல்லது இசை துணுக்குகள் அல்லது சில வரிகள் கேட்கும் போது நாம் ரசித்து கொண்டிருப்போம். மெல்ல உள்ளே நுழைந்து நமக்கே தெரியாமல் ஆக்கிரமிப்பு செய்து கொண்டு விடும் அவை, பிறகு நமது எல்லா வேலைகளிலும் பின்னணி இசை போல மூளைக்குள் ஓடிக் கொண்டே இருக்கும்.


காலை கண் விழித்தவுடன் மனதில் முதலில் ஓடும் அந்த பாடல் வரியாகத்தான் இருக்கும்; பல் தேய்க்கும் போது; குளிக்கையில், உணவருந்தும் போது, பணிக்கு செல்லும் போதும் என தொடர்ந்து மனதின் மூலையில் ஒலித்து கூடவே வரும் அந்த சலனம் சில சமயம் தவிர்க்க கடினமாக இருந்திருக்கிறது. மூன்று நான்கு நாட்கள் கூட சில பாடல்கள் இவ்வாறு ஒலிப்பது உண்டு. மற்ற பாடல்களையோ இசையையோ நுழைய விடாமல் எண்ணத்தை அடைகாக்கும் ஆளுமை இவற்றிற்கு இருப்பதை அவதானிக்கிறேன்.

இவை ஒரு வகை என்றால், இன்னொரு வகை, எப்போதோ எங்கோ கேட்ட அற்புதமான அபூர்வமான சில திரைப்பாடல்கள் அப்படியே மனதின் உச்சக்கட்ட ஆழத்தில் உறைந்து போய் கிடப்பது.

அப்படிப்பட்ட, என்னில் சிறு வயது முதல் எதற்காகவோ பதிந்து, இன்றும் நான் தேடும் இரண்டு பாடல்களை பற்றி...

என்னுடைய பதின்ம வயதில் இளையராஜா தமிழ் திரைஇசையில் அசைக்க முடியாத இடத்துக்கு வந்து விட்டார். அப்போதிருந்து கேட்டு வந்த பாடல்களில் நான் மேற்கூறிய, சிறு வயது பொதிந்து, பின் தேடும் நிகழ்வு ஏற்படவில்லை. ஊடகங்கள் கூடி விட்ட காரணமோ, அன்றி ரசிப்பில் ஏற்பட்ட தெளிவோ நானறியேன்.

ராஜாவின் காலத்துக்கு முந்தைய பாடல்கள் அவை. எனக்கு ஏழு அல்லது எட்டு வயதிருக்கலாம். என்றால் 1975. விஸ்வநாதனின் காலம். ரசித்து கேட்ட அவரின் அத்தனை பாடல்களையும் இன்றும் நினைவுகூர முடிகிறது, அவ்வப்போது கேட்ட முடிகிறது. மிக பெரும்பாலான பாடல்களை பல்வேறு தொகுப்புகளின் கீழ் நானே சேகரித்து வைத்துமிருக்கிறேன்.

ஆனால் இந்தப்பாடல்கள்?

முதல் பாடல் - ஒரு டூயட். பி. சுசீலாவும், ஆண்குரல் யாரென்று ஞாபகமில்லை, யேசுதாசாக இருக்கலாம். வீடுகளில் டேப் ரெக்கார்டர்கள் இல்லாத காலம். எனது வீட்டில் இருந்ததும் ஒரு ரேடியோ மற்றும் ரெகார்ட் பிளேயர் மட்டுமே. அப்போது ஆல் இந்தியா ரேடியோவின் விவித் பாரதி வர்த்தக ஒலி பரப்பில் கேட்டது அந்த பாடல்.

"பெற்றெடுத்தல் அன்னை கடன்
மற்றதெல்லாம் தந்தை கடன் - ஆண் குரல்

பிறந்தேன் ஒரு பிறவி - கண்ணா
உன்னை பெற்றெடுத்தேன் மறு பிறவி - சுசீலா

இது பல்லவி.

மிக எளிமையான வரிகள். வெறும் தபலா மட்டும் ஓடும் இந்த நான்கு வரிகள் மட்டுமே நினைவில் இருக்கிறது. சரணமோ, இடை இசையோ, படத்தின் பெயரோ, இசை அமைப்பாளரின் பெயரோ ஒன்றுமே தெரியாமல் என் நினைவில் நிற்கும் இந்த நான்கு வரிகள் முப்பது வருடங்களுக்கும் மேலாக கூடவே வந்து கொண்டிருக்கின்றன.

இவ்வளவு வியப்புடன் குறிப்பாக சொல்லக் காரணம், மிக மிக பெரும்பாலான பாடல்கள், எனக்கு பிடித்தவையாக இருந்தால், அத்தனை விவரங்கள், வரிகள், இடை இசை, அனைத்தும் பதிந்து விடும் எனக்கு, இந்த பாடல் குறித்த வேறு ஒன்றுமே தெரியாமல் போனது வியப்பு மட்டுமல்லாமல் வேதனையும் கூட.

திரை இசையில் அகராதிகளாக வலம் வந்து கொண்டிருந்த, கொண்டிருக்கும் எனது பல நண்பர்களுக்கு கூட இந்தப் பாடல் குறித்து ஒன்றும் தெரியவில்லை. சிறு வயதில் தொலைந்து போன பிள்ளையின் மிகச் சில சாயல்களை மட்டும் நினைவில் கொண்டு திரியும் தகப்பனைப் போல காத்திருக்கிறேன்.

அடுத்த பாடல் இந்தளவுக்கு துரதிர்ஷ்டம் இல்லை. படம் - பாலச்சந்தரின் நான் அவனில்லை. பாடியவர்கள், ஜெயச்சந்திரன், எல். ஆர். ஈஸ்வரி. இசை- எம்.எஸ்.விஸ்வநாதன். அதே காலக் கட்டத்தில் கேட்டதுதான் இந்தப் பாடலும்.

'மந்தார மலரே, மந்தார மலரே,
நீராட்டு கழினல்லே
மன்மத ஷேத்ரத்தில்
எந்நாளும் பூஜா
நீகூட வருமில்லே - எல். ஆர். ஈஸ்வரி

பிறகு, ஜெயச்சந்திரன், மலையாளத்தில், "மன்மதன் இவிடே தன்னே உண்டு" என்பார்.

ஒரு விரிவான வயலின் இசை கோர்வைக்கு பின், ஈஸ்வரி, " ஓ, எந்தோ!" என்பார் பாருங்கள்!

அந்த இரு வார்த்தைகளின் அசைவுகள், அவற்றிலிருந்த பெண்மை - என்னை மயக்கி விட்டன. மனதில் செதுக்கி இருந்த அந்த இரு வார்த்தைகள்!

இந்தப் பாடலையும் முப்பது வருடங்களுக்கும் மேலாக நான் கேட்கவேயில்லை. மிக யதேச்சையாக இரண்டு வருடங்களுக்கு முன் இந்த பாடலை ஒரு வலைத்தளத்தில் கேட்ட போது நான் அடைந்த மகிழ்ச்சிக்கு அளவே இல்லை!

மந்தார மலரே என்ற இந்த பாடல் பல விஷயங்களுக்காக தனித்துவமான ஒரு பாடல். தமிழில் அதற்க்கு முன்பு இப்படி தமிழும் மலையாளமும் மணிப்ப்ரவாலமாக கலந்தொரு பாடலை நான் கேட்டதில்லை. வரிகளும் மிக உயரிய கவிதைச் சித்திரம். சண்டை மேளம், குழல் என்று விஸ்வநாதன் கொடுத்திருக்கும் மலையாள பண் அசல் கேரள வாசனை வீசும் ஒரு படைப்பு.

மீண்டும் இந்தப் பாடலை கேட்டதும் ஒரு நாளெல்லாம் அனுபவித்து கொண்டிருந்தேன்.

ஓ! எந்தோ!
mandhara malare.mp3

Saturday, September 19, 2009

உறுத்தல்



உடைந்த பொம்மைகள்

விளையாடும் வீடு
வெம்மையின் நினைவில்
மறுகும் புற்கள்
அழும்போது
சுரத்தலற்ற முலை

விரல்களின் தொடல்
நினைவில் உறுத்தும்
கைம்மை

மதுரை



கொட்டும் முழக்கும்
செவி நிறைக்க
வாணமும் வண்ணமும்
அள்ளித் தெளிக்க
பட்டும் புடவையும்
மேனி தடவ
மோரும் பானகமும்
இறைபட
பூவும் மஞ்சளும்
இன்பந்தர
ஐம்புலன் தடவி
கள்ளழகர் இறங்குகிறார்
நீரும் நானுமற்ற
வையையில்

Sunday, September 13, 2009

The River Within – III

I endured that day to live and tell you the story. As I say this, I consider myself a privileged one to talk about the life, its pleasures, its learning and its end…well, not exactly the end but almost as close as it could get to that.

The rivers within and outside the human mind are always hard to resist. They flow within you, originating from your perceptions, evolve as they practice their art through you and end up, as they usually do, into a sea of consequences mired with wobbling fresh streams trickling out. If controlling them is out of lesser martyrs’ reach, I must admit that I rank among the top of them.

On many occasions, I have been consumed by rivers, both in their metaphysical and philosophical senses. However, the story I am to narrate was an absolute physical experience with a ferocious river, camouflaged only by a calm exterior. The experience could be termed ‘physical’, since it could have ended my worldly physical existence, in its entirety.

Six of us left from Chennai to Trichy, the fourth biggest town in Tamil Nadu, situated on the banks of River Kaveri. She starts her winding journey from Kodagu Hills, (Mercara), in Karnataka and flows through Tamil Nadu before draining herself into Bay of Bengal. When she reaches Musiri, a village in Trichy district, where my friend’s relatives had invited us for a gathering, she attains a very massive yet very deceivingly calm look.

I never imagined that Kaveri could look so flowing, carrying unfathomable quantities of water in those swirling currents of hers. My first reaction was one that of astonishment. Earlier encounters with Kaveri were very mild, I should say, as mild as meekly crossing over her majestic perennial waters every year during the summer vacations, which my father used to send us on, from Chennai to Madurai.

I am a person who grew up with River Cooum in Chennai, to which I am indebted since it had carried my refusals as well with other millions’ and River Vaigai in Madurai which seldom had flow in it, with an annual farcical irony of government releasing a trickling stream (!) of water to facilitate the grand festival of Lord Kallalaghar entering the river in his golden horse chariot. With such inspiring credentials and perceptions, I could not appreciate myself for the view which I was certainly unprepared for.

The small village road laid only with mud and dirt (or was it laid?) led to the bank of the mighty river from my friend’s huge bungalow. The late summer evening sun was bright and parching every leaf and living thing daring to resist its dominance, nonchalantly ushered us to the river.

The approach of stone steps was pleasant, as always to an impending thrill blended with beauty and danger. The shadowing canopy of banyan trees carelessly littered the steps with grayed dry leaves. The calm flowing river surface, though adorned with minute wavelets, conveyed somehow the depth it concealed.

It was revelry all over; all the six guys screeched, danced and sang loudly as there were no discernible souls in vicinity. The river spread out a breeze onto the shore tipped with coolness. I loved the sight of the river, the breeze, shading trees and the lonely steps leading into the water…

Inviting yet surreptitious…

The river was waiting for us and we splashed into the river. Guys who could swim went farther and me with another friend played around in the steps with water at chest high level, feeling the slippery steps often at the feet and hence comfort and assurance. The water was surprisingly swift and cold.

Our wisdom was limited in not noticing the colour of the river which was muddy brown, caused by an overnight downpour upstream. In a sudden moment, vividly etched in my memory to this day and will be till I breathe my last, I was swept off my feet, either by the slippery step or by the force of the current.

It was an eternity which had no coordinates, sense of direction…

Water, tinged with sunlight percolating in all possible directions, seemed pulling me away and away. Eyes, which were seeing blue sky and green trees awhile ago, were seeing water everywhere. The pressure of the water drained out the hearing capacity. I would never know whether my friends, up and above the water, in safety under the blue skies, had ever noticed my absence or my struggle inside the water.

I went up to the surface or that is what I thought I did, but again I was dragged in. I was gasping under the water and at that point, I realized that I am going to die, at this river, which has flown from time immemorial, which had seen thousands of lives lost on its banks in wars, thousands drowning and thousands more losing their lives to its flooded fury. I will be one among them, uncounted, unsung and unheard in millennia to come…

When my senses started dimming out and lungs aching for air, I felt that I was being dragged by my friends to the shore. I do not remember a thing, lying face down on the bank, except for the violent gasping for breath. I could recall the unbearable pain my lungs were experiencing in expanding and contracting to normalize my breathing…

I believe it took atleast another 5 minutes for my breathing to regularize. None of us knew anything like CPR, which could have eased my pain and anxiety.

We left after a while, not talking to each other, consoling hands slung over my shoulders, walking an empty walk.

Before we could turn the last curve on the mud road which could have obscured the river from our view, I just turned and took a glance of the Kaveri. It was just flowing.

வினை

வலிக்காமல் பிரிந்த முள்ளுக்கும் சொல்லத்தானே வேண்டும் நன்றி

Sunday, September 6, 2009

காத்திருத்தல்

கனன்று பொதிந்த
எண்ணங்களின் எச்சங்கள்
உறைந்து உறங்குகின்றன
உன்
மயிரிழை தீண்டல்
குழலுதிர் ஒற்றைப்பூ
மணம்சுமந்த சேலைநுனி
பெருநெருப்பு
மூட்டிவிடும் சாத்தியத்துடன் 

நுண்புலன்



மேசை நுனியை
எதற்காகவோ
பற்றிக் காத்திருக்கும்
உன் விரல்களை
பார்க்கிறேன்
உன் விரல்களன்றி
வேறெதுவுமற்ற
பார்வைக்கோணத்தில்
உன் முகம் சிந்தும்
புன்னகையை
உணர்கிறேன்

நீ-நான்

படியில்
தவறி விழவிருந்த
என்னை இழுத்து நிறுத்திய
உன்னில் நான்
என்னில் நீ

கற்பிதம்

உன்
கொள்கைகள வேறு
என்
சித்தாந்தன்களோ வேறு
பகிருமனைத்திலும்
தேவையில்லை
இணக்கம் என்பதில்
இணக்கம் உண்டு
நம்மிடம்

துணை

இருள்கவிந்து
இலைவழி சொட்டும்
முன்பனிக்கால மரத்தினடியில் நாம்
உறக்கம் குலைக்கும்
உன் குழறல் பேச்சு கேட்டு
அனைத்து செல்வேன்

உணவை சூடு செய்து
மேசையில்
எதிரெதிர் அமர்ந்து
கண்கள் பார்த்து உண்போம்
விடியும் நாளை
நினைக்க மறுத்து

நர்த்தகி



நாட்டிய நாடகம்
காணக் கிளம்புகிறோம்
மெல்லிய இசை
கசியுமுன்
படுக்கைஅறையில்
நீ
உடைமாற்றும் வைபவம்
நடந்தேறுகிறது

நளினங்களின் ஈர்ப்பில்
பார்த்திருக்கிறேன்
அழகும் ஆளுமையும்
மிளிரும்
அசைவுகளின் முடிவில்
கரமொதுக்கி
நீ சிரிக்கிறாய்
'நர்த்தகி நீ' என்கிறேன்

அவை

நீ கேட்டும்
நான் தரக்கூடாத
துயரங்களையும்
அவலங்களையும்
தாங்கியழுந்தி
அன்றொருநாள் வந்தேன்

தோள் உரச
அமர்ந்திருந்தோம்
நீ பேசவில்லை
நான் பேசவில்லை
நாளின் முடிவில்
கிளம்பினேன்
நீ அமர
விட்டுவிட்டு

நாம்

கலைந்த படுக்கையில்
ஆழ்ந்துறங்கும் நீ

சன்னலோரம்
புலரும் இருள்

கண்ணாடியில் மேசைவிளக்கின்
மஞ்சள் பிம்பம்

உன் வெம்மையை
போர்த்தியபடி
இந்தக்கவிதை
எழுதும் நான்

பெருகி


View !
Originally uploaded by shabgarde paezi ...
கொதித்துத் தகதகக்கிற
கடல்
பார்த்து அமர்ந்திருந்தோம்
பேசுவதற்கு
ஒன்றுமில்லை
என்றாலும் உணர்கிறோம்
காமம்
ஏனிப்படி
நுரைத்து வழிந்து
பெருகித் தளும்பி
பாதம் சீண்டுகிறது
என

காட்சி


solitary
Originally uploaded by totomai
உறக்கம் கலைந்த
இரவொன்றில்
நீயற்ற தனிமை
கடக்கும்
ஒவ்வொரு நொடியும்
நானிழந்த
உன் சுவாசம்
சாளரத்தின் வெளியே-
கொஞ்சம் கொஞ்சமாய்
ஒளிபெறும்
துயரக்காட்சி
அரங்கேறும் வெளி
அழைக்காத
கைபேசியும்
நானும்

உன் போல்


VALISES OUBLIEES
Originally uploaded by Boccacino
சினம் கொண்டிருக்கிறோம்
இருவரும்
வெவ்வேறு காரணங்களுக்காக
மடி சாய்ந்திருக்கும்
தலைகோதா
உன் விரல்களின்
கோபம் புரிகிறது
ஆனாலும்
தரையூன்றியிருக்கும்
உன் கைவளைகள்
ஏன் சிணுங்குகின்றன?

ஏற்பு


Tear!
Originally uploaded by ::: *TearS* :::
இழப்பொன்றை எண்ணி
மறுகுகிறாய்
அமைதியாய்
பார்த்திருக்கிறேன்
ஒற்றைவரி விசும்பலொன்று
உன் கன்னத்தில்
எழுதப் பெறுகிறது
துடைக்காமலும்
காத்திருக்கிறேன்
அதை
என்
உள்ளத்தில் ஏந்தவென்று

இயைவு



கைகோர்த்து நடக்கிறோம்
என் மன அழுத்தங்கள்
உனக்குள் பரிமாறிவிடாதபடி
தற்காத்து கொள்கிறேன்
விரல்களின் அதிர்வில்
கேட்கிறாய்
என்ன துன்பமென

Pandit Venkatesh Kumar and Raag Hameer